Toen de Amerikaanse singer-songwriter Johnny Dowd in 1998 debuteerde met het indrukwekkende en bloedstollende Wrong Side Of Memphis was hij de 50 al gepasseerd. Desondanks was Wrong Side Of Memphis de start van een bloeiende carrière die inmiddels zijn 15e jaar in is gegaan en een stuk of acht platen van hoog niveau heeft opgeleverd. Op zijn nieuwe plaat No Regrets kijkt Johnny Dowd terug op zijn liefdesleven en passeren 15 voormalige liefjes de revue in 13 tracks die allemaal een of twee vrouwennamen als titel hebben. In opener Betty stalkt Johnny Dowd zijn highschool liefje door de telefoon, al blijkt het hem uiteindelijk vooral te doen om zijn leren jack dat hij een jaartje of 50 geleden heeft laten liggen. No Regrets wijkt niet alleen in conceptueel opzicht af van de platen die Johnny Dowd tot dusver heeft gemaakt; ook in muzikaal opzicht is het een vreemde eend in de bijt. De over het algemeen korte tracks op No Regrets vallen op door het gebruik van ritmeboxen, elektronica, bijna popachtige vrouwenvocalen en vervormd gesproken woord van Dowd zelf; dit alles gecombineerd met minstens een dozijn stijlen en genres. Gelukkig is er ook op No Regrets ruimte voor het bluesy gitaarspel dat we van Dowd kennen, maar het speelt dit keer een minder belangrijke rol. No Regrets is hierdoor een plaat die wat minder makkelijk indruk maakt dan prachtplaten als Wrong Side Of Memphis, Pictures From Life’s Other Side (1999) en The Pawnbroker’s Wife (2002). In eerste instantie wist ik eerlijk gezegd niet wat ik met de plaat aan moest, al kon ik er af en toe wel om lachen, maar langzaam maar zeker begin ik mijn mening over de plaat te herzien. No Regrets is niet alleen een plaat met mooie verhalen over het rijke liefdesleven van Johnny Dowd en een plaat die in muzikaal opzicht opvallende wegen in durft te slaan, maar het is ook een plaat met een steeds groeiend aantal tracks dat blijft hangen. Vergeleken met zijn vorige platen is het wel een plaat die energie vreet, maar alle energie die je er in investeert betaalt zich uiteindelijk terug. Het siert Johnny Dowd dat hij op bijna 65 jarige leeftijd een plaat als No Regrets durft te maken; veel jonge singer-songwriters zouden het waarschijnlijk niet aandurven. Wat voor Johnny Dowd geldt, geldt hopelijk ook voor zijn fans. Geef deze plaat niet 1 of 2, maar minstens een handvol kansen en de kans is groot dat het luisterplezier en de waardering fors toenemen. De volgende keer weer een normale Johnny Dowd plaat, maar ook deze vreemde eend is zonder meer memorabel. Erwin Zijleman
