Sufjan Stevens - The Age Of Adz
Sufjan Stevens trok ruim zeven jaar geleden de aandacht met Greetings From Michigan: The Great Lake State. Het was niet alleen een prachtige plaat vol eigenzinnige en moderne folk, maar ook het eerste deel van een ambitieus project om voor alle 50 staten van de VS een conceptplaat te maken. Een geweldig idee als je het mij vraagt, maar ik zie het er niet meer van komen. We zijn inmiddels 7 jaar verder en Sufjan Stevens is vooralsnog blijven steken bij twee platen (in 2005 verscheen de tweede plaat in de serie, Illinoise), wat betekent dat hij nog zo’n 175 jaar nodig gaat hebben om het project af te ronden wanneer hij in het huidige tempo door gaat althans. Sufjan Stevens heeft de afgelopen jaren wel andere platen gemaakt. Deze waren een stuk wisselvalliger dan Greetings From Michigan: The Great Lake State, al mag ook Seven Swans uit 2004 best een meesterwerk genoemd worden. De afgelopen jaren presteerde Sufjan Stevens ver onder zijn kunnen en was zijn output minimaal, maar met The Age Of Adz heeft hij eindelijk weer eens een plaat gemaakt die er toe doet. Bij beluistering van The Age Of Adz valt de gedachte dat Sufjan Stevens in 75 minuten de schade van de afgelopen jaren in wil halen nauwelijks te onderdrukken. The Age Of Adz loopt over van ideeën en zoals we van Sufjan Stevens gewend zijn domineren de goede ideeën. The Age Of Adz wordt in de pers al de Kid A van Sufjan Stevens genoemd, maar met deze bewering wordt maar één kant van het verhaal verteld. Net als Radiohead op Kid A heeft Sufjan Stevens op The Age Of Adz de snaarinstrumenten verruild voor een goedgevulde bak met elektronica. Beats en een breed assortiment aan vreemde geluiden domineren het merendeel van de songs op deze plaat en persoonlijk vond ik dat wel even slikken. Het niet direct positieve oordeel bij eerste beluistering werd bij mij nog eens versterkt door het bij vlagen behoorlijk pompeuze karakter van de songs op The Age Of Adz en de in eerste instantie nauwelijks te doorgronden songstructuren. The Age Of Adz wint echter aan kracht wanneer je de plaat vaker hoort. Ook The Age Of Adz heeft zijn meer ingetogen momenten en in veel van de op het eerste gehoor wat chaotische songs blijken wel degelijk popliedjes verstopt. Persoonlijk hoor ik Sufjan Stevens liever in een wat meer ingetogen setting, maar The Age Of Adz prikkelt absoluut de fantasie en gaat me steeds meer overtuigen (iets wat Radiohead met Kid A nooit gelukt is). The Age Of Adz vereist een open mind en het nodige geduld, maar vervolgens heb je ruim vijf jaar Illinoise eindelijk weer eens een volwaardige Sufjan Stevens plaat in handen. Het is een plaat die niet voldoet aan de verwachtingen en waarschijnlijk ook niet aan de wensen, maar zouden we niet teleurgesteld zijn geweest als Sufjan Stevens hier wel aan had voldaan? The Age Of Adz is de volgende hopeloos eigenwijze plaat van een van de smaakmakers van het afgelopen decennium en het is wederom een hele goede. Punt. Erwin Zijleman
Sufjan Stevens trok ruim zeven jaar geleden de aandacht met Greetings From Michigan: The Great Lake State. Het was niet alleen een prachtige plaat vol eigenzinnige en moderne folk, maar ook het eerste deel van een ambitieus project om voor alle 50 staten van de VS een conceptplaat te maken. Een geweldig idee als je het mij vraagt, maar ik zie het er niet meer van komen. We zijn inmiddels 7 jaar verder en Sufjan Stevens is vooralsnog blijven steken bij twee platen (in 2005 verscheen de tweede plaat in de serie, Illinoise), wat betekent dat hij nog zo’n 175 jaar nodig gaat hebben om het project af te ronden wanneer hij in het huidige tempo door gaat althans. Sufjan Stevens heeft de afgelopen jaren wel andere platen gemaakt. Deze waren een stuk wisselvalliger dan Greetings From Michigan: The Great Lake State, al mag ook Seven Swans uit 2004 best een meesterwerk genoemd worden. De afgelopen jaren presteerde Sufjan Stevens ver onder zijn kunnen en was zijn output minimaal, maar met The Age Of Adz heeft hij eindelijk weer eens een plaat gemaakt die er toe doet. Bij beluistering van The Age Of Adz valt de gedachte dat Sufjan Stevens in 75 minuten de schade van de afgelopen jaren in wil halen nauwelijks te onderdrukken. The Age Of Adz loopt over van ideeën en zoals we van Sufjan Stevens gewend zijn domineren de goede ideeën. The Age Of Adz wordt in de pers al de Kid A van Sufjan Stevens genoemd, maar met deze bewering wordt maar één kant van het verhaal verteld. Net als Radiohead op Kid A heeft Sufjan Stevens op The Age Of Adz de snaarinstrumenten verruild voor een goedgevulde bak met elektronica. Beats en een breed assortiment aan vreemde geluiden domineren het merendeel van de songs op deze plaat en persoonlijk vond ik dat wel even slikken. Het niet direct positieve oordeel bij eerste beluistering werd bij mij nog eens versterkt door het bij vlagen behoorlijk pompeuze karakter van de songs op The Age Of Adz en de in eerste instantie nauwelijks te doorgronden songstructuren. The Age Of Adz wint echter aan kracht wanneer je de plaat vaker hoort. Ook The Age Of Adz heeft zijn meer ingetogen momenten en in veel van de op het eerste gehoor wat chaotische songs blijken wel degelijk popliedjes verstopt. Persoonlijk hoor ik Sufjan Stevens liever in een wat meer ingetogen setting, maar The Age Of Adz prikkelt absoluut de fantasie en gaat me steeds meer overtuigen (iets wat Radiohead met Kid A nooit gelukt is). The Age Of Adz vereist een open mind en het nodige geduld, maar vervolgens heb je ruim vijf jaar Illinoise eindelijk weer eens een volwaardige Sufjan Stevens plaat in handen. Het is een plaat die niet voldoet aan de verwachtingen en waarschijnlijk ook niet aan de wensen, maar zouden we niet teleurgesteld zijn geweest als Sufjan Stevens hier wel aan had voldaan? The Age Of Adz is de volgende hopeloos eigenwijze plaat van een van de smaakmakers van het afgelopen decennium en het is wederom een hele goede. Punt. Erwin Zijleman