The Low Anthem - Smart Flesh
Het duurde even voordat Oh My God, Charlie Darwin van The Low Anthem in brede kring aandacht wist te trekken, maar toen dit eenmaal was gebeurd, was bijna iedereen het er over eens dat we te maken hadden met een unieke plaat van een unieke band. Op Oh My God, Charlie Darwin bracht The Low Anthem ons in vervoering met rauwe en rammelende folk en blues, die de hele geschiedenis van de genres met zich mee sleepte, maar waaraan de band vervolgens een unieke eigen draai gaf, bijvoorbeeld door het inzetten van een bijzonder breed arsenaal aan instrumenten. Door het toch wel wat onverwachte succes van Oh My God, Charlie Darwin hebben we betrekkelijk lang moeten wachten op de nieuwe plaat van The Low Anthem, maar inmiddels ligt Smart Flesh dan eindelijk in de winkel. Sinds ik het unieke geluid van The Low Anthem op Oh My God, Charlie Darwin (voor mij absoluut één van de betere platen van 2009) zo nadrukkelijk heb omarmd, wil ik maar één ding: meer van hetzelfde. Na beluistering van Smart Flesh heb ik goed nieuws en nog beter nieuws. Het goede nieuws is dat The Low Anthem op haar nieuwe plaat inderdaad voortborduurt op de zo bewierookte voorganger. Het nog betere nieuws is dat de band alleen maar beter is geworden, waardoor Smart Flesh zijn voorganger vrijwel op alle fronten overtreft. Ook op Smart Flesh citeert The Low Anthem nadrukkelijk uit de archieven van de folk en de blues, al hebben invloeden uit de country aan terrein gewonnen. Het is muziek die met één been in het verleden staat, maar het andere been van The Low Anthem staat toch echt in de toekomst. Net als op Oh My God, Charlie Darwin trekt The Low Anthem ook op Smart Flesh weer flink wat instrumenten uit de kast, wat de muziek van de band voorziet van een geheel eigen kleur. Tot zover zijn de verschillen tussen Oh My God, Charlie Darwin en Smart Flesh niet eens zo groot, maar wanneer je beter luistert valt op dat de muziek van The Low Anthem dit keer meer dynamiek bevat en dat alles (zang, instrumentatie, productie) net wat frisser en urgenter klinkt. Aan de ene kant is het misschien jammer dat The Low Anthem het wat stevigere materiaal iets meer doseert, maar aan de andere kant komt dit de schoonheid van de meer ingetogen songs alleen maar ten goede en als de band zo nu en dan los gaat, gaat de band ook goed los en begeeft het zich bijna op het terrein van The Arcade Fire ten tijde van Funeral. Oh My God, Charlie Darwin was een intense en betoverende plaat die zich langzaam opdrong en waarvan je moest leren houden, waarna de liefde eigenlijk alleen maar onvoorwaardelijk kon zijn. Smart Flesh is uiteraard wat minder verrassend, maar ook dit is een plaat die groeit en groeit. Na een keer horen vond ik de plaat goed, na drie keer horen geweldig en inmiddels ben ik de fase van meesterwerk al lang gepasseerd. The Low Anthem heeft het weer geflikt en bewijst met Smart Flesh dat het behoort tot de leukste, origineelste en beste bands van het moment. Erwin Zijleman
Het duurde even voordat Oh My God, Charlie Darwin van The Low Anthem in brede kring aandacht wist te trekken, maar toen dit eenmaal was gebeurd, was bijna iedereen het er over eens dat we te maken hadden met een unieke plaat van een unieke band. Op Oh My God, Charlie Darwin bracht The Low Anthem ons in vervoering met rauwe en rammelende folk en blues, die de hele geschiedenis van de genres met zich mee sleepte, maar waaraan de band vervolgens een unieke eigen draai gaf, bijvoorbeeld door het inzetten van een bijzonder breed arsenaal aan instrumenten. Door het toch wel wat onverwachte succes van Oh My God, Charlie Darwin hebben we betrekkelijk lang moeten wachten op de nieuwe plaat van The Low Anthem, maar inmiddels ligt Smart Flesh dan eindelijk in de winkel. Sinds ik het unieke geluid van The Low Anthem op Oh My God, Charlie Darwin (voor mij absoluut één van de betere platen van 2009) zo nadrukkelijk heb omarmd, wil ik maar één ding: meer van hetzelfde. Na beluistering van Smart Flesh heb ik goed nieuws en nog beter nieuws. Het goede nieuws is dat The Low Anthem op haar nieuwe plaat inderdaad voortborduurt op de zo bewierookte voorganger. Het nog betere nieuws is dat de band alleen maar beter is geworden, waardoor Smart Flesh zijn voorganger vrijwel op alle fronten overtreft. Ook op Smart Flesh citeert The Low Anthem nadrukkelijk uit de archieven van de folk en de blues, al hebben invloeden uit de country aan terrein gewonnen. Het is muziek die met één been in het verleden staat, maar het andere been van The Low Anthem staat toch echt in de toekomst. Net als op Oh My God, Charlie Darwin trekt The Low Anthem ook op Smart Flesh weer flink wat instrumenten uit de kast, wat de muziek van de band voorziet van een geheel eigen kleur. Tot zover zijn de verschillen tussen Oh My God, Charlie Darwin en Smart Flesh niet eens zo groot, maar wanneer je beter luistert valt op dat de muziek van The Low Anthem dit keer meer dynamiek bevat en dat alles (zang, instrumentatie, productie) net wat frisser en urgenter klinkt. Aan de ene kant is het misschien jammer dat The Low Anthem het wat stevigere materiaal iets meer doseert, maar aan de andere kant komt dit de schoonheid van de meer ingetogen songs alleen maar ten goede en als de band zo nu en dan los gaat, gaat de band ook goed los en begeeft het zich bijna op het terrein van The Arcade Fire ten tijde van Funeral. Oh My God, Charlie Darwin was een intense en betoverende plaat die zich langzaam opdrong en waarvan je moest leren houden, waarna de liefde eigenlijk alleen maar onvoorwaardelijk kon zijn. Smart Flesh is uiteraard wat minder verrassend, maar ook dit is een plaat die groeit en groeit. Na een keer horen vond ik de plaat goed, na drie keer horen geweldig en inmiddels ben ik de fase van meesterwerk al lang gepasseerd. The Low Anthem heeft het weer geflikt en bewijst met Smart Flesh dat het behoort tot de leukste, origineelste en beste bands van het moment. Erwin Zijleman