The Walkmen - Lisbon
Lisbon is alweer de zesde cd van de Amerikaanse band The Walkmen en de eerste op het fameuze Fat Possum label. De eerste vier cd’s van de band trokken in Nederland nauwelijks aandacht, maar het in 2008 verschenen You & Me kon terecht rekenen op positieve recensies. Op You & Me manifesteerde The Walkmen zich als een uiterst veelzijdige band die invloeden uit de folk op bijzondere wijze wist te vermengen met invloeden uit indie-rock en hierbij afwisselend klonk als een mix van Bob Dylan en The Velvet Underground of Tom Waits en The Strokes, om maar een aantal veel aangehaalde inspiratiebronnen te noemen. Vergeleken met het behoorlijk stevig rockende You & Me klinkt Lisbon wat meer ingetogen, maar het herkenbare eigen geluid van de band is gelukkig gebleven. De keuze om het stevigere werk wat meer te doseren blijkt een verstandige keuze, want Lisbon overtuigt over de hele linie meer dan You & Me. Vanwege de vocalen van Hamilton Leithauser roept ook Lisbon weer associaties op met het werk van Bob Dylan, maar vervolgens schiet The Walkmen alle kanten op en flirt het net zo makkelijk met een blaasorkest uit New Orleans als met lo-fi zoals Pavement die in haar hoogtijdagen maakte. Waar You & Me door het hoge rockgehalte een behoorlijk toegankelijke plaat was, vergt Lisbon net iets meer tijd van de luisteraar, al zal snel duidelijk zijn dat The Walkmen een hele sterke plaat hebben afgeleverd. Lisbon is, ondanks het feit dat The Walkmen af en toe stevig van leer trekken, vooral een sober klinkende en indringende plaat. In de meeste songs weet de band uit New York met minimale middelen een maximaal effect te bereiken. Desondanks is Lisbon een rijke plaat; iets wat vooral op het conto van de grote diversiteit van deze plaat geschreven kan worden. Zoals hierboven al vermeld schuwt The Walkmen het gebruik van New Orleans blazers of lo-fi technieken niet, maar hiernaast gaat de band net zo makkelijk aan de slag met Latin-invloeden of invloeden uit de jaren 50; dit alles met een stevige folkbasis. Ondanks al deze invloeden is Lisbon een consistent klinkende plaat die met beide benen in het heden staat. Door de grote variëteit loopt The Walkmen het risico om tussen de wal en het schip te vallen, maar dat zou heel jammer zijn. Met Lisbon heeft de band immers een van de leukere en betere platen van het moment gemaakt en laat The Walkmen nadrukkelijk horen dat het over genoeg kwaliteiten beschikt om uit te groeien tot de smaakmakers in dit nauwelijks te omschrijven segment. Erwin Zijleman
Lisbon is alweer de zesde cd van de Amerikaanse band The Walkmen en de eerste op het fameuze Fat Possum label. De eerste vier cd’s van de band trokken in Nederland nauwelijks aandacht, maar het in 2008 verschenen You & Me kon terecht rekenen op positieve recensies. Op You & Me manifesteerde The Walkmen zich als een uiterst veelzijdige band die invloeden uit de folk op bijzondere wijze wist te vermengen met invloeden uit indie-rock en hierbij afwisselend klonk als een mix van Bob Dylan en The Velvet Underground of Tom Waits en The Strokes, om maar een aantal veel aangehaalde inspiratiebronnen te noemen. Vergeleken met het behoorlijk stevig rockende You & Me klinkt Lisbon wat meer ingetogen, maar het herkenbare eigen geluid van de band is gelukkig gebleven. De keuze om het stevigere werk wat meer te doseren blijkt een verstandige keuze, want Lisbon overtuigt over de hele linie meer dan You & Me. Vanwege de vocalen van Hamilton Leithauser roept ook Lisbon weer associaties op met het werk van Bob Dylan, maar vervolgens schiet The Walkmen alle kanten op en flirt het net zo makkelijk met een blaasorkest uit New Orleans als met lo-fi zoals Pavement die in haar hoogtijdagen maakte. Waar You & Me door het hoge rockgehalte een behoorlijk toegankelijke plaat was, vergt Lisbon net iets meer tijd van de luisteraar, al zal snel duidelijk zijn dat The Walkmen een hele sterke plaat hebben afgeleverd. Lisbon is, ondanks het feit dat The Walkmen af en toe stevig van leer trekken, vooral een sober klinkende en indringende plaat. In de meeste songs weet de band uit New York met minimale middelen een maximaal effect te bereiken. Desondanks is Lisbon een rijke plaat; iets wat vooral op het conto van de grote diversiteit van deze plaat geschreven kan worden. Zoals hierboven al vermeld schuwt The Walkmen het gebruik van New Orleans blazers of lo-fi technieken niet, maar hiernaast gaat de band net zo makkelijk aan de slag met Latin-invloeden of invloeden uit de jaren 50; dit alles met een stevige folkbasis. Ondanks al deze invloeden is Lisbon een consistent klinkende plaat die met beide benen in het heden staat. Door de grote variëteit loopt The Walkmen het risico om tussen de wal en het schip te vallen, maar dat zou heel jammer zijn. Met Lisbon heeft de band immers een van de leukere en betere platen van het moment gemaakt en laat The Walkmen nadrukkelijk horen dat het over genoeg kwaliteiten beschikt om uit te groeien tot de smaakmakers in dit nauwelijks te omschrijven segment. Erwin Zijleman