Fink - Perfect Darkness
Ik weet niet precies waar het aan ligt, maar tot dusver kon ik niet zo heel veel met de muziek van Fink. Zijn vorige platen klonken op zich best lekker, maar ik had steeds het idee dat het eerder en beter was gedaan en dat de muziek van de Brit op een of andere manier niet klopte. Nu heeft Finian Greenhall, want dat is de ware naam van Fink, zich de afgelopen jaren flink ontwikkeld. De ambient en triphop invloeden die zijn debuut uit 2000 domineerden hebben plaatsgemaakt voor een nogal eigenzinnig singer-songwriter geluid. Het is een inmiddels beproefd recept dat ook op Fink’s nieuwe plaat Perfect Darkness weer de basis vormt voor bijna alle songs. Akoestisch gitaarspel, soms eenvoudig, soms complex en repeterend en altijd duidelijk geïnspireerd door het werk van bijvoorbeeld Bert Jansch en John Fahey, bepaalt ook op Perfect Darkness weer voor een belangrijk deel de instrumentatie, hier en daar aangevuld met wat drums en elektronica. Vergeleken met de vorige platen van Fink, waarop de nodige effecten werden losgelaten op de muziek, klinkt Perfect Darkness opvallend helder en direct, wat de kwaliteit van de muziek van Fink wat mij betreft zeer ten goede komt. Ik heb nog altijd het idee dat er iets niet klopt in de muziek van de Brit en kan dit keer de vinger vrij nauwkeurig op de zere plek leggen. Het mooie akoestische gitaarspel en de donkere, wat weemoedige stem van Fink lijken vaak los van elkaar te opereren, wat de muziek van de Brit lastig te doorgronden maakt, maar ook iets intrigerends geeft. Na een paar keer op het verkeerde been te zijn gezet door de niet alledaagse songstructuren en de soms wat onlogische zanglijnen en melodieën, ben ik inmiddels gewend geraakt aan de muziek van Fink en begin ik Perfect Darkness steeds meer te waarderen. Voortkabbelend op de achtergrond hoor ik vooral warme en aangenaam klinkende singer-songwriter muziek die bijna achteloos lijkt gemaakt. Wanneer ik met aandacht naar de muziek van Fink luister hoor ik daarentegen de onverwachte wendingen en het avontuur en weet Fink me steeds weer te verrassen. Ik heb uit nieuwsgierigheid ook de vorige platen van de Brit er maar weer eens bij gepakt, maar deze platen hebben op mij toch niet hetzelfde effect als Perfect Darkness. Waar Biscuits For Breakfast en Sort Of Revolution voor mij toch vooral veel nauwelijks te combineren puzzelstukjes blijven, vallen de stukjes op Perfect Darkness prachtig in elkaar. Perfect Darkness is al met al een even eigenzinnige als aangename zomerplaat die absoluut gehoord moet worden. Erwin Zijleman
Ik weet niet precies waar het aan ligt, maar tot dusver kon ik niet zo heel veel met de muziek van Fink. Zijn vorige platen klonken op zich best lekker, maar ik had steeds het idee dat het eerder en beter was gedaan en dat de muziek van de Brit op een of andere manier niet klopte. Nu heeft Finian Greenhall, want dat is de ware naam van Fink, zich de afgelopen jaren flink ontwikkeld. De ambient en triphop invloeden die zijn debuut uit 2000 domineerden hebben plaatsgemaakt voor een nogal eigenzinnig singer-songwriter geluid. Het is een inmiddels beproefd recept dat ook op Fink’s nieuwe plaat Perfect Darkness weer de basis vormt voor bijna alle songs. Akoestisch gitaarspel, soms eenvoudig, soms complex en repeterend en altijd duidelijk geïnspireerd door het werk van bijvoorbeeld Bert Jansch en John Fahey, bepaalt ook op Perfect Darkness weer voor een belangrijk deel de instrumentatie, hier en daar aangevuld met wat drums en elektronica. Vergeleken met de vorige platen van Fink, waarop de nodige effecten werden losgelaten op de muziek, klinkt Perfect Darkness opvallend helder en direct, wat de kwaliteit van de muziek van Fink wat mij betreft zeer ten goede komt. Ik heb nog altijd het idee dat er iets niet klopt in de muziek van de Brit en kan dit keer de vinger vrij nauwkeurig op de zere plek leggen. Het mooie akoestische gitaarspel en de donkere, wat weemoedige stem van Fink lijken vaak los van elkaar te opereren, wat de muziek van de Brit lastig te doorgronden maakt, maar ook iets intrigerends geeft. Na een paar keer op het verkeerde been te zijn gezet door de niet alledaagse songstructuren en de soms wat onlogische zanglijnen en melodieën, ben ik inmiddels gewend geraakt aan de muziek van Fink en begin ik Perfect Darkness steeds meer te waarderen. Voortkabbelend op de achtergrond hoor ik vooral warme en aangenaam klinkende singer-songwriter muziek die bijna achteloos lijkt gemaakt. Wanneer ik met aandacht naar de muziek van Fink luister hoor ik daarentegen de onverwachte wendingen en het avontuur en weet Fink me steeds weer te verrassen. Ik heb uit nieuwsgierigheid ook de vorige platen van de Brit er maar weer eens bij gepakt, maar deze platen hebben op mij toch niet hetzelfde effect als Perfect Darkness. Waar Biscuits For Breakfast en Sort Of Revolution voor mij toch vooral veel nauwelijks te combineren puzzelstukjes blijven, vallen de stukjes op Perfect Darkness prachtig in elkaar. Perfect Darkness is al met al een even eigenzinnige als aangename zomerplaat die absoluut gehoord moet worden. Erwin Zijleman