Vijf jaar na het uitsluitend met covers gevulde Twelve en acht jaar na het prachtige Trampin’, ligt er eindelijk weer eens een nieuwe plaat van Patti Smith in de winkel. Banga opent met een track die je direct mee terug neemt naar de platen die Patti Smith in de tweede helft van de jaren 70 maakte. De tekst wordt deels bijna als een gedicht voorgedragen, terwijl de rest wordt gezongen zoals alleen Patti Smith dat kan. Ook de tracks die volgen herinneren onmiddellijk aan klassiekers als Horses, Radio Ethiopia, Easter en Wave. Vergeleken met de uitbarstingen van deze platen rockt Banga wat minder, al blijft de muziek van Patti Smith door haar donkere vocalen altijd rauw en onaangepast. Op Banga heeft Patti Smith zich omringd met muzikanten van naam en faam uit de New Yorkse muziek scene, onder wie gitaristen Lenny Kaye en Tom Verlaine, bassist Tony Shanahan en drummer Jay Dee Daugherty. Banga klinkt hierdoor fantastisch en met name het gitaarwerk is om je vingers bij af te likken. De bepalende factor in het geluid van Patti Smith blijft echter haar stem. Het is een stem die nog net wat rauwer en doorleefder klinkt dan 35 jaar geleden, maar ik heb in veel songs het idee dat Patti Smith beter zingt dan in haar hoogtijdagen. Vergeleken met de meeste van haar vorige platen is Banga zoals gezegd een behoorlijk ingetogen plaat, al laat ze in de titeltrack horen dat ze ook haar punky roots niet is vergeten. Het wat meer ingetogen en vaak stemmige en soms zelfs wat psychedelische geluid, past als je het mij vraagt perfect bij het donkere stemgeluid van de Amerikaanse, die zo ongeveer in haar uppie de vrouwelijke rockmuziek op de kaart heeft gezet. Banga is een plaat die je onmiddellijk weet te grijpen en inmiddels weet ik dat de plaat niet snel los laat. Het is moeilijk om een in 2012 verschenen plaat te vergelijken met de onbetwiste meesterwerken van één van de iconen uit de geschiedenis van de popmuziek, maar als ik dit toch doe, komt Banga er niet slecht van af. Patti Smith heeft op haar 65e een plaat gemaakt die zich kan meten met haar beste werk en bovendien veel meer doet dan het reproduceren van het geluid waarmee ze meer dan 30 jaar geleden beroemd werd. Banga is een gedreven en geïnspireerd klinkende plaat met songs die je steeds weer weten te verrassen en eigenlijk alleen maar beter worden. Banga bevat 11 songs die goed laten horen wat een getalenteerd songwriter en performer Patti Smith is. Luister bijvoorbeeld maar eens naar het ontroerende en werkelijk prachtige eerbetoon aan Amy Winehouse (This Is The Girl). De bijzonder fraaie cover van Neil Young’s After The Goldrush maakt het dozijn vol en demonstreert nog maar eens hoe Patti Smith het werk van anderen volledig naar haar hand kan zetten. Voordat ik Banga had gehoord las ik een recensie van de BBC, waarin Banga Patti Smith’s beste plaat sinds haar onbetwiste meesterwerk Horses wordt genoemd. Dat leek me op voorhand zwaar overdreven en eerlijk gezegd bijna onmogelijk (ook Radio Ethiopia en Easter zijn immers nauwelijks te overtreffen), maar sinds Banga de nodige rondjes in mijn cd speler heeft gedraaid kan ik me wel vinden in de woorden van de BBC. Met Banga heeft Patti Smith een plaat gemaakt die haar bijna mythische status recht doet. Dat is een ongeloof knappe prestatie waarmee iedere muziekliefhebber ongelooflijk blij moet zijn. Erwin Zijleman
