Het is pas een paar dagen geleden dat ik werd verrast met een envelop uit de Verenigde Staten op de deurmat. Desondanks ben ik nu al zeer gehecht aan de cd die ik in deze envelop aantrof en beschouw ik de cd als een must voor iedere liefhebber van Amerikaanse rootsmuziek. Carolina van JJ Schultz is een rootsplaat waarop op het eerste gehoor geen hele opzienbarende dingen gebeuren, maar op een of andere manier heeft de plaat een enorme impact en deze impact neemt bij herhaalde beluistering alleen maar toe. De naam JJ Schultz zei me persoonlijk helemaal niets, maar Carolina blijkt al de vierde plaat van de man die werd geboren in Wisconsin, maar inmiddels al flink wat jaren vanuit San Francisco opereert. In muzikaal opzicht zit Carolina ergens tussen Wisconsin en San Francisco in. De plaat ademt de sfeer van de grote leegte van het midden van de Verenigde Staten en doet me in meerdere opzichten denken aan Nebraska van Bruce Springsteen. De vergelijking met één van de klassiekers uit het oeuvre van Springsteen gaat het best op voor de wat meer ingetogen songs op de plaat. Deze songs moeten het doen met een akoestische gitaar, een aansprekende stem en mooie en indringende verhalen. Dit soort songs worden nog altijd door duizenden muzikanten geschreven en vertolkt, maar die van JJ Schultz blijven je direct bij. Mede hiervoor verantwoordelijk zijn de spaarzame maar buitengewoon fraaie en trefzekere accenten van onder andere een vlammend of driegend Hammond orgel en een mooie vrouwenstem, maar ook de bijna desolate ondertoon van de muziek van JJ Schultz draagt bij aan het effect dat Carolina op de luisteraar heeft. Hoewel ik de wat meer ingetogen songs op de plaat het mooist en indrukwekkend vind, blijven ook de wat stevigere songs, die met een band worden uitgevoerd, moeiteloos overeind. Carolina bevat 8 tracks die in totaal iets meer dan een half uur duren. Het is een half uur van een imponerende schoonheid. JJ Schultz vertolkt zijn toch al zo indringende songs met hart en ziel en weet je met zijn persoonlijke verhalen keer op keer diep te raken. Ik vind het niet eens zo makkelijk om precies uit te leggen wat ik nu zo mooi en indrukwekkend vind aan Carolina van JJ Schultz, maar de mokerslag die de plaat keer op keer uitdeelt wordt alleen maar harder en raker. JJ Schultz keert in zijn muziek terug naar de rauwe energie van Bruce Springsteen’s Nebraska, maar de eenvoud van zijn muziek en de trefzekerheid van zijn vocalen doen me ook wel wat denken aan Townes van Zandt. Er zijn niet veel relatief onbekende muzikanten die de eer van de vergelijking met grootheden als Bruce Springsteen en Townes van Zandt opstrijken, maar in het geval van JJ Schultz valt er helemaal niets op af te dingen. Carolina is een plaat van een bijna onwerkelijke schoonheid die zo snel mogelijk breed moet worden opgepikt. Erwin Zijleman
