Het is dit jaar eerder regel dan uitzondering; kwalitatief hoogstaande platen van eigen bodem. Ik zal me dan ook niet nog eens verbazen over het grote aantal platen van eigen bodem dat dit jaar deze BLOG heeft gehaald, al is het maar omdat ik van Johan Borger eigenlijk niet anders had verwacht. Borger debuteerde bijna twee jaar geleden met het bijzonder fraaie Sometimes; destijds een van de weinige releases van eigen bodem die een plekje op mijn BLOG wisten af te dwingen. Met het onlangs verschenen Wild Geese Calling laat Johan Borger horen dat hij sinds de release van het in kleine kring bejubelde Sometimes alleen maar is gegroeid. Het in de eigen woonkamer opgenomen en knap in elkaar geknutselde Sometimes was destijds een oase van rust. Johan Borger liet zich op zijn debuut voornamelijk beïnvloeden door Amerikaanse singer-songwriter muziek uit de jaren 60 en 70 en had een voorliefde voor ingetogen en soms bijna fluisterzachte songs. Het bleken stuk voor stuk songs die je heel snel dierbaar worden en die vervolgens ook dierbaar blijven. Voor Wild Geese Calling verruilde Johan Borger zijn woonkamer voor een oude boerderij. De plaat heeft hierdoor net wat meer een bandgeluid dan Sometimes, maar de verschillen tussen beide platen moeten zeker niet overdreven worden. Dat is wat mij betreft goed nieuws, want het unieke geluid van Sometimes was nog lang niet uitgewerkt. Wild Geese Calling laat zich uiteindelijk beluisteren als Sometimes deel 2, maar is zeker niet meer van hetzelfde. Johan Borger heeft zich de afgelopen twee jaar verder ontwikkeld als singer-songwriter en laat als zanger (meer kleur en emotie) en als songwriter (mooiere verhalen en meer memorabele songs) de nodige groei horen. Ook op Wild Geese Calling maakt Johan Borger tijdloze muziek met vooral invloeden uit de folk en de country en domineren de stemmige en vaak behoorlijk ingetogen songs. Deze zijn net wat mooier ingekleurd dan de songs op Sometimes en ook de variatie is net wat groter, waardoor Wild Geese Calling duidelijk aan kracht wint. Net als Sometimes doet ook Wild Geese Calling me met enige regelmaat denken aan het werk van de door mijn zeer gewaardeerde Amerikaanse singer-songwriter Ray LaMontagne, maar ook wanneer ik eventueel aanwezige chauvinistische gevoelens onderdruk, vind ik de platen van Johan Borger beter, al is het maar omdat ik zijn stem mooier en prettiger vind. Het is al knap om in een overvol genre als dit met een plaat op de proppen te komen die op de aandacht weet te trekken. Het is nog veel knapper om een plaat af te leveren die vervolgens ook nog eens diepe indruk weet te maken. Johan Borger doet dit nu voor de tweede keer in nog geen twee jaar tijd en overtreft ook nog eens het zo geprezen debuut. Sometimes werd uiteindelijk een van de mooiste singer-songwriter platen van 2011. Wild Geese Calling zal in 2012 menig lijstje aan gaan voeren. Als gerechtigheid bestaat tenminste. Erwin Zijleman
