Yuck - Yuck
Er zijn zo op het eerste gezicht meerdere redenen om eens naar het debuut van de Britse band Yuck te luisteren. Zo staan het label van de band, Fat Possum, en de man achter de knoppen, Alan Moulder (My Bloody Valentine, Depeche Mode, U2), garant voor kwaliteit en is de veelgelezen vergelijking met het werk van zowel The Jesus And Mary Chain, My Bloody Valentine en Dinosaur Jr. op zijn minst interessant te noemen. Ondanks de grote namen die inmiddels genoemd zijn, wist het titelloze debuut van Yuck mijn verwachtingen nog te overtreffen. De band weet op haar debuut immers op buitengewoon opvallende en aanstekelijke wijze invloeden met elkaar te combineren. Dat de leden van de band de platen van Dinosaur Jr. op hun tienerkamers grijs hebben gedraaid is overduidelijk. Met name de gitaarmuren lijken zo van de hand van J. Mascis te komen, maar ook in de songs klinkt regelmatig de hand van Dinosaur Jr. door. Aan de andere kant is Yuck ook niet vies van een flinke portie shoegaze (daar zijn My Bloody Valentine en The Jesus And Mary Chain weer) en hebben de bandleden waarschijnlijk ook flink wat platen van Sonic Youth op de iPod staan. Yuck combineert al dat gitaargeweld met heerlijke boy-girl zang en songs die zich bijna schaamteloos bewegen op het terrein van de pure popmuziek. Hierbij duiken ook wel weer wat andere namen op, waaronder Yo La Tengo, Teenage Fanclub en Galaxie 500. Stuk voor stuk eigenzinnige bands en het is daarom bijna verwonderlijk hoe toegankelijk de muziek van Yuck klinkt. Het debuut van Yuck laat zich omschrijven als kauwgomballenpop met een laagje gitaargruis of als 90s indierock, grungerock en shoegaze met een suikerlaagje. Omdat Yuck haar muziek tot dusver op buitengewoon creatieve wijze aan de man weet te brengen, hebben de critici tot dusver hun reserves, maar deze zijn wat mij betreft niet terecht. Yuck maakt popmuziek om van te smullen, maar voorziet deze ook nog eens van een lekker eigenzinnig jasje. Het levert een plaat op die niet eens had misstaan als de nieuwe zomerhit van ons eigen Excelsior label, maar het is bovendien een plaat die meer doet dan alleen vermaken. Yuck is vorig jaar in de Britse pers al uitgeroepen tot één van de sensaties van 2011 en deze voorspelling blijkt niet voorbarig. Een van de leukere lenteplaten van 2011 ligt nu al in de winkel (tot medio april overigens via de importkanalen), maar als je het mij vraagt kan het debuut van Yuck dit jaar nog wel eens veel verder gaan reiken. Erwin Zijleman
Er zijn zo op het eerste gezicht meerdere redenen om eens naar het debuut van de Britse band Yuck te luisteren. Zo staan het label van de band, Fat Possum, en de man achter de knoppen, Alan Moulder (My Bloody Valentine, Depeche Mode, U2), garant voor kwaliteit en is de veelgelezen vergelijking met het werk van zowel The Jesus And Mary Chain, My Bloody Valentine en Dinosaur Jr. op zijn minst interessant te noemen. Ondanks de grote namen die inmiddels genoemd zijn, wist het titelloze debuut van Yuck mijn verwachtingen nog te overtreffen. De band weet op haar debuut immers op buitengewoon opvallende en aanstekelijke wijze invloeden met elkaar te combineren. Dat de leden van de band de platen van Dinosaur Jr. op hun tienerkamers grijs hebben gedraaid is overduidelijk. Met name de gitaarmuren lijken zo van de hand van J. Mascis te komen, maar ook in de songs klinkt regelmatig de hand van Dinosaur Jr. door. Aan de andere kant is Yuck ook niet vies van een flinke portie shoegaze (daar zijn My Bloody Valentine en The Jesus And Mary Chain weer) en hebben de bandleden waarschijnlijk ook flink wat platen van Sonic Youth op de iPod staan. Yuck combineert al dat gitaargeweld met heerlijke boy-girl zang en songs die zich bijna schaamteloos bewegen op het terrein van de pure popmuziek. Hierbij duiken ook wel weer wat andere namen op, waaronder Yo La Tengo, Teenage Fanclub en Galaxie 500. Stuk voor stuk eigenzinnige bands en het is daarom bijna verwonderlijk hoe toegankelijk de muziek van Yuck klinkt. Het debuut van Yuck laat zich omschrijven als kauwgomballenpop met een laagje gitaargruis of als 90s indierock, grungerock en shoegaze met een suikerlaagje. Omdat Yuck haar muziek tot dusver op buitengewoon creatieve wijze aan de man weet te brengen, hebben de critici tot dusver hun reserves, maar deze zijn wat mij betreft niet terecht. Yuck maakt popmuziek om van te smullen, maar voorziet deze ook nog eens van een lekker eigenzinnig jasje. Het levert een plaat op die niet eens had misstaan als de nieuwe zomerhit van ons eigen Excelsior label, maar het is bovendien een plaat die meer doet dan alleen vermaken. Yuck is vorig jaar in de Britse pers al uitgeroepen tot één van de sensaties van 2011 en deze voorspelling blijkt niet voorbarig. Een van de leukere lenteplaten van 2011 ligt nu al in de winkel (tot medio april overigens via de importkanalen), maar als je het mij vraagt kan het debuut van Yuck dit jaar nog wel eens veel verder gaan reiken. Erwin Zijleman