Toen Ryan Bingham vijf jaar geleden opdook met het uitstekende Mescalito, bestempelde ik hem onmiddellijk als een heel aardig alternatief voor de op dat moment weinig productieve naamgenoot Ryan Adams. Ondanks nog twee uitstekende platen (Roadhouse Sun uit 2009 en Junky Star uit 2010) en de aanhoudende productiviteitsdip van Ryan Adams, wilde het de afgelopen jaren niet echt vlotten met de carrière van de Texaanse muzikant. Tomorrowland, de vierde plaat van Ryan Bingham, verschijnt daarom niet op het prestigieuze Lost Highway label, maar op het eigen Axster Bingham Records. Ryan Bingham kon hierdoor dit keer geen beroep doen op een producer van naam en faam (de vorige twee platen werden geproduceerd door Marc Ford en T-Bone Burnett), maar produceerde Tomorrowland grotendeels zelf. Omdat Ryan Bingham noodgedwongen ook zijn band The Dead Horses aan de kant moest schuiven, had ik eerlijk gezegd een behoorlijk sobere singer-songwriter plaat van Ryan Bingham verwacht, maar dat is Tomorrowland zeker niet. De plaat opent met een tweetal groots klinkende en behoorlijk stevige tracks en hier blijft het zeker niet bij. Flink wat tracks op Tomorrowland klinken als Springsteen in een weinig subtiele bui. Het was eerlijk gezegd wel even wennen aan al het muzikale geweld, maar omdat Tomorrowland ook wel erg lekker klinkt (het gitaarwerk is om je vingers bij af te likken) had Ryan Bingham me ook met zijn vierde cd snel overtuigd. Gelukkig bevat Tomorrowland ook wel wat rustpunten en ook in de wat meer ingetogen tracks duikt bij mij onmiddellijk de naam van Bruce Springsteen op, al is Bingham’s idool Bob Dylan ook nooit heel ver weg, zeker niet wanneer Bingham rauw en gruizig klinkt. Tomorrowland klinkt in zijn geheel genomen toch flink anders dan de vorige drie platen van Ryan Bingham (waarop hij zich langzaam maar zeker bewoog in de richting van een meer ingetogen geluid), maar het is wat mij betreft toch een typische Ryan Bingham plaat. Na drie platen van wereldklasse wil ik Ryan Bingham niet langer een belofte voor de toekomst noemen, ook al is hij met Tomorrowland weer min of meer terug bij af. Tomorrowland is een plaat van een gevestigde artiest, die ondanks alles wat hij de afgelopen jaren heeft bereikt (Bingham won onder andere een Grammy en een Oscar) gewoon doet waar hij zelf zin in heeft. Tomorrowland lijkt door de nadruk op behoorlijk stevige rockmuziek op het eerste gehoor een lekkere maar weinig bijzondere plaat, maar het is een plaat die veel meer heeft te bieden dan je op het eerste gehoor zult vermoeden. Dat hoor je voor het eerst in de wat meer ingetogen en vaak behoorlijk beklemmend klinkende songs op de tweede helft van de plaat (waaronder het prachtige en ruim 8 minuten durende Rising Of The Ghetto, dat klinkt als Springsteen geproduceerd door Daniel Lanois, en het even mooie No Help From God), maar ook de uptempo songs hebben na enige gewenning heel veel te bieden. Tomorrowland is een plaat waarvoor Springsteen waarschijnlijk direct zou tekenen en het is hierdoor ook een plaat die Ryan Bingham op de kaart moet zetten als de grote artiest die hij inmiddels vijf jaar is. Tomorrowland is veel te goed om te laten liggen, dus pik de plaat op voordat hij al weer uit het zicht is verdwenen. Je krijgt er zeker geen spijt van. Erwin Zijleman
