Laura Gibson - La Grande

Laura Gibson brak bijna drie jaar geleden door met het prachtige Beast Of Sesaons. De buitengewoon ingetogen folkplaat van de jonge Amerikaanse singer-songwriter verscheen op een moment dat neo-folkies geen kwaad konden doen bij de critici, waardoor Beast Of Seasons met louter superlatieven werd binnengehaald door diezelfde critici en uiteindelijk in behoorlijk brede kring werd opgepikt. Inmiddels zijn we drie jaar verder en zijn neo-folkies al lang niet meer zeker van een positief onthaal door de critici en het publiek. Of Laura Gibson zich ook zorgen moet gaan maken durf ik echter te betwijfelen, want de opvolger van Beast Of Seasons, La Grande, is een hele mooie en overtuigende plaat die zich bovendien niet beperkt tot de strakke kaders van de neo-folk. Voor de opname van La Grande sloot Laura Gibson zich, na het toch wel wat onverwachte succes van haar vorige plaat, op in het gelijknamige dorp in het Noordwesten van de Verenigde Staten. Ver van de bewoonde wereld en haar dynamische thuisbasis Portland vond ze in La Grande, Oregon, de rust en inspiratie om afstand te nemen van Beast Of Seasons en nieuwe muzikale wegen in te slaan. Dat laatste betekent overigens niet dat La Grande helemaal geen raakvlakken heeft met zijn voorganger. Ook La Grande bevat een aantal uiterst ingetogen folksongs waarin we het moeten doen met spaarzaam akoestisch gitaarspel en de breekbare fluisterzang van Laura Gibson. De meeste songs op de plaat klinken echter een stuk voller, wat voor een deel de verdienste is van de vele gastmuzikanten die op de plaat te horen zijn, waaronder leden van Calexico, The Decemberists en The Dodos. De plaat opent met de duister aandoende titeltrack, waarin opgejaagde percussie en het woestijngeluid van Calexico de sfeer bepalen. Het is een geluid wat ver is verwijderd van de Laura Gibson die we kennen, maar het past op een of andere manier wel. Ook de meeste andere songs op de plaat vallen op door het donkere en vaak bijna bezwerende of zelfs spookachtige geluid. Het is een geluid waarin de bijzondere stem van Laura Gibson goed gedijt. Het is nog altijd een stem die lijkt op die van folklegende Karen Dalton en soms zelfs raakt aan die van Joanna Newsom, al ligt de stem van Laura Gibson wel een stuk makkelijker en hierdoor lekkerder in het gehoor. Ondanks het feit dat er flink wat instrumenten uit de kast zijn getrokken voor deze plaat en er ook in productioneel opzicht behoorlijk aan is gesleuteld, klinken de meeste songs sober en intiem. De vocalen van Laura Gibson staan nog altijd centraal en dat is goed nieuws, al is het maar omdat de Amerikaanse vergeleken met haar debuut veel beter is gaan zingen. Ik was persoonlijk best tevreden geweest met Beast Of Seasons deel twee, maar ben zeer tevreden met het debuut van Laura Gibson nieuwe stijl. Met La Grande ontworstelt Laura Gibson zich aan het neo-folk genre en schaart ze zich onder de betere vrouwelijke singer-songwriters van het moment met een plaat die behoort tot de eerste lichtpuntjes van het muziekjaar 2012. Erwin Zijleman