Er zijn flink wat mensen die hardnekkig blijven beweren dat Alanis Morissette eigenlijk maar één goede plaat heeft gemaakt. Daarmee doelen ze uiteraard op haar doorbraakplaat Jagged Little Pill uit 1995; de plaat die volgde op een mislukt en niet opgemerkt debuut (Now Is The Time uit 1992). Met deze bewering doe je Alanis Morissette als je het mij vraagt flink tekort. Het in 1998 verschenen Supposed Former Infatuation Junkie was nauwelijks minder en wat mij betreft constanter dan zijn voorganger en ook platen als Under Rug Swept (2002), So-Called Chaos (2004) en het vier jaar geleden verschenen Flavors Of Entanglement bleven niet al te ver achter bij de plaat waarmee de Canadese singer-songwriter al weer 17 jaar geleden doorbrak naar een groot publiek. Hiertegenover staan een matige Unplugged live-plaat en een totaal overbodige akoestische en bij vlagen tenenkrommende remake van Jagged Little Pill. Laten we het er maar op houden dat akoestisch en Alanis Morissette niet goed samen gaan. De afgelopen jaren was Alanis Morissette vooral in het nieuws dankzij haar flink toegenomen gewicht (de liefhebber vindt op Internet nog een ruime sortering foto’s), maar afgaande op het hoesje om haar nieuwe cd Havoc And Bright Lights past Alanis inmiddels weer in maatje 36. Omdat Havoc And Bright Lights gelukkig geen akoestische plaat is, staat niets een goede Alanis Morissette plaat meer in de weg, of het moet het humeur van de Canadese zijn. Alanis Morissette deed het tot dusver vooral goed met songs waarin ze stevig om zich heen schopte of de frustratie van zich afschreeuwde. Daar is op Havoc And Bright Lights nauwelijks sprake van. Vergeleken met alle andere platen die Alanis Morissette de afgelopen 20 jaar maakte, is Havoc And Bright Lights een verrassend lichtvoetige en opgewekte plaat. Dat betekent overigens niet dat Alanis Morissette opeens nieuwe wegen in slaat. In muzikaal opzicht borduurt ook Havoc And Bright Lights weer nadrukkelijk voort op Jagged Little Pill. Dat betekent dat Alanis Morissette ook op haar nieuwe plaat weer driftig strooit met lekker in het gehoor liggende popliedjes waarin de ene keer net wat meer gas wordt gegeven en de volgende keer net wat minder. Dit recept is 17 jaar na Jagged Little Pil nauwelijks verrassend meer, maar ik moet zeggen dat de uitvoering dit keer van een bijzonder hoog niveau is. Bijgestaan door de ervaren producer en songwriter Guy Sigsworth (hij werkte eerder met onder andere Madonna, Britney Spears, Bebel Gilberto en Björk) komt Alanis Morissette na een afwezigheid van vier jaar met een verrassend sterke serie songs op de proppen. Het zijn songs die voor een deel teruggrijpen op het jaren 90 geluid waarmee Morissette beroemd werd, maar Havoc And Bright Lights klinkt ook lekker eigentijds met hier en daar wat subtiele invloeden uit de elektronische dansmuziek. Van het dozijn popliedjes dat op deze plaat is te vinden had zeker de helft me direct te pakken en dit aantal groeit. Een unieke plaat als Jagged Little Pill zal Alanis Morissette waarschijnlijk nooit meer maken, maar ik denk niet dat ze ooit zo dichtbij gekomen is als met Havoc And Bright Lights. De plaat behoort hierdoor voor mij tot de grote verrassingen van het muziekjaar 2012. Erwin Zijleman
