Wild Nothing - Gemini
Het jaarlijstje van Pitchfork (http://pitchfork.com/) is ieder jaar weer een ontdekkingsreis langs prachtplaten die ik om welke reden dan ook heb gemist. Het is over het algemeen een reis met vele onderbrekingen en dat is dit jaar niet anders. Ik was maar net begonnen aan de lijst met 50 platen toen ik op nummer 49 werd geconfronteerd met Gemini van Wild Nothing. Wanneer in de omschrijving van een plaat The Go-Betweens, Slowdive en Cocteau Twins in één adem worden genoemd is mijn interesse gewekt en Gemini van Wild Nothing heeft me zeker niet teleurgesteld. Nu valt op vergelijkingen meestal wel wat af te dingen en dat is ook hier het geval. De muziek van Gemini geeft je net als de muziek van The Go-Betweens een gelukzalig gevoel, is net zo loom en gruizig als die van Slowdive en minstens net zo ongrijpbaar als die van Cocteau Twins. Aan de andere kant kan ik talloze andere namen noemen die minstens net zo relevant zijn als vergelijkingsmateriaal. Dit varieert van Belle & Sebastian, The Cure, My Bloody Valentine en The Smiths tot tijdgenoten als The Radio Dept., Atlas Sound en The Pains Of Being Pure At Heart. Zonder direct namen te noemen is de muziek van Wild Nothing te omschrijven als in de 80s gewortelde dreampop met zowel invloeden uit de gitaarpop, de shoegaze als de synthpop. Door de veelheid aan 80s invloeden is Gemini het beste van vele werelden. De muziek van het alter ego van de Amerikaan Jack Tatum is tegelijkertijd een vat vol tegenstrijdigheden. Gemini is bij vlagen een ongrijpbare plaat, maar op hetzelfde moment is het een plaat met alleen maar hits. Gemini klinkt soms ijzig kil, maar is ook een warme plaat die je maar blijft betoveren. Hele sterke songs vormen de basis van deze plaat, maar de aankleding doet minstens net zo veel. Hoewel de muziek van Wild Nothing flink kan rammelen, lijkt iedere noot functioneel. De gruizige gitaarmuren die hier en daar opduiken vormen een prachtig contrast met de af en toe honingzoete melodieën en wanneer het geluid op Gemini net wat te ver doorslaat in de richting van koude synthpop, komt Wild Nothing op de proppen met onweerstaanbare gitaarloopjes die zo van de hand van Johnny Marr hadden kunnen zijn. Waar veel bands die zich laten inspireren door muziek uit de 80s in deze periode blijven hangen, is de muziek van Wild Nothing avontuurlijk en absoluut eigentijds. Gemini laat aan de ene kant een herkenbaar geluid horen, maar het is een geluid dat veel meer doet dan het reproduceren van muziek uit een vervlogen en inmiddels wel wat uitgekauwd tijdperk. Omdat invloeden uit de 80s zo nadrukkelijk aanwezig zijn, viel het kwartje bij mij niet direct, maar wanneer je eenmaal hebt ontdekt dat Gemini veel meer is dan 80s retro, slokken de geweldige popsongs op deze plaat je langzaam maar zeker op en worden ze steeds dierbaarder. En zo is Gemini van Wild Nothing wat mij betreft niet alleen een terechte jaarlijstjesplaat, maar boven alles een plaat die ik liever niet had willen missen. Ik ben nog maar net begonnen aan de jaarlijst van Pitchfork, maar het resultaat mag er nu al zijn. Erwin Zijleman
Het jaarlijstje van Pitchfork (http://pitchfork.com/) is ieder jaar weer een ontdekkingsreis langs prachtplaten die ik om welke reden dan ook heb gemist. Het is over het algemeen een reis met vele onderbrekingen en dat is dit jaar niet anders. Ik was maar net begonnen aan de lijst met 50 platen toen ik op nummer 49 werd geconfronteerd met Gemini van Wild Nothing. Wanneer in de omschrijving van een plaat The Go-Betweens, Slowdive en Cocteau Twins in één adem worden genoemd is mijn interesse gewekt en Gemini van Wild Nothing heeft me zeker niet teleurgesteld. Nu valt op vergelijkingen meestal wel wat af te dingen en dat is ook hier het geval. De muziek van Gemini geeft je net als de muziek van The Go-Betweens een gelukzalig gevoel, is net zo loom en gruizig als die van Slowdive en minstens net zo ongrijpbaar als die van Cocteau Twins. Aan de andere kant kan ik talloze andere namen noemen die minstens net zo relevant zijn als vergelijkingsmateriaal. Dit varieert van Belle & Sebastian, The Cure, My Bloody Valentine en The Smiths tot tijdgenoten als The Radio Dept., Atlas Sound en The Pains Of Being Pure At Heart. Zonder direct namen te noemen is de muziek van Wild Nothing te omschrijven als in de 80s gewortelde dreampop met zowel invloeden uit de gitaarpop, de shoegaze als de synthpop. Door de veelheid aan 80s invloeden is Gemini het beste van vele werelden. De muziek van het alter ego van de Amerikaan Jack Tatum is tegelijkertijd een vat vol tegenstrijdigheden. Gemini is bij vlagen een ongrijpbare plaat, maar op hetzelfde moment is het een plaat met alleen maar hits. Gemini klinkt soms ijzig kil, maar is ook een warme plaat die je maar blijft betoveren. Hele sterke songs vormen de basis van deze plaat, maar de aankleding doet minstens net zo veel. Hoewel de muziek van Wild Nothing flink kan rammelen, lijkt iedere noot functioneel. De gruizige gitaarmuren die hier en daar opduiken vormen een prachtig contrast met de af en toe honingzoete melodieën en wanneer het geluid op Gemini net wat te ver doorslaat in de richting van koude synthpop, komt Wild Nothing op de proppen met onweerstaanbare gitaarloopjes die zo van de hand van Johnny Marr hadden kunnen zijn. Waar veel bands die zich laten inspireren door muziek uit de 80s in deze periode blijven hangen, is de muziek van Wild Nothing avontuurlijk en absoluut eigentijds. Gemini laat aan de ene kant een herkenbaar geluid horen, maar het is een geluid dat veel meer doet dan het reproduceren van muziek uit een vervlogen en inmiddels wel wat uitgekauwd tijdperk. Omdat invloeden uit de 80s zo nadrukkelijk aanwezig zijn, viel het kwartje bij mij niet direct, maar wanneer je eenmaal hebt ontdekt dat Gemini veel meer is dan 80s retro, slokken de geweldige popsongs op deze plaat je langzaam maar zeker op en worden ze steeds dierbaarder. En zo is Gemini van Wild Nothing wat mij betreft niet alleen een terechte jaarlijstjesplaat, maar boven alles een plaat die ik liever niet had willen missen. Ik ben nog maar net begonnen aan de jaarlijst van Pitchfork, maar het resultaat mag er nu al zijn. Erwin Zijleman