Azure Ray - Drawing Down The Moon
Voordat Orenda Fink en Maria Taylor een jaar of vijf geleden aan een solocarrière begonnen, vormden ze samen het duo Azure Ray. Hoewel op het solowerk van zowel Orenda Fink als Maria Taylor niet zo gek veel was aan te merken, was Azure Ray wat mij betreft veel meer dan de som der delen. Na drie uitstekende platen, waarvan Burn And Shiver uit 2002 wat mij betreft het predicaat meesterwerk verdient, viel helaas het doek voor Azure Ray. Uit het niets is er nu een nieuwe plaat van het tweetal, Drawing Down The Moon. Omdat zowel Orenda Fink als Maria Taylor op hun soloplaten flinke koerswijzigingen niet schuwden, had ik eerlijk gezegd verwacht dat Azure Ray met een totaal nieuw geluid op de proppen zou komen, maar dat blijkt niet het geval. Drawing Down The Moon gaat verder waar Hold On Love zeven jaar geleden ophield. Nu ben ik normaal gesproken een groot voorstander van muzikale vernieuwing, maar het feit dat Azure Ray op haar nieuwe plaat op de oude voet doorgaat kan ik alleen maar toejuichen. Drawing Down The Moon volgt het inmiddels bekende recept van dromerige klanken, een subtiele instrumentatie, fraaie spanningsbogen, aangenaam voortkabbelende popliedjes en vooral prachtige en voor mij nog altijd onweerstaanbare zang van Orenda Fink en Maria Taylor. Drawing Down The Moon zal net als zijn voorgangers het etiket dreampop opgeplakt krijgen, maar dat is nog altijd een vlag die de lading maar ten dele dekt. De muziek van Azure Ray is weliswaar dromerig en voorzien van atmosferische klankentapijten en verleidelijke fluisterzang, maar over het algemeen genomen sluiten Orenda Fink en Maria Taylor eerder aan bij de kaders van de folky singer-songwriter pop dan bij die van de pure dreampop. Drawing Down The Moon doet me niet alleen aan de vorige platen van Azure Ray denken, maar ook meer dan eens aan de muziek van bands als The Innocence Mission en K’s Choice (met name wanneer de vocalen wat heser zijn). Drawing Down The Moon is een plaat vol wonderschone popliedjes, die misschien niet heel veel nieuws doen, maar waarin gewoon alles klopt. Zeker voor iedereen die de vorige platen van het tweetal hoog had zitten, voelt Drawing Down The Moon aan als een warm bad. Het is een bad waar ik voorlopig niet uit te krijgen ben. Erwin Zijleman
Voordat Orenda Fink en Maria Taylor een jaar of vijf geleden aan een solocarrière begonnen, vormden ze samen het duo Azure Ray. Hoewel op het solowerk van zowel Orenda Fink als Maria Taylor niet zo gek veel was aan te merken, was Azure Ray wat mij betreft veel meer dan de som der delen. Na drie uitstekende platen, waarvan Burn And Shiver uit 2002 wat mij betreft het predicaat meesterwerk verdient, viel helaas het doek voor Azure Ray. Uit het niets is er nu een nieuwe plaat van het tweetal, Drawing Down The Moon. Omdat zowel Orenda Fink als Maria Taylor op hun soloplaten flinke koerswijzigingen niet schuwden, had ik eerlijk gezegd verwacht dat Azure Ray met een totaal nieuw geluid op de proppen zou komen, maar dat blijkt niet het geval. Drawing Down The Moon gaat verder waar Hold On Love zeven jaar geleden ophield. Nu ben ik normaal gesproken een groot voorstander van muzikale vernieuwing, maar het feit dat Azure Ray op haar nieuwe plaat op de oude voet doorgaat kan ik alleen maar toejuichen. Drawing Down The Moon volgt het inmiddels bekende recept van dromerige klanken, een subtiele instrumentatie, fraaie spanningsbogen, aangenaam voortkabbelende popliedjes en vooral prachtige en voor mij nog altijd onweerstaanbare zang van Orenda Fink en Maria Taylor. Drawing Down The Moon zal net als zijn voorgangers het etiket dreampop opgeplakt krijgen, maar dat is nog altijd een vlag die de lading maar ten dele dekt. De muziek van Azure Ray is weliswaar dromerig en voorzien van atmosferische klankentapijten en verleidelijke fluisterzang, maar over het algemeen genomen sluiten Orenda Fink en Maria Taylor eerder aan bij de kaders van de folky singer-songwriter pop dan bij die van de pure dreampop. Drawing Down The Moon doet me niet alleen aan de vorige platen van Azure Ray denken, maar ook meer dan eens aan de muziek van bands als The Innocence Mission en K’s Choice (met name wanneer de vocalen wat heser zijn). Drawing Down The Moon is een plaat vol wonderschone popliedjes, die misschien niet heel veel nieuws doen, maar waarin gewoon alles klopt. Zeker voor iedereen die de vorige platen van het tweetal hoog had zitten, voelt Drawing Down The Moon aan als een warm bad. Het is een bad waar ik voorlopig niet uit te krijgen ben. Erwin Zijleman