Alex Scally en Victoria Legrand duiken precies zes jaar geleden voor het eerst op als Beach House. Het titelloze debuut van het tweetal uit Baltimore krijgt uiterst lovende kritieken en levert Beach House direct een cultstatus op. Deze wordt verder uitgebouwd met het in 2008 verschenen Devotion, waarna de band met het in 2010 verschenen Teen Dream opeens lijkt verzekerd van de steun van een breed publiek en serieus mee doet in de jaarlijstjes over 2010. Persoonlijk vond ik Teen Dream uiteindelijk de mooiste plaat van 2010, waardoor ik met bijzonder hoge verwachtingen heb uitgekeken naar de nieuwe plaat van het tweetal. Bloom ligt deze week in de winkel en is inmiddels al een week of wat mijn favoriete plaat van het moment. Waar het geluid van Beach House zes jaar geleden nog vreemd in de oren klonk, is Bloom direct een warm bad. Op haar nieuwe plaat gaat Beach House verder waar het twee jaar geleden met Teen Dream is gestopt. Wonderschone gitaarlijnen die herinneren aan de hoogtijdagen van de dreampop, bezwerende en soms bijna bombastische elektronische klankentapijten, inventieve en soms wat tegendraadse percussie en de unieke stem van Victoria Legrand bepalen nog altijd het geluid van het tweetal uit Baltimore. Het was met name de stem van Victoria Legrand waar ik bij beluistering van het debuut van Beach House enorm aan moest wennen, maar inmiddels vind ik de hier en daar aan Nico herinnerende vocalen (al vind ik de stem van Victoria Legrand veel aangenamer en heeft ze bovendien een aanmerkelijk groter bereik) absoluut het sterkste wapen van de band. Bloom sluit zoals gezegd naadloos aan op Teen Dream, maar toch is het niet meer van hetzelfde. De gitaarlijnen zijn nog mooier, de wolken elektronica nog dreigender en de stem van Victoria Legrand is nog indringender en bezwerender dan op de vorige platen van Beach House. De songs lijken ook aan complexiteit te hebben gewonnen en klinken bovendien net wat donkerder, maar aan de andere kant is Bloom ook een heerlijke plaat die je direct weet te betoveren. Ondanks het feit dat Beach House geen nieuwe wegen in slaat op haar nieuwe plaat en ook de variatie op Bloom op het eerste gehoor niet heel erg groot is, is het wederom een plaat die blijft verrassen en groeien. De muziek van Beach House is nog altijd de wat onwaarschijnlijke mix van Mazzy Star, Galaxie 500, Lush, Low, Nico en de Cocteau Twins, maar inmiddels heeft de band ook een duidelijk eigen geluid dat inmiddels ook anderen inspireert (vorige week nog Lower Dens). Het is muziek die de fantasie eindeloos blijft prikkelen, waardoor Bloom uiteindelijk een veel afwisselendere plaat is dan je op het eerste gehoor zult vermoeden, met name omdat de instrumentatie steeds net wat anders is, zeker wanneer de plaat vordert. Voor de wat meer visueel ingestelde lezer laat Bloom zich beluisteren zoals het cd hoesje zicht laat bekijken. In eerste instantie zie je slechts een paar stippen, het volgende moment dansen ze voor je ogen, ben je compleet gehypnotiseerd en zie je steeds weer andere dingen. Na een aantal keer horen ben je compleet in de ban van Bloom en weet je dat Beach House met Bloom een plaat heeft gemaakt die dit jaar meedoet om de ereplaatsen in de jaarlijstjes. Valt daar iets op af te dingen? Nee, wat mij betreft niet. Ik durf niet te voorspellen dat niemand hier nog over heen gaat dit jaar, maar het is wel een bijna onneembare horde die Beach House met Bloom heeft neergezet. Wereldplaat nummer vier op rij. Ongelooflijk knap. Punt. Erwin Zijleman
