Alamo Race Track - Unicorn Loves Deer
Alamo Race Track; ik was ze eerlijk gezegd al weer bijna vergeten. De band uit Amsterdam leverde eind 2006 met Black Cat John Brown een bescheiden Nederpop klassieker af en heeft sindsdien de tijd genomen voor nieuw werk. Inmiddels ligt Unicorn Loves Deer in de winkel en kan ik alleen maar concluderen dat de band het weer geflikt heeft. Unicorn Loves Deer is aan de ene kant precies wat je verwacht. De band heeft wederom een plaat gemaakt die prima past in de rijke traditie van het Excelsior label, waarop ook Alamo Race Track haar platen uit brengt. Op Unicorn Loves Deer maakt Alamo Race Track muziek die doet verlangen naar de lente. Het is muziek die aansluit op de platen van bijvoorbeeld Daryll Ann, al kiest Alamo Race Track wel voor een wat andere invalshoek. Vergeleken met Black Cat John Brown is Unicorn Loves Deer een meer ingetogen plaat. Akoestische instrumenten spelen een belangrijkere rol op de nieuwe plaat van de Amsterdammers, waardoor de wat stevige tracks grotendeels van het toneel zijn verdwenen. Door de warme akoestische gitaren en de zonnige sfeer is Unicorn Loves Deer een plaat waarvan je makkelijk zult gaan houden. Toen ik de plaat één keer had gehoord was ik eigenlijk al verkocht en sindsdien wil ik alleen maar meer. Unicorn Loves Deer is een plaat die makkelijk en gedecideerd verleidt, maar het is ook een plaat die steeds weer weet te verrassen. De toegankelijke popliedjes op de derde plaat van Alamo Race Track zijn voorzien van prachtige arrangementen en vallen ook steeds weer op door de stemmige en smaakvolle instrumentatie (waarin hier en daar zelfs blazers opduiken). Iedere keer dat ik Unicorn Loves Deer hoor, hoor ik weer nieuwe dingen. Hierdoor groeit niet alleen het lijstje met vergelijkingsmateriaal (naast het al eerder genoemde Daryll-Ann zeker Sufjan Stevens, maar ook Belle & Sebastian, Neil Young en Mercury Rev komen voorbij) maar wint de plaat bovendien steeds meer aan zeggingskracht. Alamo Race Track heeft ons geduld flink op de proef gesteld, maar is er door het nemen van voldoende tijd wel in geslaagd om een plaat af te leveren die zijn uitstekende voorganger op alle fronten weet te overtreffen. Unicorn Loves Deer is niet alleen de zoveelste mijlpaal in de imposante catalogus van Excelsior, maar is ook een plaat die de Nederlandse popmuziek op de kaart zet. Platen van het niveau van Unicorn Loves Deer zijn immers zeldzaam. In Nederland, maar ook in de rest van de wereld. Erwin Zijleman
Alamo Race Track; ik was ze eerlijk gezegd al weer bijna vergeten. De band uit Amsterdam leverde eind 2006 met Black Cat John Brown een bescheiden Nederpop klassieker af en heeft sindsdien de tijd genomen voor nieuw werk. Inmiddels ligt Unicorn Loves Deer in de winkel en kan ik alleen maar concluderen dat de band het weer geflikt heeft. Unicorn Loves Deer is aan de ene kant precies wat je verwacht. De band heeft wederom een plaat gemaakt die prima past in de rijke traditie van het Excelsior label, waarop ook Alamo Race Track haar platen uit brengt. Op Unicorn Loves Deer maakt Alamo Race Track muziek die doet verlangen naar de lente. Het is muziek die aansluit op de platen van bijvoorbeeld Daryll Ann, al kiest Alamo Race Track wel voor een wat andere invalshoek. Vergeleken met Black Cat John Brown is Unicorn Loves Deer een meer ingetogen plaat. Akoestische instrumenten spelen een belangrijkere rol op de nieuwe plaat van de Amsterdammers, waardoor de wat stevige tracks grotendeels van het toneel zijn verdwenen. Door de warme akoestische gitaren en de zonnige sfeer is Unicorn Loves Deer een plaat waarvan je makkelijk zult gaan houden. Toen ik de plaat één keer had gehoord was ik eigenlijk al verkocht en sindsdien wil ik alleen maar meer. Unicorn Loves Deer is een plaat die makkelijk en gedecideerd verleidt, maar het is ook een plaat die steeds weer weet te verrassen. De toegankelijke popliedjes op de derde plaat van Alamo Race Track zijn voorzien van prachtige arrangementen en vallen ook steeds weer op door de stemmige en smaakvolle instrumentatie (waarin hier en daar zelfs blazers opduiken). Iedere keer dat ik Unicorn Loves Deer hoor, hoor ik weer nieuwe dingen. Hierdoor groeit niet alleen het lijstje met vergelijkingsmateriaal (naast het al eerder genoemde Daryll-Ann zeker Sufjan Stevens, maar ook Belle & Sebastian, Neil Young en Mercury Rev komen voorbij) maar wint de plaat bovendien steeds meer aan zeggingskracht. Alamo Race Track heeft ons geduld flink op de proef gesteld, maar is er door het nemen van voldoende tijd wel in geslaagd om een plaat af te leveren die zijn uitstekende voorganger op alle fronten weet te overtreffen. Unicorn Loves Deer is niet alleen de zoveelste mijlpaal in de imposante catalogus van Excelsior, maar is ook een plaat die de Nederlandse popmuziek op de kaart zet. Platen van het niveau van Unicorn Loves Deer zijn immers zeldzaam. In Nederland, maar ook in de rest van de wereld. Erwin Zijleman