M83 - Hurry Up, We're Dreaming

Het Franse M83 maakt inmiddels al een aantal jaren platen die de hemel in zijn geprezen door de critici, maar buiten het in 2008 verschenen Saturdays=Youth heeft de muziek van de band rond Anthony Gonzalez mijn cd speler nooit weten te halen. Omdat Saturdays=Youth ook geen onuitwisbare indruk op me wist te maken, heb ik de release van het uit twee cd’s bestaande Hurry Up, We’re Dreaming vorig jaar aan me voorbij laten gaan. Omdat de plaat uiteindelijk de derde plaat van de jaarlijst van Pitchfork wist te halen en ook in veel andere jaarlijsten hoog scoorde, heb ik de plaat toch maar eens beluisterd. Ik zal er niet omheen draaien: Hurry Up, We’re Dreaming heeft me compleet van mijn sokken geblazen en is mijn persoonlijke favoriet van het moment. Hurry Up, We’re Dreaming opent met een zwaar, elektronisch, lang en wat pretentieus intro waarin Zola Jesus voor de vocalen zorgt, maar betovert vervolgens met twee perfecte synthpopliedjes die zich kunnen meten met het beste van Depeche Mode (een band die ik in tegenstelling tot de meeste critici wel bewonder). Hierna schakelt Anthony Gonzalez twee cd’s lang op fascinerende wijze tussen ambient, chillwave, 70s synthesizermuziek, 80s synthpop en een beetje Krautrock. Hurry Up, We’re Dreaming bevat een aantal sober klinkende songs, maar de meeste songs moeten het hebben van een groots, meeslepend en soms bijna overweldigend en bombastisch klankentapijt waarin allerlei synths domineren. Deze synths komen in zoveel lagen op je af dat de muziek van M83 een bijna hypnotiserend effect heeft, wat alleen maar wordt versterkt door de dromerige melodieën en lome vocalen. De muziek van de Fransen weet vaak te verbazen, maar zeker ook te vermaken, want de wat toegankelijkere songs van M83 zijn misschien nog wel verslavender dan die op van Within And Without van Washed Out; wat mij betreft de beste chillwave plaat van 2011. Er zijn niet veel bands die er in deze gejaagde tijden in slagen om twee cd’s lang de aandacht vast te houden, maar M83 slaagt hier dankzij de diversiteit en de onderhuidse spanning in haar muziek glansrijk in. Hurry Up, We’re Dreaming betovert ruim 70 minuten lang met een imponerende mix van Jean-Michel Jarre, Vangelis, Brian Eno, Pink Floyd, Depeche Mode, Talk Talk, Air, Washed Out en een flinke dosis Anthony Gonzalez. Het resultaat is een indrukwekkende luistertrip die ook bij herhaalde beluistering blijft fascineren. Pitchfork had het al met al bij het juiste eind en ik heb vorig jaar zitten slapen. Mea culpa. Erwin Zijleman