Bij de meeste cd’s die op mijn deurmat of in mijn digitale postvak terecht komen weet ik wel zo ongeveer wat voor vlees ik in de kuip heb. Mean Sun van de Canadese band Brasstronaut was voor de afwisseling eens een complete verrassing en ook nog eens een bijzonder aangename verrassing. In de bijgeleverde documentatie wordt de muziek van de band omschreven als een mix van jazz, orkestrale rock en elektronica. Dat is een omschrijving die misschien van toepassing is op het in 2010 verschenen debuut van de band, maar op het eerder dit jaar verschenen Mean Sun hoorde ik er in eerste instantie niet zoveel van terug. Op Mean Sun maakt de ooit als tweetal begonnen maar inmiddels flink uitgedijde band atmosferisch klinkende popmuziek die me in eerste instantie vooral aan Sigur Rós deed denken, maar uiteindelijk meerdere kanten op waait. Het geluid van Brasstronaut (geweldige naam overigens) wordt voor een belangrijk deel bepaald door de werkelijk prachtige instrumentatie. In deze instrumentatie worden strijkers en blazers gecombineerd met flink wat elektronica, wat een heel bijzonder resultaat oplevert. Brasstronaut maakt op Mean Sun vooral lome, stemmige en vaak breed uitwaaiende muziek die een rustgevend effect heeft en mooie beelden op het netvlies tovert. In de meest psychedelische momenten doet het wel wat denken aan de muziek van Pink Floyd in haar beste jaren, maar zeker wanneer de band wat meer instrumenten uit de kast haalt raakt de muziek van Brasstronaut net zo makkelijk aan die van The Arcade Fire als aan die van het helaas al weer bijna vergeten Belle & Sebastian, terwijl het gebruik van elektronica zo nu en dan ook wel wat doet denken aan het in brede kring bejubelde Beach House. Brasstronaut heeft op Mean Sun een voorkeur voor wat melancholiek aandoende muziek, waardoor de praat fraai kleurt bij het huidige weerbeeld. Mean Sun is een plaat die makkelijk betovert met mooie melodieën en buitengewoon stemmige klanken, maar het is ook zo’n plaat die bijna eindeloos nieuwe dingen laat horen in songs die stuk voor stuk prachtig worden opgebouwd. Zo hoorde ik na vele luisterbeurten opeens toch flink wat van de hier boven genoemde genres, maar kwamen ook flink wat invloeden uit de post-rock en ambient naar boven. Brasstronaut trekt op basis van de bovenstaande beschrijvingen waarschijnlijk vooral de aandacht van de muziekliefhebber van wie het allemaal best wat moeilijker mag, maar ook liefhebbers van mooie en stemmige muziek waarbij het heerlijk wegdromen is, zijn bij Mean Sun van Brasstronaut aan het juiste adres. Mean Sun is een rijke en avontuurlijke plaat, die in eerste instantie opvalt door een mooi geluid en sfeervolle productie (van de van The New Pornographers bekende Colin Stewart), maar blijkt uiteindelijk een vat vol tegenstrijdigheden en vooral verrassingen. Eindconclusie: Mean Sun van Brasstronaut is veel te mooi om te laten liggen, zeker nu de avonden langer, donkerder en kouder worden. Erwin Zijleman
