Na A Walk Across The Rooftops, het sensationele debuut van The Blue Nile, was het ruim vijf jaar stil rond de band uit Glasgow. In de herfst van 1989 keerde The Blue Nile echter terug met haar tweede plaat, Hats. Voor de altijd moeilijke tweede plaat na een succesvol debuut gebruikte The Blue Nile in grote lijnen dezelfde ingrediënten en hetzelfde stramien als voor A Walk Across The Rooftops. Ook Hats bevat zeven lange tracks waarin de subtiele instrumentatie voornamelijk wordt opgebouwd met strijkers, blazers, piano en atmosferisch klinkende elektronica en waarin de emotievolle stem van Paul Buchanan sfeerbepalend is. Hats lijkt hierdoor in eerste instantie wel wat op A Walk Across The Rooftops, maar is uiteindelijk toch een totaal andere plaat. Hoewel ik A Walk Across The Rooftops heel hoog heb zitten, vind ik Hats nog een paar klassen beter. Het geluid op Hats is warmer dan dat op het debuut en is bovendien vloeiender. Waar The Blue Nile zich op haar debuut nog wel eens verloor in onnodige experimenteerdrift, bevat Hats zeven fantastische popsongs zonder ook maar een enkel schoonheidsfoutje. Dat betekent niet dat The Blue Nile op Hats opeens alledaagse popmuziek maakt. Ook de zeven songs op Hats laten zich nauwelijks vergelijken met het werk van andere bands en weten je tot op de dag van vandaag te verbazen met verrassende wendingen en bijzondere klanken. Hats is, misschien nog wel meer dan zijn voorganger, een plaat die de tand des tijd uitstekend heeft doorstaan. Veel platen uit de jaren 80 klinken inmiddels hopeloos ouderwets, maar The Blue Nile klinkt op een of andere manier nog net zo fris, betoverend en urgent als 23 jaar geleden. Ik had de eerste twee platen van The Blue Nile al een tijdje niet meer gehoord en was in eerste instantie vooral onder de indruk van A Walk Across The Rooftops, maar inmiddels heeft Hats het stokje overgenomen. Hats is een plaat met zeven songs van een nauwelijks te beschrijven schoonheid. Het zijn atmosferische en beeldende songs die opvallen door de prachtige instrumentatie, maar het is wederom de unieke stem van Paul Buchanan die voor het kippenvel zorgt. De Collector’s Edition van Hats bevat een bonus disc met een aantal outtakes, live-tracks en b-kantjes, waarvan er wederom een of twee niet hadden misstaan op de originele versie van de plaat. Iedereen die de donkere dagen wil voorzien van een warme en betoverende, maar ook avontuurlijke en intense soundtrack, vindt nog altijd geen mooiere plaat dan Hats van The Blue Nile. Hats is al 23 jaar een klassieker en geeft nog altijd iedere ook maar enigszins vergelijkbare plaat het nakijken. Dat is een zeldzame en bijzonder knappe prestatie. Na Hats zou The Blue Nile nog twee keer terugkeren. In 1996 verscheen Peace At Last, terwijl in 2004 High werd uitgebracht. Beide platen zijn niet zo goed als A Walk Across The Rooftops en Hats, maar het beluisteren nog altijd meer dan waard (het wachten is op de reissues). Of we nog op nieuw werk van de band kunnen rekenen is sinds de start van de solocarrière van Paul Buchanan uiterst onzeker, maar met de opnieuw uitgebrachte versies van A Walk Across The Rooftops en Hats kan ik nog heel lang vooruit. Iedereen die de platen nog niet heeft moet nu onmiddellijk zijn of haar slag slaan. Iedereen die ze al net zo lang koestert als ik, zal blij zijn met de uitstekende geluidskwaliteit en de bonus-tracks op deze bijzonder mooi uitgevoerde reissues. Erwin Zijleman
