Black Dub - Black Dub
Black Dub is de gelegenheidsband rond zangeres Trixie Whitley; de dochter van de precies vijf jaar geleden overleden muzikant Chris Whitley. Het is niet zomaar een band. Achter de drumkit vinden we meesterdrummer Brian Blade (die speelde met de groten der aarde (onder wie Joni Mitchell, Norah Jones, Emmylou Harris en Bob Dylan) en hiernaast als soloartiest aan de weg timmert), de bas wordt beroerd door de van Emmylou Harris en The Neville Brothers bekende Daryl Johnson en de gitaar wordt bespeeld door niemand minder dan Daniel Lanois, die uiteraard ook tekende voor de productie. Alleen de bijdrage van Daniel Lanois is voor mij al reden genoeg om van het titelloze debuut van Black Dub te houden. Niet iedereen is gecharmeerd van zijn gitaarspel en zijn met veel galm omgeven productiewerk, maar voor mij geldt dat alles wat Daniel Lanois aanraakt verandert in goud (inclusief de geweldige samenwerking met Neil Young op Le Noise). In muzikaal opzicht staat de muziek van Black Dub als een huis. Brian Blade is een buitengewoon creatief drummer, maar zijn drumwerk is ook swingend en functioneel. Daryl Johnson is een bescheiden bassist, maar hij beschikt wel over de technische bagage om de onnavolgbare Brian Blade constant op de hielen te blijven. Op deze avontuurlijke maar ook oerdegelijke basis kan het gitaarwerk van Daniel Lanois breed uitwaaien, waarna zijn productionele vaardigheden de rest doen. Het debuut van Black Dub heeft het duistere moerasgeluid dat we inmiddels van Daniel Lanois kennen en het is een geluid dat uitstekend past bij de veelzijdige muziek die Black Dub ons voorschotelt. Het is muziek die zich laat beïnvloeden door meerdere stijlen, waaronder soul, blues, jazz, rock, New Orleans rhythm & blues en invloeden uit de Caribische muziek, maar die ondanks de veelheid aan invloeden verbazingwekkend consistent klinkt. De songs op deze plaat zijn in een aantal gevallen donker en indringend, maar er staan ook veel swingende en lichtvoetige tracks op het debuut van de band, wat er voor zorgt dat de plaat op meerdere momenten en bij meerdere gemoedstoestanden tot zijn recht komt. Ik heb het tot dusver nog niet gehad over de zang van Trixie Whitley. Op voorhand had ik eerlijk gezegd verwacht dat de jonge zangeres ten onder zou gaan in al dit muzikale geweld, maar niets is minder waar. Trixie Whitley is de ster op deze plaat en geeft alle tracks net dat beetje extra. Net als haar vader is ze gezegend met een rauwe stem die je diep onder de huid kan raken en net als haar vader klinkt alles wat ze zingt soulvol en oprecht. Daniel Lanois ontdekte ooit Chris Whitley en heeft nu zijn dochter ontdekt. Bijgestaan door een fantastische gelegenheidsband stijgt ze direct tot grote hoogten. Of Black Dub een blijvertje is durf ik niet te voorspellen. Duidelijk is wel dat het debuut van de band nog maar eens de klasse van Brian Blade, Daryl Johnson en Daniel Lanois onderstreept, terwijl op hetzelfde moment Trixie Whitley op imponerende wijze op de kaart wordt gezet. Het levert alleen maar winnaars op, onder wie absoluut de muziekliefhebber. Erwin Zijleman
Black Dub is de gelegenheidsband rond zangeres Trixie Whitley; de dochter van de precies vijf jaar geleden overleden muzikant Chris Whitley. Het is niet zomaar een band. Achter de drumkit vinden we meesterdrummer Brian Blade (die speelde met de groten der aarde (onder wie Joni Mitchell, Norah Jones, Emmylou Harris en Bob Dylan) en hiernaast als soloartiest aan de weg timmert), de bas wordt beroerd door de van Emmylou Harris en The Neville Brothers bekende Daryl Johnson en de gitaar wordt bespeeld door niemand minder dan Daniel Lanois, die uiteraard ook tekende voor de productie. Alleen de bijdrage van Daniel Lanois is voor mij al reden genoeg om van het titelloze debuut van Black Dub te houden. Niet iedereen is gecharmeerd van zijn gitaarspel en zijn met veel galm omgeven productiewerk, maar voor mij geldt dat alles wat Daniel Lanois aanraakt verandert in goud (inclusief de geweldige samenwerking met Neil Young op Le Noise). In muzikaal opzicht staat de muziek van Black Dub als een huis. Brian Blade is een buitengewoon creatief drummer, maar zijn drumwerk is ook swingend en functioneel. Daryl Johnson is een bescheiden bassist, maar hij beschikt wel over de technische bagage om de onnavolgbare Brian Blade constant op de hielen te blijven. Op deze avontuurlijke maar ook oerdegelijke basis kan het gitaarwerk van Daniel Lanois breed uitwaaien, waarna zijn productionele vaardigheden de rest doen. Het debuut van Black Dub heeft het duistere moerasgeluid dat we inmiddels van Daniel Lanois kennen en het is een geluid dat uitstekend past bij de veelzijdige muziek die Black Dub ons voorschotelt. Het is muziek die zich laat beïnvloeden door meerdere stijlen, waaronder soul, blues, jazz, rock, New Orleans rhythm & blues en invloeden uit de Caribische muziek, maar die ondanks de veelheid aan invloeden verbazingwekkend consistent klinkt. De songs op deze plaat zijn in een aantal gevallen donker en indringend, maar er staan ook veel swingende en lichtvoetige tracks op het debuut van de band, wat er voor zorgt dat de plaat op meerdere momenten en bij meerdere gemoedstoestanden tot zijn recht komt. Ik heb het tot dusver nog niet gehad over de zang van Trixie Whitley. Op voorhand had ik eerlijk gezegd verwacht dat de jonge zangeres ten onder zou gaan in al dit muzikale geweld, maar niets is minder waar. Trixie Whitley is de ster op deze plaat en geeft alle tracks net dat beetje extra. Net als haar vader is ze gezegend met een rauwe stem die je diep onder de huid kan raken en net als haar vader klinkt alles wat ze zingt soulvol en oprecht. Daniel Lanois ontdekte ooit Chris Whitley en heeft nu zijn dochter ontdekt. Bijgestaan door een fantastische gelegenheidsband stijgt ze direct tot grote hoogten. Of Black Dub een blijvertje is durf ik niet te voorspellen. Duidelijk is wel dat het debuut van de band nog maar eens de klasse van Brian Blade, Daryl Johnson en Daniel Lanois onderstreept, terwijl op hetzelfde moment Trixie Whitley op imponerende wijze op de kaart wordt gezet. Het levert alleen maar winnaars op, onder wie absoluut de muziekliefhebber. Erwin Zijleman