Deerhunter - Halycon Digest
Het uit Atlanta, Georgia, afkomstige Deerhunter maakte de afgelopen jaren een aantal platen waar ik geen vat op kon krijgen. Aan de ene kant intrigeerde de experimentele noiserock van de band me wel, maar tegelijkertijd ontleende ik er zo weinig plezier aan, dat de platen al snel in een doos verdwenen. Het dit jaar verschenen Halycon Digest verdween direct in deze doos, maar langzaam maar zeker begin ik me te beseffen dat dit geen verstandige beslissing was. Halycon Digest (de eerste plaat van de band op het legendarische 4AD label) slaat een andere weg in dan zijn voorgangers en klinkt vooral een stuk toegankelijker. Opener Earthquake bevat hier en daar nog wel wat vreemde geluiden, maar is over het algemeen genomen een fraai zweverig popliedje, dat me persoonlijk vooral aan Pink Floyd in haar psychedelische jaren doet denken. Ook op de rest van de plaat blijft Deerhunter verrassen met mooie en verrassend toegankelijke popliedjes. Deze zijn hier en daar nog wel voorzien van een gruizige ondertoon of een verrassende wending, maar in grote lijnen bevat Halycon Digest toch aangename popmuziek met een kop en een staart. Een groot deel van de songs op Halycon Digest laat zich beluisteren als eigenzinnige dreampop, maar wanneer je goed naar deze plaat luistert hoor je ook allerlei andere invloeden, die soms verrassend ver terug gaan in de tijd (een aantal songs klinkt behoorlijk Beatlesque, terwijl een aantal andere songs geen geheim maakt van flink wat bewondering voor de muziek van The Jesus And Mary Chain). Halycon Digest klinkt overigens maar ten dele als een bandplaat. In een aantal van de tracks trekt voorman Bradford Cox als enige aan de touwtjes, terwijl de band in een aantal andere tracks duidelijk gas terug neemt. Waar Deerhunter in het verleden vaak een flinke bak herrie en een stevige dosis experiment nodig had, heeft de band nu in een aantal gevallen genoeg aan een akoestische gitaar en zang. Hiertegenover staan een aantal opgewekte en lekker vol klinkende popliedjes die zo lijken weggelopen uit de jaren 60. Het zal even slikken zijn voor de Deerhunter fan van het eerste uur, maar persoonlijk vind ik een verademing. Waar Bradford Cox in het verleden zijn toevlucht moest zoeken tot zijuitstapjes als Atlas Sound en Lotus Plaza, kan hij het geluid van deze bands nu kwijt in Deerhunter. Het levert een eigenzinnige maar verrassend toegankelijke popplaat op die voorlopig alleen maar leuker wordt. Een ieder die Deerhunter de afgelopen jaren heeft afgeschreven adviseer ik dan ook dringend om eens naar het bijzonder fraaie Halycon Digest te luisteren. Erwin Zijleman
Het uit Atlanta, Georgia, afkomstige Deerhunter maakte de afgelopen jaren een aantal platen waar ik geen vat op kon krijgen. Aan de ene kant intrigeerde de experimentele noiserock van de band me wel, maar tegelijkertijd ontleende ik er zo weinig plezier aan, dat de platen al snel in een doos verdwenen. Het dit jaar verschenen Halycon Digest verdween direct in deze doos, maar langzaam maar zeker begin ik me te beseffen dat dit geen verstandige beslissing was. Halycon Digest (de eerste plaat van de band op het legendarische 4AD label) slaat een andere weg in dan zijn voorgangers en klinkt vooral een stuk toegankelijker. Opener Earthquake bevat hier en daar nog wel wat vreemde geluiden, maar is over het algemeen genomen een fraai zweverig popliedje, dat me persoonlijk vooral aan Pink Floyd in haar psychedelische jaren doet denken. Ook op de rest van de plaat blijft Deerhunter verrassen met mooie en verrassend toegankelijke popliedjes. Deze zijn hier en daar nog wel voorzien van een gruizige ondertoon of een verrassende wending, maar in grote lijnen bevat Halycon Digest toch aangename popmuziek met een kop en een staart. Een groot deel van de songs op Halycon Digest laat zich beluisteren als eigenzinnige dreampop, maar wanneer je goed naar deze plaat luistert hoor je ook allerlei andere invloeden, die soms verrassend ver terug gaan in de tijd (een aantal songs klinkt behoorlijk Beatlesque, terwijl een aantal andere songs geen geheim maakt van flink wat bewondering voor de muziek van The Jesus And Mary Chain). Halycon Digest klinkt overigens maar ten dele als een bandplaat. In een aantal van de tracks trekt voorman Bradford Cox als enige aan de touwtjes, terwijl de band in een aantal andere tracks duidelijk gas terug neemt. Waar Deerhunter in het verleden vaak een flinke bak herrie en een stevige dosis experiment nodig had, heeft de band nu in een aantal gevallen genoeg aan een akoestische gitaar en zang. Hiertegenover staan een aantal opgewekte en lekker vol klinkende popliedjes die zo lijken weggelopen uit de jaren 60. Het zal even slikken zijn voor de Deerhunter fan van het eerste uur, maar persoonlijk vind ik een verademing. Waar Bradford Cox in het verleden zijn toevlucht moest zoeken tot zijuitstapjes als Atlas Sound en Lotus Plaza, kan hij het geluid van deze bands nu kwijt in Deerhunter. Het levert een eigenzinnige maar verrassend toegankelijke popplaat op die voorlopig alleen maar leuker wordt. Een ieder die Deerhunter de afgelopen jaren heeft afgeschreven adviseer ik dan ook dringend om eens naar het bijzonder fraaie Halycon Digest te luisteren. Erwin Zijleman