De uit New York afkomstige band The Walkmen debuteerde precies tien jaar geleden, maar slaagde er pas na een aantal (overigens uitstekende) platen in om in bredere kring aandacht te trekken. Sinds het bijzonder sterke You & Me uit 2008 is de band groot in de Verenigde Staten, maar in Nederland wil het op een of andere manier nog niet lukken voor de New Yorkers. Heaven is de opvolger van het twee jaar geleden verschenen en in brede kring geprezen Lisbon. De plaat krijgt met name in de Verenigde Staten al veel aandacht en wordt over het algemeen warm onthaald, maar in Nederland blijft het vooralsnog redelijk stil. Dat is jammer, want Heaven is, net als zijn twee voorgangers, een prima plaat van een inmiddels grote band. The Walkmen maakte in haar begindagen nog behoorlijk rauwe indierock, maar de ruwe kantjes zijn er inmiddels wel wat af. Heaven trekt de lijn die werd ingezet met You & Me en Lisbon door en laat een lekker toegankelijk geluid horen. Het is een geluid dat associaties oproept met vele andere bands van naam en faam, maar persoonlijk vind ik het lastig om de muziek van The Walkmen te vergelijken met die van andere bands. The Walkmen werd in het verleden vooral vergeleken met The Velvet Underground, The Replacements, The Strokes, The Ramones en The Smiths, maar de afgelopen jaren zijn daar flink wat namen bij gekomen, variërend van de stadionrock van U2 tot het grote geluid van Bruce Springsteen en zijn E-Street Band. Het zijn vergelijkingen die niet allemaal even sterk zijn. Persoonlijk doet het wat meer ingetogen geluid van The Walkmen me hier en daar wel wat denken aan de muziek die R.E.M. in haar meest succesvolle jaren maakte, maar Heaven heeft ook wel iets van Fleet Foxes. Dat laatste is niet zo vreemd, want Heaven werd geproduceerd door topproducer Phil Ek, die eerder werkte met onder andere Built To Spill, Modest Mouse, The Shins en natuurlijk Fleet Foxes. Heaven is een zonnige en opgewekte plaat die schakelt tussen meer ingetogen songs met rootsinvloeden en grootser klinkende rocksongs. Het zijn songs die worden gedragen door het veelzijdige gitaarspel van gitarist Paul Maroon (die de mooiste lijnen uit zijn gitaar tovert) en de bijzondere en erg mooie vocalen van zanger Hamilton Leithauser (die hier en daar klinkt als Rod Stewart in zijn jonge jaren), maar ook de fantastische drummer van de band is weer op dreef. Heaven ligt zoals gezegd voor een belangrijk deel in het verlengde van voorgangers You & Me en Lisbon, maar The Walkmen experimenteert op haar nieuwe plaat ook met nieuwe invloeden, waaronder invloeden uit de doo wop en de 50s rock & roll. Het zijn de zonnige klanken die domineren op Heaven, waardoor de plaat erg toegankelijk klinkt, maar als je goed luistert hoor je ook wel een wolkje melancholie of een uitstapje buiten de gebaande paden. Een band die vanuit de alternatieve hoek richting de radiovriendelijke mainstream koerst, hoeft over het algemeen niet te rekenen op de sympathie van de critici, maar The Walkmen verdient met Heaven als je het mij vraagt alleen maar respect. Heaven is een knap gemaakte plaat met zonnig klinkende indierock vol invloeden, die veel eigenzinniger is dan de meeste recensies suggereren. Het is muziek die het prima zal doen op de grote Amerikaanse radiostations, maar ook voor het wat kritischere oor van de Nederlandse muziekliefhebber heeft The Walkmen absoluut veel te bieden. Heaven is misschien niet de meest avontuurlijke of dynamische plaat van de band, maar wat staat er veel moois op. Erwin Zijleman
