Laat ik maar meteen met de deur in huis vallen: iedereen die de belangrijkste platen van The Rolling Stones in huis heeft of de afgelopen twintig jaar al een goede verzamelaar van de band heeft aangeschaft, kan het deze week verschenen GRRR! probleemloos negeren. GRRR! bevat weliswaar twee nieuwe songs van één van de grootste bands uit de geschiedenis van de rockmuziek, maar dat zijn allebei songs die niet de boeken in zullen gaan als Stones klassiekers. Hetzelfde geldt voor de songs die de band de afgelopen tien jaar hebben afgeleverd (een periode waarin alleen het best aardige A Bigger Bang verscheen), waardoor GRRR! (vrijwel) niets van waarde toevoegt aan het precies tien jaar geleden Forty Licks. Voor iedereen die de belangrijke platen van The Rolling Stones niet in huis heeft of zelfs niet de beschikking heeft over een goede Stones verzamelaar (en dat zijn er volgens mij toch heel wat) is GRRR! wel van belang. De uit drie cd’s bestaande verzamelaar bevat immers 50 tracks (de luxe versie bevat zelfs 80 tracks), waarvan er zeker 40 behoren tot de parels uit de geschiedenis van de popmuziek. GRRR! richt zich met name op de hoogtijdagen van de band, die halverwege de jaren 60 begonnen en eindigden aan het eind van de jaren 70. Sindsdien maakten The Stones nog een aardig stapeltje platen, maar dit leverde slechts in zeer beperkte mate songs op die behoren tot het beste dat ze gemaakt hebben (persoonlijk vind ik alleen Start Me Up, Waiting On A Friend (dat helaas ontbreekt op GRRR!), Mixed Emotions en Anybody Seen My Baby? nog in deze categorie vallen). Ondanks het feit dat er altijd over smaak valt te twisten wanneer het gaat om het samenstellen van een compilatie, geeft GRRR! een mooi overzicht van de carrière van The Rolling Stones. Natuurlijk ontbreken er songs die eigenlijk niet hadden mogen ontbreken, maar dat kan ook bijna niet anders bij een band die precies 50 jaar geleden debuteerde en een enorme stapel platen op haar naam heeft staan. GRRR! is wat mij betreft vooral geschikt als kennismaking met de band, die door een aantal generaties zal worden gezien als een stel ouwe lullen. GRR! is voor deze generatie de sleutel tot prachtplaten als Aftermath, Between The Buttons, Flowers, Beggars Banquet, Let It Bleed, Sticky Fingers, Exile On Main Street en Some Girls (het achttal dat ik persoonlijk mee zou nemen naar een onbewoond eiland) en mogelijk een aansporing om de band nog eens live aan het werk te zien zolang dat nog kan. Ik heb GRR! zelf maar in de auto gelegd en merk dat ik met name de eerste twee cd’s met enige regelmaat in de cd speler stop (op de derde schijf staan uiteindelijk toch teveel songs die me minder kunnen boeien). Met name het wat oudere werk van The Stones (lopend tot Some Girls uit 1978) blijkt iedere keer weer volstrekt tijdloos en nog net zo urgent als drie, vier of vijf decennia geleden. Geef GRRR! daarom vooral cadeau aan muziekliefhebbers die niet zijn opgegroeid met het werk van de band. GRRR! is voor de wat meer belegen muziekliefhebber misschien niet van grote waarde, maar voor de jonkies is het wat mij betreft verplichte kost (al is een wat oudere verzamelaar natuurlijk ook prima). Erwin Zijleman
