Madeleine Peyroux - Standing On The Rooftop
De meningen over de muziek van de Canadese Madeleine Peyroux zijn zeer verdeeld. De één hoort in haar de Billie Holiday van het nieuwe millennium, terwijl de ander vooral een saai en slap aftreksel van de grote blues- en jazz-zangeressen uit het verleden hoort. Zelf behoor ik al sinds Madeleine Peyroux’s debuut Dreamland uit 1996 tot de eerste groep. Sindsdien werden haar platen wat mij betreft alleen maar mooier en indringender, wat twee jaar geleden resulteerde in het prachtige Bare Bones; de eerste plaat waarop Madeleine Peyroux uitsluitend eigen songs vertolkte. Op Standing On The Rooftop, de vijfde plaat van Madeleine Peyroux, kiest de Canadese zangeres vooral voor eigen songs, maar de plaat bevat ook een aantal covers. Persoonlijk vind ik dat geen probleem. Madeleine Peyroux is haar vaardigheden als songwriter nog volop aan het ontwikkelen, maar is inmiddels een meester in het vertolken van de songs van anderen. Madeleine Peyroux geeft op Standing On The Rooftop een bijzonder fraaie eigen draai aan songs van Lennon/McCartney, Bob Dylan en Robert Johnson, maar ook haar zelf gepende songs mogen er weer zijn. Voor haar vijfde plaat trok de Canadese een flink blik met gerenommeerde sessiemuzikanten open, onder wie grootheden als meestergitarist Marc Ribot, bassiste Me'Shell Ndegeocello en pianist Allen Toussaint, en deed ze bovendien een beroep op jazzproducer Craig Street. Standing On The Rooftop klinkt in muzikaal en productioneel opzicht geweldig, al zullen de criticasters van Madeleine Peyroux blijven beweren dat het allemaal wel erg braaf en gepolijst klinkt. Zelf ben ik het daar niet mee eens. Met name de gitaarpartijen op deze plaat vol atmosferische klanken zijn wonderschoon en bijzonder avontuurlijk, waardoor Standing On The Rooftop in muzikaal opzicht een spannende plaat is. Met uitzondering van het prachtige gitaarwerk is de instrumentatie op Standing On The Rooftop betrekkelijk sober, waardoor de rokerige vocalen van Madeleine Peyroux centraal staan. Het zijn vocalen die je koud laten of diep raken en het laatste is bij mij weer het geval. Madeleine Peyroux gaat op haar nieuwe plaat op emotievolle en doorleefde wijze aan de haal met blues, jazz, country, folk, soul en pop en laat horen dat ze in al deze genres uitstekend uit de voeten kan. Standing On The Rooftop is in eerste instantie een plaat voor warme zomeravonden en lome zondagochtenden, maar blijkt al snel een plaat die in iedere omgeving en op ieder tijdstip tot zijn recht komt. De twee kampen die Madeleine Peyroux omringen zullen het waarschijnlijk nooit eens worden, maar ik vind Standing On The Rooftop een even knappe als aangename plaat die wederom iets toevoegt aan het inmiddels vijfkoppige oeuvre van deze Canadese zangeres. Erwin Zijleman
De meningen over de muziek van de Canadese Madeleine Peyroux zijn zeer verdeeld. De één hoort in haar de Billie Holiday van het nieuwe millennium, terwijl de ander vooral een saai en slap aftreksel van de grote blues- en jazz-zangeressen uit het verleden hoort. Zelf behoor ik al sinds Madeleine Peyroux’s debuut Dreamland uit 1996 tot de eerste groep. Sindsdien werden haar platen wat mij betreft alleen maar mooier en indringender, wat twee jaar geleden resulteerde in het prachtige Bare Bones; de eerste plaat waarop Madeleine Peyroux uitsluitend eigen songs vertolkte. Op Standing On The Rooftop, de vijfde plaat van Madeleine Peyroux, kiest de Canadese zangeres vooral voor eigen songs, maar de plaat bevat ook een aantal covers. Persoonlijk vind ik dat geen probleem. Madeleine Peyroux is haar vaardigheden als songwriter nog volop aan het ontwikkelen, maar is inmiddels een meester in het vertolken van de songs van anderen. Madeleine Peyroux geeft op Standing On The Rooftop een bijzonder fraaie eigen draai aan songs van Lennon/McCartney, Bob Dylan en Robert Johnson, maar ook haar zelf gepende songs mogen er weer zijn. Voor haar vijfde plaat trok de Canadese een flink blik met gerenommeerde sessiemuzikanten open, onder wie grootheden als meestergitarist Marc Ribot, bassiste Me'Shell Ndegeocello en pianist Allen Toussaint, en deed ze bovendien een beroep op jazzproducer Craig Street. Standing On The Rooftop klinkt in muzikaal en productioneel opzicht geweldig, al zullen de criticasters van Madeleine Peyroux blijven beweren dat het allemaal wel erg braaf en gepolijst klinkt. Zelf ben ik het daar niet mee eens. Met name de gitaarpartijen op deze plaat vol atmosferische klanken zijn wonderschoon en bijzonder avontuurlijk, waardoor Standing On The Rooftop in muzikaal opzicht een spannende plaat is. Met uitzondering van het prachtige gitaarwerk is de instrumentatie op Standing On The Rooftop betrekkelijk sober, waardoor de rokerige vocalen van Madeleine Peyroux centraal staan. Het zijn vocalen die je koud laten of diep raken en het laatste is bij mij weer het geval. Madeleine Peyroux gaat op haar nieuwe plaat op emotievolle en doorleefde wijze aan de haal met blues, jazz, country, folk, soul en pop en laat horen dat ze in al deze genres uitstekend uit de voeten kan. Standing On The Rooftop is in eerste instantie een plaat voor warme zomeravonden en lome zondagochtenden, maar blijkt al snel een plaat die in iedere omgeving en op ieder tijdstip tot zijn recht komt. De twee kampen die Madeleine Peyroux omringen zullen het waarschijnlijk nooit eens worden, maar ik vind Standing On The Rooftop een even knappe als aangename plaat die wederom iets toevoegt aan het inmiddels vijfkoppige oeuvre van deze Canadese zangeres. Erwin Zijleman