Popprinsessen: Kylie Minogue - The Abbey Road Sessions / Carly Rae Jepsen - Kiss

Popprinsessen zijn van alle tijden. De een heeft er een zwak voor, de ander krijgt het er niet warm of koud van. Ik denk dat de meeste lezers van deze BLOG in de laatste categorie zijn te vinden, maar als ik heel eerlijk ben moet ik toegeven dat ik in de eerste categorie val. Vandaag daarom als intermezzo aandacht voor twee echte popprinsessen, waarvan er een piepjong is (zoals dat hoort bij prinsessen), terwijl de ander inmiddels aardig op leeftijd is. Laat ik eens met de laatste beginnen. Kylie Minogue draait al mee sinds het eind van de jaren 80 en wordt volgend jaar al weer 45. Minogue begon ooit als soapsterretje, maar heeft inmiddels een respectabel oeuvre en een langlopende carrière achter haar naam staan. Hoewel ik zeker geen groot fan ben van Kylie Minogue, heeft ze inmiddels toch een aardig rijtje singles op haar naam staan dat ik stiekem best leuk vind. Better The Devil You Know, Confide In Me, Some Kind of Bliss en natuurlijk het duet met Nick Cave (Where The Wild Roses Grow); allemaal geen songs waarvoor je me ’s nachts wakker kunt maken, maar wel stuk voor stuk popliedjes waarvan ik vrolijk word. Kylie dook eerder dit jaar met een volledig symfonieorkest de legendarische Abbey Road studio’s in Londen in, om aldaar haar werk opnieuw uit te vinden. The Abbey Road Sessions bevat een dwarsdoorsnede uit het werk van de Australische popprinses. Dit begint bij de vederlichte pop die ze aan het begin van haar carrière maakte met de Britse producers Stock, Aitken en Waterman en eindigt bij het grootste deel van de hier boven genoemde leuke singles. Nu ben ik op zich niet zo gek op platen met symfonieorkesten. De laatste van Antony? Ik vind het doorbijten. De laatste van Tori Amos? Ik heb er niets mee. Kylie Minogue doet het niet eens zo slecht. The Abbey Road Sessions valt op door mooie arrangementen en laat horen dat de popliedjes van de Australische niet zo flinterdun zijn als de meeste muziekliefhebbers denken. The Abbey Road Sessions is een leuke plaat voor op de achtergrond, maar gaat mijn popprinsessenhart er sneller van kloppen? Nee, dat niet.

Daarvoor ben ik wel aan het juiste adres bij de Canadese Carly Rae Jepsen. Iedereen die niet vies is van een fris hedendaags popliedje zal haar waarschijnlijk kennen voor het knappe en buitengewoon aanstekelijke Call Me Maybe, maar de inmiddels toch al weer 27 jarige popprinses heeft meer prima popliedjes in de aanbieding. Kiss is de tweede plaat van Carly Rae Jepsen en het is een plaat die alles heeft wat een plaat van een popprinses moet hebben. Jepsen vertolkt uitsluitend lekker in het gehoor liggende popliedjes, is van meerdere markten thuis (variërend van  folkpop tot dance) en heeft een stem die je stiekem toch steeds weer weet te verleiden. Natuurlijk is het allemaal flinterdun en natuurlijk zou een duet met Justin Bieber verboden moeten worden, maar uiteindelijk blijft Carly Rae Jepsen toch met gemak overeind. Kiss bevat een handvol prima popliedjes die smaken naar meer en bovendien de belofte van een echt goede plaat met zich mee dragen. Wanneer Carly Rae Jepsen alle dure producers overboord zet en zich niet langer richt op het scoren van vluchtige hits, acht ik haar in staat tot het maken van een plaat die door de lezers van deze BLOG zal worden gewaardeerd. Met Kiss is ze echter niet meer of minder dan de betoverende popprinses die Kylie Minogue ook ooit was. Wat mij betreft is daar niets mis mee, maar daar denken de meeste lezers waarschijnlijk anders over. Morgen daarom weer aandacht voor serieuze muziek. Erwin Zijleman