Eliza Doolittle - Eliza Doolittle
De Britse Eliza Doolittle wordt tot dusver vooral beschreven als een mix van Lily Allen en Amy Winehouse. Nu kan ik 1001 redenen bedenken waarom ik niet geïnteresseerd ben in deze mix, maar ik ben natuurlijk wel geïnteresseerd als deze Eliza Doolittle de perfecte eigenzinnige popliedjes van Lily Allen weet te combineren met de soul van Amy Winehouse. Beluistering van het titelloze debuut van de Britse leert dat dit nu ongeveer is wat Eliza Doolittle doet. Het debuut van Eliza Doolittle staat vol met lekker eigenwijze, maar bijzonder aangenaam in het gehoor liggende popliedjes, die ook best door Lily Allen of Kate Nash geschreven hadden kunnen zijn. Vergeleken met deze zangeressen zingt Eliza Doolittle echter met net wat meer soul en kiest ze bovendien voor een warmer en minder elektronisch geluid. In vocaal opzicht doet Eliza Doolittle me overigens niet echt aan Amy Winehouse denken, maar hoor ik wel overeenkomsten met Corinne Bailey Rae, die ik persoonlijk overigens een stuk aangenamer vind klinken dan Amy Winehouse. Ook het geluid van Eliza Doolittle heeft wel wat van dat van Corinne Bailey Rae, al is de muziek van Eliza Doolittle duidelijk meer popgeoriënteerd en voorzien van flink wat invloeden uit de 60s en 70s, zodat ook Marina & The Diamonds en Florence & The Machine niet hele ver weg zijn. Eliza Doolittle maakt Pop met een hoofdletter P en doet dat op bijzonder verdienstelijke wijze. Het gaat wat mij betreft wat te ver om het debuut van Eliza Doolittle een muzikaal hoogstandje te noemen, want daarvoor happen haar songs te makkelijk weg en wordt de muzikale honger uiteindelijk onvoldoende gestild. Vergelijk het maar met een mooi driegangen menu of een zak Vlaamse frieten met een flinke kwak mayonaise. In eerste instantie smaakt het laatste waarschijnlijk beter dan het eerste, maar de verrassing is er snel af en na een paar uur heb je al weer trek. Het debuut van Eliza Doolittle is zo’n zak Vlaamse frieten, maar het is er wel een van uitstekende kwaliteit. Goede aardappels, goudbruin gefrituurd, perfect gezouten en voorzien van een goed gemaakte mayonaise. Frieten waarvoor een topchef zich niet zo hoeven schamen, maar het blijft meer een lekker tussendoortje dan een volwaardige maaltijd. Niet de meest verantwoorde krent uit de pop derhalve, maar wel een die maar heel lastig is te weerstaan, al zal de tijd moeten leren hoe lang dit zo blijft. Erwin Zijleman
De Britse Eliza Doolittle wordt tot dusver vooral beschreven als een mix van Lily Allen en Amy Winehouse. Nu kan ik 1001 redenen bedenken waarom ik niet geïnteresseerd ben in deze mix, maar ik ben natuurlijk wel geïnteresseerd als deze Eliza Doolittle de perfecte eigenzinnige popliedjes van Lily Allen weet te combineren met de soul van Amy Winehouse. Beluistering van het titelloze debuut van de Britse leert dat dit nu ongeveer is wat Eliza Doolittle doet. Het debuut van Eliza Doolittle staat vol met lekker eigenwijze, maar bijzonder aangenaam in het gehoor liggende popliedjes, die ook best door Lily Allen of Kate Nash geschreven hadden kunnen zijn. Vergeleken met deze zangeressen zingt Eliza Doolittle echter met net wat meer soul en kiest ze bovendien voor een warmer en minder elektronisch geluid. In vocaal opzicht doet Eliza Doolittle me overigens niet echt aan Amy Winehouse denken, maar hoor ik wel overeenkomsten met Corinne Bailey Rae, die ik persoonlijk overigens een stuk aangenamer vind klinken dan Amy Winehouse. Ook het geluid van Eliza Doolittle heeft wel wat van dat van Corinne Bailey Rae, al is de muziek van Eliza Doolittle duidelijk meer popgeoriënteerd en voorzien van flink wat invloeden uit de 60s en 70s, zodat ook Marina & The Diamonds en Florence & The Machine niet hele ver weg zijn. Eliza Doolittle maakt Pop met een hoofdletter P en doet dat op bijzonder verdienstelijke wijze. Het gaat wat mij betreft wat te ver om het debuut van Eliza Doolittle een muzikaal hoogstandje te noemen, want daarvoor happen haar songs te makkelijk weg en wordt de muzikale honger uiteindelijk onvoldoende gestild. Vergelijk het maar met een mooi driegangen menu of een zak Vlaamse frieten met een flinke kwak mayonaise. In eerste instantie smaakt het laatste waarschijnlijk beter dan het eerste, maar de verrassing is er snel af en na een paar uur heb je al weer trek. Het debuut van Eliza Doolittle is zo’n zak Vlaamse frieten, maar het is er wel een van uitstekende kwaliteit. Goede aardappels, goudbruin gefrituurd, perfect gezouten en voorzien van een goed gemaakte mayonaise. Frieten waarvoor een topchef zich niet zo hoeven schamen, maar het blijft meer een lekker tussendoortje dan een volwaardige maaltijd. Niet de meest verantwoorde krent uit de pop derhalve, maar wel een die maar heel lastig is te weerstaan, al zal de tijd moeten leren hoe lang dit zo blijft. Erwin Zijleman