Het valt niet mee om een plaat van Andrew Bird te beoordelen. In het verleden waren zijn platen vaak zo ongrijpbaar dat ze wel intrigeerden maar ik er uiteindelijk toch geen chocola van kon maken en nu komt de muzikant uit Chicago op de proppen met een plaat die zo toegankelijk klinkt dat je bijna gaat afvragen of Andrew Bird zich er niet te makkelijk van af heeft gemaakt. De laatste vraag durf ik inmiddels wel ontkennend te beantwoorden. Break It Yourself is binnen het oeuvre van Andrew Bird absoluut een van zijn meest toegankelijke platen, maar het begrip toegankelijkheid moet wanneer het gaat om een plaat van Andrew Bird nog altijd met een flinke korrel zout worden genomen. Aan de oppervlakte bevat Break It Yourself een aantal wonderschone popliedjes waarvoor Paul McCartney zich in zijn beste solojaren niet zou hebben geschaamd, maar het zijn stuk voor stuk popliedjes die onder de oppervlakte vol diepgang en verrassende wendingen zitten. Andrew Bird is een klassiek geschoold muzikant en dat hoor je ook op Break It Yourself weer duidelijk terug. Aan de ene kant door de veelvuldig opduikende viool, maar aan de andere kant ook door de vaak klassiek aandoende arrangementen. Desondanks is Break It Yourself een pure popplaat. Het is verbazingwekkend hoe makkelijk Andrew Bird schakelt tussen zo uit de klassieke muziek weggelopen thema’s en pure folk. Binnen een paar noten kan een zwaar aangezette vioolpartij omslaan in een puur en eenvoudig Iers folkdeuntje en vice versa. Het maakt van Break It Yourself een hele knappe en dynamische plaat, maar ook een plaat die heerlijk aangenaam voortkabbelt op een moment dat je vooral behoefte hebt aan rust. Andrew Bird maakt het soort popliedjes dat je tot in de kleine uurtjes kunt blijven ontleden en waarin steeds weer nieuwe dingen opduiken, maar Break It Yourself is ook een plaat waarbij je de ogen even lekker kunt sluiten na een drukke dag. Bird noemt Break It Yourself zijn lo-fi plaat, maar voor dit predicaat zit zijn muziek toch te knap in elkaar en zijn de veertien songs op de plaat te lang en te goed doordacht. Break It Yourself is hierdoor een plaat die gemakkelijk tussen wal en schip kan vallen. Te moeilijk voor de liefhebbers van pure folkdeuntjes en te toegankelijk voor de liefhebbers van de experimentele muziek die Andrew Bird in het verleden ook wel eens heeft gemaakt. Persoonlijk ervaar ik Break It Yourself echter toch vooral als "the best of both worlds". De af en toe ook weer prachtig fluitende Andrew Bird maakt op zijn nieuwe plaat heerlijk in het gehoor liggende muziek vol diepgang. Pik er uit wat je nodig hebt. Erwin Zijleman
