Ik heb volgens mij redelijk zicht op de nieuwe releases die iedere week in de winkel liggen, maar de nieuwe plaat van Julia Stone heb ik vorige maand toch compleet gemist. Pas bij het lezen van een stukje over (de overigens uitstekende) eerste soloplaat van broer Angus Stone, die volgende maand verschijnt, kwam ik er achter dat het pas eind vorig jaar verschenen The Memory Machine vorige maand al weer een opvolger heeft gekregen. Angus en Julia Stone hebben samen twee werkelijk prachtige platen gemaakt en ontkomen daarom bij de bespreking van hun soloplaten waarschijnlijk niet aan het oordeel dat ze in hun uppie iets missen van de magie van de samen gemaakte platen. Ik vind dat persoonlijk onzin. Een soloplaat van Angus of Julia Stone moet je niet vergelijken met de platen van Angus & Julia Stone maar beoordelen op de eigen kwaliteiten. Bij deze beoordeling kwam The Memory Machine er vorig jaar bij mij heel goed uit. Julia Stone maakt in haar eentje mooie en stemmige folkpop, die misschien niet baanbrekend is, maar zich wel kan meten met de muziek van de belangrijkste concurrenten in het genre. Wat vorig jaar voor The Memory Machine gold, geldt nu ook voor By The Horns. De tweede plaat van Julia Stone is, net als zijn voorganger, een plaat die aanvoelt als een warm bad. Julia Stone’s mooie en wat mij betreft ook bijzondere stem tilt ieder goed popliedje een niveau hoger en van deze goede popliedjes staan er heel wat op By The Horns. By The Horns werd net als The Memory Machine geproduceerd door de momenteel bijzonder actieve Thomas Bartlett, die het afgelopen jaar verantwoordelijk was voor minstens een dozijn krenten uit de pop (waaronder platen van The National, Glen Hansard, Sharon Van Etten, Rufus Wainwright, My Brightest Diamond en Antony & The Johnsons). Bartlett heeft ook By The Horns voorzien van een sfeervol geluid dat wat donkerder klinkt dan dat op de platen van Angus & Julia Stone. Vergeleken met The Memory Machine is By The Horns wel wat lichtvoetiger, wat muziek oplevert die met een beetje fantasie ook door Stevie Nicks gemaakt had kunnen worden, al staan er ook lome en bezwerende tracks op die wel wat doen denken aan de muziek van Mazzy Star's Hope Sandoval. De criticus zal beweren dat By The Horns weinig opvallend voortkabbelt. Daar is misschien wel iets voor te zeggen, maar wanneer een plaat zo aangenaam voortkabbelt als By The Horns van Julia Stone kan ik er mee leven. De tweede plaat van Julia Stone is zo’n plaat die je eigenlijk altijd op kunt zetten en maar zelden stoort of verveelt. De enkele keer dat je met net wat extra aandacht luistert hoor je de subtiele smaakmakers die aan By The Horns zijn toegevoegd en wint de plaat flink aan kracht. Dat er al even geen nieuwe plaat van Angus & Julia Stone is verschenen is natuurlijk jammer, maar met drie prima soloplaten binnen een jaar kan ik ook alleen maar heel tevreden zijn. Erwin Zijleman
