Wat is Spotify toch een mooie uitvinding. Na zomaar wat doelloos rondklikken kwam ik terecht bij Dark Black van de Amerikaanse singer-songwriter Kristina Train en dat is een plaat die ik zonder het beetje hulp van Spotify nooit zou hebben ontdekt. Dat zou doodzonde zou zijn geweest, want wat is dit een mooie en veelzijdige plaat. Dat Kristina Train nog volslagen onbekend is, is me overigens een groot raadsel, want Dark Black staat werkelijk bol van de potentie. Kristina Train werd geboren in New York, groeide op in Savannah, Georgia, en opereert inmiddels al weer een aantal jaren vanuit Londen. Dat hoor je allemaal terug in haar muziek. Dark Black heeft het lef en de branie van New York, de soul van het Zuiden van de Verenigde Staten en het gevoel voor aanstekelijke soulpop van de Britse hoofdstad. Op haar debuut werkte Kristina Train nog samen met singer-songwriter Ed Harcourt en de mensen achter Adele, maar desondanks brak Spilt Milk geen potten. Op Dark Black is alleen Ed Harcourt overgebleven, waardoor Dark Black wat minder gepolijst klinkt dan zijn voorganger. Het is de kwaliteit van de muziek van Kristina Train absoluut ten goede gekomen. Dark Black is een plaat die de soul en gospel die Kristina Train in Georgia met de paplepel kreeg ingegoten verbindt met de Britse blue-eyed soul uit de jaren 60 en 70. Dark Black klinkt hierdoor niet alleen als de perfecte mix van Dusty Springfield en Aretha Franklin, maar ook als een uitstekend alternatief voor de al eerder genoemde Adele en haar inmiddels al weer bijna vergeten collega Duffy. Dark Black heeft hiernaast wel iets van de jazzy pop van Norah Jones, is niet zo heel ver verwijderd van de retro soulpop van Rumer en heeft tenslotte het onderkoelde van Lana Del Rey en het warmbloedige van Sade. Het zijn stuk voor stuk namen die de kassa laten rinkelen, waardoor de grote doorbraak van Kristina Train alleen maar een kwestie van tijd kan zijn. Kristina Train beschikt over een heerlijke stem en heeft een goed gevoel voor lekker in het gehoor liggende popmuziek, maar ze durft op Dark Black ook risico’s te nemen en dat siert haar. Dark Black bevat een wat meer theatrale track die zo van de hand van Jacques Brel had kunnen zijn, maar ook een aantal tracks met een wat meer roots georiënteerd geluid; een geluid dat overigens prachtig kleurt bij de warme stem van Kristina Train. Hiernaast zouden een aantal tracks op Dark Black niet misstaan op een soundtrack bij een film of tv serie van David Lynch en ook in deze tracks valt op hoe mooi de stem van de Amerikaanse is. Een vleugje 60s (inclusief een Phil Spector achtige productie) en geweldig gitaarwerk maken het helemaal af. Dark Black is inmiddels al flink wat keren voorbij gekomen en de plaat begint me steeds dierbaarder te worden en wint bovendien nog steeds aan kracht. Kristina Train combineert op Dark Black de toegankelijkheid en verleidingskracht van de succesvolle popzangeressen met de kwaliteit en het avontuur van de betere singer-songwriters. Het is niet alleen een zeldzame combinatie, maar het is ook een combinatie die geweldig uitpakt. Ik kan Dark Black van Kristina Train daarom alleen maar zeer warm aanbevelen. Voor winter, lente, zomer en herfst. En voor de kerst. Erwin Zijleman
