Bij de naam Spain moest ik even flink in het geheugen graven, maar uiteindelijk kwam het allemaal weer naar boven. Spain, een project van Josh Haden (zoon van jazzlegende Charlie Haden), dook een jaar of 17 geleden voor het eerst op. Het debuut van de band (The Blue Moods Of Spain) werd nauwelijks opgemerkt, maar met het in 1999 verschenen She Haunts My Dreams trok Josh Haden wel de aandacht met mooie stemmige muziek die was verpakt in zich uiterst langzaam voortslepende songs. De muziek van Spain deed wel wat denken aan die van de op dat moment populaire slowcore bands (Low, Slowdive), al bewandelde Josh Haden in muzikaal opzicht duidelijk andere wegen. In de zomer van 2001 verscheen nog het bijna net zo mooie I Believe, maar vervolgens werd het stil rond Josh Haden en zijn band. Na elf lange jaren wachten duikt Spain uit het niets weer op en ligt de vierde plaat van de band, The Soul Of Spain, in de winkel. Op The Soul Of Spain doet Josh Haden alsof er de afgelopen 11 jaar niets is veranderd. Ook The Soul Of Spain valt weer op door lome, zich traag voortslepende songs, die worden gedragen door de mooie en herkenbare stem van Josh Haden en een stemmige, grotendeels akoestische instrumentatie, waarin invloeden uit de jazz niet op de voorgrond treden, maar wel hun sporen hebben nagelaten (wat vader Charlie deugd zal doen). Het grootste deel van The Soul Of Spain sluit dan ook naadloos aan op de vorige drie platen van de band, maar in een beperkt aantal tracks slaat Josh Haden nieuwe wegen in en kiest hij voor een net wat steviger geluid. Het komt de kwaliteit van de plaat wat mij betreft ten goede. De muziek van Spain is soms zo loom dat je makkelijk wegzakt en dan is het goed als je af en toe even wordt wakker geschud, wat Josh Haden en zijn nieuwe bandleden op bijzondere doeltreffende wijze doen. De muziek van Spain bevat nog altijd elementen uit de slowcore, vooral wanneer het gaat om het tempo en de wijze waarop instrumenten en zang worden gecombineerd, maar de vergelijking met een band als Tindersticks ligt inmiddels toch meer voor de hand. Net als Tindersticks is Spain niet vies van flink wat melancholie, maar The Soul Of Spain klinkt een stuk minder zwaar, of zelfs deprimerend, dan She Haunts My Dreams. Bands die na een lange periode van afwezigheid terugkeren met een nieuwe plaat waarop de tijd stil lijkt te hebben gestaan, slagen er over het algemeen niet in om veel indruk te maken, maar Spain vormt de uitzondering op deze regel. Met The Soul Of Spain trekt Spain immers niet alleen het hoge niveau van de vorige drie platen door, maar slaagt de band er bovendien in om zichzelf op subtiele wijze te vernieuwen. Het levert een soundtrack op die zowel op zwoele als regenachtige zomeravonden dienst kan doen als broodnodige portie muzikale ontspanning, maar die ook bij aandachtige beluistering heel veel moois te bieden heeft. Erwin Zijleman
