The Walkabouts - Travels In The Dustland

Ik heb de The Walkabouts een aantal jaren gevolgd, maar was de band rond Chris Eckman en Carla Torgerson de afgelopen jaren eerlijk gezegd uit het oog verloren. De band uit Seattle maakte met name in de jaren 90 een aantal geweldige platen (waarvan wat mij betreft het uit 1993 stammende Satisfied Mind de beste is), maar ook de laatste plaat die ik van de band in de kast heb staan, het in 2002 verschenen Ended Up A Stranger, was bijzonder sterk. De plaat die de band in 2005 uitbracht is me ontgaan en dat gold tot het binnenkomen van de jaarlijstjes van de lezers van deze BLOG ook voor het dit jaar verschenen Travels In The Dustland. Ik heb deze plaat inmiddels wel beluisterd en moet zeggen dat ik behoorlijk onder de indruk ben van de nieuwe plaat van de band die inmiddels al zo’n 27 jaar bestaat. Het geluid van The Walkabouts had aan het begin van de jaren 90 nog wel wat scherpe randjes en ruwe kantjes, maar werd aan het eind van de jaren 90 steeds ingetogener en stemmiger (al schijnt het in 2005 verschenen  Acetylene juist behoorlijk gruizig te klinken). Wanneer ik me beperk tot The Walkabouts platen die ik ken, heeft deze lijn zich doorgezet op Travels In The Dustland. De nieuwe plaat van The Walkabouts is, een enkele track daargelaten, een buitengewoon sfeervolle plaat die zich voornamelijk beweegt binnen de kaders van de Amerikaanse rootsmuziek met invloeden uit de folk, country en een beetje rock. Travels In The Dustland heeft het leven in de woestijn als centraal thema en werkt dit muzikaal zo goed uit dat je de zware omstandigheden in deze leefomgeving bijna voelt. Een aantal tracks op de plaat heeft een bijna beeldend karakter en zou niet misstaan op de soundtrack van een duistere cultfilm. Persoonlijk vind ik The Walkabouts op hun best wanneer Chris Eckman en Carla Torgerson in vocaal opzicht de degens kruisen, maar ook de hier en daar aan Nick Cave herinnerende tracks waarin Eckman de belangrijkste vocalen voor zijn rekening neemt komen uitstekend uit de verf en hetzelfde geldt eigenlijk voor de door piano gedragen tracks waarin Carla Torgerson een poging doet om de luisteraar te ontroeren met een gevoelige song en daar glansrijk in slaagt. Inmiddels komt de, als ik goed geteld heb, dertiende cd van The Walkabouts voor de zoveelste keer voorbij en voorlopig wordt de plaat alleen maar mooier en indrukwekkender. Ik geef eerlijk toe dat ik The Walkabouts al lang had afgeschreven, maar ben inmiddels weer helemaal om. The Walkabouts bewijzen met Travels In The Dustland niet alleen dat ze nog altijd springlevend zijn, maar zijn er bovendien in geslaagd om een van hun betere platen af te leveren. Het is een jaarlijstjesplaat die ik compleet had gemist, maar dankzij de oplettende lezers duikt hij op de valreep van 2011 toch nog op op deze BLOG. Een mooier afscheid van het muziekjaar 2011 had ik me eigenlijk niet kunnen wensen. Erwin Zijleman