Los Lobos - Tin Can Trust
Bij de naam Los Lobos keer ik bewust of onbewust terug naar een ver verleden. Naar de doorbraakplaat How Will The Wolf Survive? Uit 1984, naar de vele uitstekende concerten van de band gedurende de jaren 80 en 90 en natuurlijk naar de band’s meesterwerk Kiko uit 1992. Na Kiko volgden nog een aantal aardige platen en nog veel meer optredens, maar de magie van de beginperiode van de band leek op één of andere manier verdwenen. Die magie keerde de afgelopen jaren echter terug. Met Good Morning Aztlán (2002), The Ride (2004), The Town And The City (2006) en twee uitstekende live-platen wist Los Lobos haar toch al imposante oeuvre uit te breiden met een serie hele sterke platen. Het zijn platen die nu gezelschap krijgen van misschien wel de beste plaat van de band sinds Kiko, Tin Can Trust. Tin Can Trust is een typische Los Lobos plaat die het niet moet hebben van vernieuwing. Op Tin Can Trust doet Los Lobos wat het al bijna 30 jaar doet, maar het inmiddels beproefde recept is dit keer tot in de perfectie uitgevoerd. Tin Can Trust is een plaat waarop eigenlijk alles klopt. Er zijn maar een paar noten voor nodig om je mee te slepen in een serie prachtsongs die, zoals we van de band gewend zijn, de meest uiteenlopende invloeden bevatten. De voornamelijk Engelstalige songs (Tin Can Trust bevat slechts twee Spaanstalige songs) citeren nadrukkelijk uit de geschiedenis van de rock ’n roll, country, blues, folk, Tex Mex en Mexicaanse muziek en vermengen al deze invloeden tot de cocktail die we al zo lang kennen als Los Lobos. Los Lobos klinkt na al die jaren als een geoliede machine, maar Tin Can Trust laat horen dat ook de passie en onbevangenheid nog lang niet verdwenen zijn. Tin Can Trust klinkt, zoals vrijwel alle platen van Los Lobos, vooral aangenaam, maar de band kan je op haar nieuwe plaat ook tot tranen toe roeren of verrassen met songs met een behoorlijk donkere onderlaag. Los Lobos speelt op Tin Can Trust als een band in topvorm. Los Lobos is op haar nieuwe plaat niet alleen een hecht en oerdegelijk collectief, maar biedt ook ruimte aan individuele klasse en frivoliteiten. Het levert een plaat op die bruist en sprankelt als een jonge wijn, maar die ook moet rijpen en bezinken als een stokoude whisky. Ondanks de goede platen die Los Lobos de afgelopen jaren heeft gemaakt, bleef de geschiedenis van de band een blok aan het been. Met Tin Can Trust heeft Los Lobos dit blok van zich afgeschud en heeft het een plaat gemaakt die kan concurreren met de beste rootsplaten van het moment. Met Tin Can Trust is Los Lobos niet alleen terug van nooit weggeweest, maar lijkt het bovendien klaar voor een frisse start. De eerste klap die de band na deze frisse start uitdeelt, komt direct aan als een mokerslag. Erwin Zijleman
Bij de naam Los Lobos keer ik bewust of onbewust terug naar een ver verleden. Naar de doorbraakplaat How Will The Wolf Survive? Uit 1984, naar de vele uitstekende concerten van de band gedurende de jaren 80 en 90 en natuurlijk naar de band’s meesterwerk Kiko uit 1992. Na Kiko volgden nog een aantal aardige platen en nog veel meer optredens, maar de magie van de beginperiode van de band leek op één of andere manier verdwenen. Die magie keerde de afgelopen jaren echter terug. Met Good Morning Aztlán (2002), The Ride (2004), The Town And The City (2006) en twee uitstekende live-platen wist Los Lobos haar toch al imposante oeuvre uit te breiden met een serie hele sterke platen. Het zijn platen die nu gezelschap krijgen van misschien wel de beste plaat van de band sinds Kiko, Tin Can Trust. Tin Can Trust is een typische Los Lobos plaat die het niet moet hebben van vernieuwing. Op Tin Can Trust doet Los Lobos wat het al bijna 30 jaar doet, maar het inmiddels beproefde recept is dit keer tot in de perfectie uitgevoerd. Tin Can Trust is een plaat waarop eigenlijk alles klopt. Er zijn maar een paar noten voor nodig om je mee te slepen in een serie prachtsongs die, zoals we van de band gewend zijn, de meest uiteenlopende invloeden bevatten. De voornamelijk Engelstalige songs (Tin Can Trust bevat slechts twee Spaanstalige songs) citeren nadrukkelijk uit de geschiedenis van de rock ’n roll, country, blues, folk, Tex Mex en Mexicaanse muziek en vermengen al deze invloeden tot de cocktail die we al zo lang kennen als Los Lobos. Los Lobos klinkt na al die jaren als een geoliede machine, maar Tin Can Trust laat horen dat ook de passie en onbevangenheid nog lang niet verdwenen zijn. Tin Can Trust klinkt, zoals vrijwel alle platen van Los Lobos, vooral aangenaam, maar de band kan je op haar nieuwe plaat ook tot tranen toe roeren of verrassen met songs met een behoorlijk donkere onderlaag. Los Lobos speelt op Tin Can Trust als een band in topvorm. Los Lobos is op haar nieuwe plaat niet alleen een hecht en oerdegelijk collectief, maar biedt ook ruimte aan individuele klasse en frivoliteiten. Het levert een plaat op die bruist en sprankelt als een jonge wijn, maar die ook moet rijpen en bezinken als een stokoude whisky. Ondanks de goede platen die Los Lobos de afgelopen jaren heeft gemaakt, bleef de geschiedenis van de band een blok aan het been. Met Tin Can Trust heeft Los Lobos dit blok van zich afgeschud en heeft het een plaat gemaakt die kan concurreren met de beste rootsplaten van het moment. Met Tin Can Trust is Los Lobos niet alleen terug van nooit weggeweest, maar lijkt het bovendien klaar voor een frisse start. De eerste klap die de band na deze frisse start uitdeelt, komt direct aan als een mokerslag. Erwin Zijleman