De Schot Paul Buchanan was als voorman van The Blue Nile verantwoordelijk voor minstens twee klassiekers uit de geschiedenis van de popmuziek. Het debuut van de band, A Walk Across The Rooftops uit 1984, en de vijf jaar later verschenen opvolger Hats behoren tot de parels in menige platenkast en komen vooral te voorschijn wanneer de dagen korter en de nachten langer worden. Buchanan maakte met The Blue Nile nog twee platen (Peace At Last uit 1994 en High uit 2004) die misschien niet zo indrukwekkend waren als de eerste twee platen van de band, maar nog altijd bovengemiddeld goed. Na wederom een lange stilte duikt Paul Buchanan weer eens op. Dit keer niet met een nieuwe plaat van The Blue Nile, maar met een soloplaat. Mid Air is niet zo gek ver verwijderd van de muziek van The Blue Nile. De muziek die Paul Buchanan in zijn uppie maakt is hooguit nog wat soberder dan de muziek van zijn band, maar door zijn uit duizenden herkenbare stemgeluid en de bakken melancholie die over je uit worden gestort, zal de naam The Blue Nile veelvuldig opduiken bij beluistering van de eerste soloplaat van Paul Buchanan. De meeste songs op Mid Air moeten het doen met stemmige pianoklanken en de nog altijd mooie stem van Paul Buchanan. Het tempo ligt uiterst laag en slechts hier en daar duikt wat synthetische orkestratie op ter verdere versiering van de uiterst sobere muziek van de Schot. Ook Mid Air is weer geen plaat om heel vrolijk van te worden en ook dit is daarom een plaat die het uitstekend zal doen op regenachtige herfstavonden of aardedonkere winterdagen. De releasedatum midden in de lente lijkt daarom niet zo gelukkig, al doet de plaat het wat mij betreft ook prima wanneer de zon zich wel laat zien. De grootste kracht van The Blue Nile was het sorteren van maximaal effect met minimale middelen. Het is een kunstje dat Paul Buchanan een aantal decennia later nog altijd uitstekend beheerst, want het grotendeels in zijn eigen huis in Glasgow opgenomen Mid Air is ondanks de eenvoudige middelen een plaat met enorm veel impact. Ondanks het feit dat het gebruikte recept voor vrijwel alle songs op de plaat hetzelfde is, houdt Paul Buchanan de aandacht moeiteloos 14 tracks lang vast en winnen de meeste songs op de plaat nog lange tijd aan kracht. Naar aanleiding van deze soloplaat heb ik A Walk Across The Rooftops er weer eens bij gepakt en heel snel geconcludeerd dat de plaat 28 jaar na de oorspronkelijke release nog niets van zijn glans en kracht heeft verloren. Het zal me niet verbazen als we over een jaar of 30 precies dezelfde conclusie trekken over de eerste en echt wonderschone soloplaat van Paul Buchanan. Mid Air zal waarschijnlijk geen potten gaan breken, maar het is ondertussen wel een van de mooiste en meest indringende platen van 2012. Erwin Zijleman
