Paul Simon - So Beautiful Or So What
Het heeft heel lang geduurd voor ik iets kon met de muziek van Paul Simon. Van de platen van Simon & Garfunkel moest ik nooit iets hebben en tot op de dag van vandaag heb ik geen exemplaar van Paul Simon’s meest succesvolle soloplaat Graceland in de kast staan. Het was de opvolger van Graceland, het uit 1990 stammende The Rhythm Of The Saints, die me voor het eerst enthousiast deed opveren voor de muziek van Paul Simon en dit herhaalde zich met uitstekende opvolgers als You’re The One uit 2000 en vooral Surprise uit 2006. De afgelopen jaren ben ik ook de back-catelogue van Paul Simon meer gaan waarderen en overweeg ik serieus om Graceland maar eens aan te schaffen. Voor het zover is, is er eindelijk weer eens een nieuwe plaat van de Amerikaanse muzikant, So Beautiful Or So What. Waar voorganger Surprise een opvallend ander geluid liet horen, is So Beautiful Or So What weer een typische Paul Simon plaat. Brian Eno is als producer verruild voor oud gediende Phil Ramone, die de opvallende ambient soundscapes heeft verruild voor een volstrekt tijdloos singer-songwriter geluid. Wanneer ik luister naar So Beautiful Or So What weet ik precies waarom ik in het verleden zo weinig waardering kon opbrengen voor de muziek van Paul Simon, maar weet ik ook precies waarom ik de laatste jaren zo van zijn muziek ben gaan houden. Paul Simon maakt op het eerste gehoor muziek die voortkabbelt zonder echt indruk te maken. Het is muziek die altijd lekker in het gehoor ligt, maar die als je er niet goed naar luistert ook niet meer doet dan dat. Sinds ik beter naar de muziek van Paul Simon ben gaan luisteren hoor ik er van alles in. Paul Simon wordt wel “the Picasso of pop Music” genoemd en dat is op zich een treffende omschrijving, al denk ik bij de muziek van Paul Simon niet direct aan Picasso, maar eerder aan een impressionist als Paul Cézanne. De songs van Paul Simon zijn stuk voor stuk mooie schilderijtjes. Aardig maar niet opzienbarend als je er snel voorbij loopt, maar kijk wat beter en je ziet de ene na de andere mooie laag of subtiele kleurschakering opduiken. Dit is ook op So Beautiful Or So What weer het geval. So Beautiful Or So What bevat een serie tijdloze popliedjes die herinneren aan alles wat Paul Simon tot dusver heeft gemaakt. Het zijn popliedjes met mooie melodieën, smaakvolle arrangementen en verrassend sterke vocalen voor een muzikant die dit jaar al weer zijn 70e verjaardag hoopt te vieren. Luister net wat beter naar So Beautiful Or So What en je hoort veel meer dan tijdloze popliedjes. Op zijn nieuwste plaat excelleert Paul Simon niet alleen als zanger, maar ook als songwriter en gitarist. De toegankelijke popsongs op So Beautiful Or So What blijken keer op keer prachtig ingekleurd en laten bij herhaalde beluistering steeds weer nieuwe dingen horen, terwijl Paul Simon ondertussen ook aangenaam vermaakt. Ik ben de afgelopen jaren zo van het werk van Paul Simon gaan houden dat ik So Beautiful Or So What direct zeer kon waarderen, maar sindsdien is de plaat alleen maar gegroeid. Het einde is nog niet in zicht, waardoor de man’s beste platen binnen bereik komen. Een ongekend knappe prestatie als je het mij vraagt en bovendien het volgende hoogtepunt van het tot dusver prachtige muziekjaar 2011. Erwin Zijleman
Het heeft heel lang geduurd voor ik iets kon met de muziek van Paul Simon. Van de platen van Simon & Garfunkel moest ik nooit iets hebben en tot op de dag van vandaag heb ik geen exemplaar van Paul Simon’s meest succesvolle soloplaat Graceland in de kast staan. Het was de opvolger van Graceland, het uit 1990 stammende The Rhythm Of The Saints, die me voor het eerst enthousiast deed opveren voor de muziek van Paul Simon en dit herhaalde zich met uitstekende opvolgers als You’re The One uit 2000 en vooral Surprise uit 2006. De afgelopen jaren ben ik ook de back-catelogue van Paul Simon meer gaan waarderen en overweeg ik serieus om Graceland maar eens aan te schaffen. Voor het zover is, is er eindelijk weer eens een nieuwe plaat van de Amerikaanse muzikant, So Beautiful Or So What. Waar voorganger Surprise een opvallend ander geluid liet horen, is So Beautiful Or So What weer een typische Paul Simon plaat. Brian Eno is als producer verruild voor oud gediende Phil Ramone, die de opvallende ambient soundscapes heeft verruild voor een volstrekt tijdloos singer-songwriter geluid. Wanneer ik luister naar So Beautiful Or So What weet ik precies waarom ik in het verleden zo weinig waardering kon opbrengen voor de muziek van Paul Simon, maar weet ik ook precies waarom ik de laatste jaren zo van zijn muziek ben gaan houden. Paul Simon maakt op het eerste gehoor muziek die voortkabbelt zonder echt indruk te maken. Het is muziek die altijd lekker in het gehoor ligt, maar die als je er niet goed naar luistert ook niet meer doet dan dat. Sinds ik beter naar de muziek van Paul Simon ben gaan luisteren hoor ik er van alles in. Paul Simon wordt wel “the Picasso of pop Music” genoemd en dat is op zich een treffende omschrijving, al denk ik bij de muziek van Paul Simon niet direct aan Picasso, maar eerder aan een impressionist als Paul Cézanne. De songs van Paul Simon zijn stuk voor stuk mooie schilderijtjes. Aardig maar niet opzienbarend als je er snel voorbij loopt, maar kijk wat beter en je ziet de ene na de andere mooie laag of subtiele kleurschakering opduiken. Dit is ook op So Beautiful Or So What weer het geval. So Beautiful Or So What bevat een serie tijdloze popliedjes die herinneren aan alles wat Paul Simon tot dusver heeft gemaakt. Het zijn popliedjes met mooie melodieën, smaakvolle arrangementen en verrassend sterke vocalen voor een muzikant die dit jaar al weer zijn 70e verjaardag hoopt te vieren. Luister net wat beter naar So Beautiful Or So What en je hoort veel meer dan tijdloze popliedjes. Op zijn nieuwste plaat excelleert Paul Simon niet alleen als zanger, maar ook als songwriter en gitarist. De toegankelijke popsongs op So Beautiful Or So What blijken keer op keer prachtig ingekleurd en laten bij herhaalde beluistering steeds weer nieuwe dingen horen, terwijl Paul Simon ondertussen ook aangenaam vermaakt. Ik ben de afgelopen jaren zo van het werk van Paul Simon gaan houden dat ik So Beautiful Or So What direct zeer kon waarderen, maar sindsdien is de plaat alleen maar gegroeid. Het einde is nog niet in zicht, waardoor de man’s beste platen binnen bereik komen. Een ongekend knappe prestatie als je het mij vraagt en bovendien het volgende hoogtepunt van het tot dusver prachtige muziekjaar 2011. Erwin Zijleman