Lisa Hannigan - Passenger

Ik was eind vorig jaar wat te vroeg met mijn recensie van de nieuwe plaat van Lisa Hannigan. De plaat lag in Engeland weliswaar in de winkel, maar moest nog wachten op een Nederlandse release. Inmiddels is de plaat ook hier verkrijgbaar. Alle reden om nogmaals stil te staan bij deze mooie plaat. Lisa Hannigan trok een paar jaar geleden aandacht als de achtergrondzangeres van Damien Rice op diens legendarische debuut O en begon hierna aan een solocarrière. Haar debuut Sea Sew werd in 2008 groots onthaald, kreeg zeer positieve recensies en in Engeland zelfs een Mercury Music Prize nominatie, maar sinds de release van haar tweede plaat Passenger, inmiddels al weer een maand geleden, vind ik het (met name in Nederland) opvallend stil rond Lisa Hannigan. Aan de kwaliteit van de plaat zal het niet liggen, want ik vind Passenger persoonlijk nog een stuk beter dan het al zo geprezen debuut. Misschien ligt het aan de toegankelijkheid van de plaat, want vergeleken met Sea Sew is Passenger een veel toegankelijkere plaat die openlijk flirt met invloeden uit de pop. Waar Sea Sew een betrekkelijk sobere en folky plaat was, pakt Passenger hier en daar flink uit met sprankelende popliedjes met opvallende ritmes, een lekker vol klankentapijt en een steeds verder opbouwende spanning. Ik zat en zit op het puntje van mijn stoel bij de songs van Lisa Hannigan nieuwe stijl, maar ben wel blij dat ze haar wat rustigere en meer folky kant niet is vergeten. Passenger bevat ook een paar fluisterzachte folksongs (waaronder een prachtig duet met Ray LaMontagne) die ook op haar debuut hadden kunnen staan. Het contrast tussen de uiterst sobere folksongs aan de ene kant en de speelsere popliedjes aan de andere kant, is wat mij betreft de kracht van Passenger. Het ene moment hoor je muziek die ook van Leslie Feist, Fiona Apple, PJ Harvey of zelfs Florence & The Machine had kunnen zijn, het volgende moment hoor je verstilde folksongs die herinneren aan Sandy Denny, Joni Mitchell of, wat dichter bij het heden, Marissa Nadler. Ondanks de grote veelzijdigheid is Passenger zeker geen allegaartje. Alle songs hebben de prachtige stem van Lisa Hannigan, volgens mij een van de mooiste stemmen uit de popmuziek van het moment, als bindend element en hiernaast drukt Lisa Hannigan op alle songs haar eigenzinnige stempel. Het is lastig om te kiezen tussen de ingetogen fluisterliedjes en de veel uitbundigere popliedjes, maar dat hoeft ook niet. Het ene moment heb je behoefte aan lieflijke luisterliedjes, het volgende moment vraagt de geest juist om avontuurlijke en veelkleurige popsongs. In eerste instantie schakelde ik tussen de songs van mijn keuze, maar Passenger is een plaat die uiteindelijk zelf de regie neemt, waarna de beide Lisa Hannigan varianten je weten te verleiden. Passenger is een plaat vol songs van hoge kwaliteit, die zich weten te onderscheiden door de fraaie instrumentatie en de prachtige vocalen. De sprankelende en trefzekere productie van niemand minder dan Joe Henry is de kers op de taart. Lisa Hannigan maakt met Passenger de enorme belofte van haar debuut meer dan waar en verdient alleen maar lof. Dat deze lof tot dusver is uitgebleven is onbegrijpelijk. Erwin Zijleman