Daniel Norgren - Horrifying Death Eating Blood Spider
Compleet overdonderd ben ik door Horrifying Death Eating Blood Spider van de Zweedse muzikant Daniel Norgren. Hoewel de plaat in Nederland wel enige aandacht heeft gekregen, had ik hem tot dusver compleet gemist. Sinds ik de plaat bij toeval in handen kreeg, is hij echter nauwelijks meer uit mijn cd-speler te krijgen en heb ik al weer spijt dat ik mijn jaarlijstje heb gemaakt voordat het jaar echt helemaal ten einde is. Daniel Norgren maakt op Horrifying Death Eating Blood Spider gruizige blues die niet misstaat in het sneeuwlandschap dat ons inmiddels al enige tijd omringt. Het is geen standaard blues, maar blues van het soort dat Tom Waits wel eens maakt. Blues die schuurt en rammelt en omhoog wordt getrokken door stembanden die lijken te zijn bewerkt met het grofste type schuurpapier dat de groothandel voorhanden heeft. Waar de vocalen van Tom Waits wat mij betreft de grenzen van het toelaatbare net wat te vaak opzoeken, stoort de stem van Daniel Norgren me geen moment. Sterker nog, het is een stem die me steeds weer bij de strot grijpt en eigenlijk alleen maar meer indruk gaat maken. Hetzelfde geldt voor de muziek die de Zweed ons voorschotelt. De rauwe blues en garagerock van Daniel Norgren schuurt en rammelt, maar het is gelukkig geen potten en pannen muziek. Het is geen hele complexe muziek die Daniel Norgren maakt, al probeert hij de eenvoudig blues riffs hier en daar te verrijken met opvallende accenten. In grote lijnen blijft het echter lome en eenvoudige muziek die het niet moet hebben van hoogstandjes, maar van pure en rauwe emotie. Daniel Norgren moet je op zijn minst oppervlakkig raken om van Horrifying Death Eating Blood Spider te kunnen houden, maar mij raakt de Zweed frontaal. Naarmate ik Horrifying Death Eating Blood Spider vaker hoor, raak ik steeds meer onder de indruk van de bijzondere muziek die Daniel Norgren maakt. Het is muziek die je verwacht in desolate en snikhete oorden in het zuiden van de Verenigde Staten, maar ook in het ijskoude winterlandschap dat Daniel Norgren en ons omringt komt deze prachtplaat uitstekend tot zijn recht. 2010 moet het doen zonder plaat van Tom Waits, maar Daniel Norgren vult deze leegte op even fascinerende als imponerende wijze op. Een jaarlijstjesplaat die waarschijnlijk geen enkel jaarlijstje gaat halen. Helaas. Erwin Zijleman
Compleet overdonderd ben ik door Horrifying Death Eating Blood Spider van de Zweedse muzikant Daniel Norgren. Hoewel de plaat in Nederland wel enige aandacht heeft gekregen, had ik hem tot dusver compleet gemist. Sinds ik de plaat bij toeval in handen kreeg, is hij echter nauwelijks meer uit mijn cd-speler te krijgen en heb ik al weer spijt dat ik mijn jaarlijstje heb gemaakt voordat het jaar echt helemaal ten einde is. Daniel Norgren maakt op Horrifying Death Eating Blood Spider gruizige blues die niet misstaat in het sneeuwlandschap dat ons inmiddels al enige tijd omringt. Het is geen standaard blues, maar blues van het soort dat Tom Waits wel eens maakt. Blues die schuurt en rammelt en omhoog wordt getrokken door stembanden die lijken te zijn bewerkt met het grofste type schuurpapier dat de groothandel voorhanden heeft. Waar de vocalen van Tom Waits wat mij betreft de grenzen van het toelaatbare net wat te vaak opzoeken, stoort de stem van Daniel Norgren me geen moment. Sterker nog, het is een stem die me steeds weer bij de strot grijpt en eigenlijk alleen maar meer indruk gaat maken. Hetzelfde geldt voor de muziek die de Zweed ons voorschotelt. De rauwe blues en garagerock van Daniel Norgren schuurt en rammelt, maar het is gelukkig geen potten en pannen muziek. Het is geen hele complexe muziek die Daniel Norgren maakt, al probeert hij de eenvoudig blues riffs hier en daar te verrijken met opvallende accenten. In grote lijnen blijft het echter lome en eenvoudige muziek die het niet moet hebben van hoogstandjes, maar van pure en rauwe emotie. Daniel Norgren moet je op zijn minst oppervlakkig raken om van Horrifying Death Eating Blood Spider te kunnen houden, maar mij raakt de Zweed frontaal. Naarmate ik Horrifying Death Eating Blood Spider vaker hoor, raak ik steeds meer onder de indruk van de bijzondere muziek die Daniel Norgren maakt. Het is muziek die je verwacht in desolate en snikhete oorden in het zuiden van de Verenigde Staten, maar ook in het ijskoude winterlandschap dat Daniel Norgren en ons omringt komt deze prachtplaat uitstekend tot zijn recht. 2010 moet het doen zonder plaat van Tom Waits, maar Daniel Norgren vult deze leegte op even fascinerende als imponerende wijze op. Een jaarlijstjesplaat die waarschijnlijk geen enkel jaarlijstje gaat halen. Helaas. Erwin Zijleman