Hannah Peel - The Broken Wave
Ik maak geen geheim van mijn voorliefde voor vrouwelijke singer-songwriters en deze zijn dan ook ruim vertegenwoordigd op deze BLOG. 2011 is voor de liefhebbers van vrouwelijke singer-songwriters tot dusver een uitstekend jaar, zeker wanneer de voorkeur uitgaat naar de wat eigenzinnigere types. Slechts een paar dagen na het fantastische debuut van Lia Ices heb ik al weer een plaat in handen waarvan ik het heel warm krijg. Hiervoor verantwoordelijk is ene Hannah Peel, die net als Lia Ices een plaat aflevert waarop het verleden en het heden hand in hand gaan. Het krachtigste wapen van Hannah Peel is haar heldere en honingzoete stem; een stem die me zelfs zou verleiden als Hannah Peel zou voordragen uit het telefoonboek. Het is een stem die prachtig kleurt bij de wat traditioneel aandoende folky popliedjes op The Broken Wave. Het blijkt echter niet zo makkelijk om de muziek van Hannah Peel in een hokje te duwen. De Ierse singer-songwriter begint bij haar muzikale helden Sandy Denny, Judee Sill en Joni Mitchell, maar verrijkt haar aangename en zonnige popliedjes met avontuurlijke arrangementen, waarin net zo makkelijk naar strijkers en blazers als naar elektronica wordt gegrepen. Hierdoor begeeft Hannah Peel zich afwisselend op het terrein van de klassieke singer-songwriters, de indiepop van Belle & Sebastian, voorzichtige folktronica en de MOR-pop van Rumer; overigens zonder zich ook maar een moment vast te klinken aan één van deze genres. Met deze aanpak loopt Hannah Peel het risico om als te zoet en lichtvoetig te worden bestempeld, maar dit voorkomt ze door de songs met hart en ziel te vertolken, hier en daar wat bitter aan al het zoet toe te voegen en vooral door steeds net iets buiten de gebaande paden te treden, waarbij ze nadrukkelijk profiteert van de folktronica- en productionele impulsen van Tunng's Mike Lindsay en de fraaie orkestraties van Nitin Sawhney. Het maakt van The Broken Wave een aangenaam, fraai en afwisselend plaatje dat van vele markten thuis is. Op het ene moment net zo lichtvoetig als Lily Allen, het volgende moment net zo pastoraal als Sandy Denny. Een week geleden ging ik er nog van uit dat Lia Ices de lat voorlopig wel erg hoog had gelegd met haar debuut, maar ook Hannah Peel gaat er moeiteloos overheen. Twee buitengewoon fascinerende vrouwelijke singer-songwriter platen in één week. Je hoort mij niet klagen, maar welke zet ik nu op? Erwin Zijleman
Ik maak geen geheim van mijn voorliefde voor vrouwelijke singer-songwriters en deze zijn dan ook ruim vertegenwoordigd op deze BLOG. 2011 is voor de liefhebbers van vrouwelijke singer-songwriters tot dusver een uitstekend jaar, zeker wanneer de voorkeur uitgaat naar de wat eigenzinnigere types. Slechts een paar dagen na het fantastische debuut van Lia Ices heb ik al weer een plaat in handen waarvan ik het heel warm krijg. Hiervoor verantwoordelijk is ene Hannah Peel, die net als Lia Ices een plaat aflevert waarop het verleden en het heden hand in hand gaan. Het krachtigste wapen van Hannah Peel is haar heldere en honingzoete stem; een stem die me zelfs zou verleiden als Hannah Peel zou voordragen uit het telefoonboek. Het is een stem die prachtig kleurt bij de wat traditioneel aandoende folky popliedjes op The Broken Wave. Het blijkt echter niet zo makkelijk om de muziek van Hannah Peel in een hokje te duwen. De Ierse singer-songwriter begint bij haar muzikale helden Sandy Denny, Judee Sill en Joni Mitchell, maar verrijkt haar aangename en zonnige popliedjes met avontuurlijke arrangementen, waarin net zo makkelijk naar strijkers en blazers als naar elektronica wordt gegrepen. Hierdoor begeeft Hannah Peel zich afwisselend op het terrein van de klassieke singer-songwriters, de indiepop van Belle & Sebastian, voorzichtige folktronica en de MOR-pop van Rumer; overigens zonder zich ook maar een moment vast te klinken aan één van deze genres. Met deze aanpak loopt Hannah Peel het risico om als te zoet en lichtvoetig te worden bestempeld, maar dit voorkomt ze door de songs met hart en ziel te vertolken, hier en daar wat bitter aan al het zoet toe te voegen en vooral door steeds net iets buiten de gebaande paden te treden, waarbij ze nadrukkelijk profiteert van de folktronica- en productionele impulsen van Tunng's Mike Lindsay en de fraaie orkestraties van Nitin Sawhney. Het maakt van The Broken Wave een aangenaam, fraai en afwisselend plaatje dat van vele markten thuis is. Op het ene moment net zo lichtvoetig als Lily Allen, het volgende moment net zo pastoraal als Sandy Denny. Een week geleden ging ik er nog van uit dat Lia Ices de lat voorlopig wel erg hoog had gelegd met haar debuut, maar ook Hannah Peel gaat er moeiteloos overheen. Twee buitengewoon fascinerende vrouwelijke singer-songwriter platen in één week. Je hoort mij niet klagen, maar welke zet ik nu op? Erwin Zijleman