Het titelloze debuut van de uit Londen afkomstige band Veronica Falls schaarde ik zo’n anderhalf jaar geleden onder de beste debuten van 2011 en omschreef ik als het beste van het beste van Lush, Belle & Sebastian, The Pixies, The Pains Of Being Pure At Heart, Ride, The Velvet Underground, The Xx, The Dum Dum Girls, Fairport Convention, Sonic Youth en The Delgados (naar eigen smaak en inzicht namen toevoegen was geen probleem). Ruim anderhalf jaar na haar debuut is Veronica Falls terug met Waiting For Something To Happen. De omschrijving die anderhalf jaar geleden voor het debuut gold, is wat mij betreft ook nog van toepassing op de nieuwe plaat van Veronica Falls. Hier en daar lees ik dat de band op haar nieuwe plaat heeft gekozen voor een meer gepolijst geluid, maar dat vind ik persoonlijk erg meevallen. Wel verwerkt de band op Waiting For Something To Happen meer invloeden uit de jaren 60, waardoor de plaat zo af en toe klinkt als een door de bovengenoemde bands uitgevoerd eerbetoon aan The Mamas & The Papas. De verschillen met het debuut moeten echter niet worden overdreven, al is het maar omdat Veronica Falls nog steeds vertrouwd op de wapens die ook zo doeltreffend werden ingezet op het debuut van de band. Ook Waiting For Something To Happen staat vol met volstrekt onweerstaanbare popliedjes, die je na één keer horen hebt omarmd en voorlopig niet meer los gaat laten. Het zijn popliedjes met licht gruizige maar bijzonder aanstekelijke gitaarloopjes die steeds meer worden gecombineerd met prachtige vrouwenstemmen en hier en daar een verdwaalde mannenstem. Het is muziek die erg lijkt op die van de bands uit de hoogtijdagen van de dreampop en de shoegaze (met name de naam van Lush zal meer dan eens opduiken bij beluistering van Waiting For Something To Happen), maar Veronica Falls gaat net wat ruimhartiger om met andere invloeden uit een aantal decennia popmuziek en is bovendien wel erg bedreven in het schrijven van popsongs die met geen mogelijkheid zijn te weerstaan. Waiting For Something To Happen bevat 13 songs en ze zijn, om maar eens terug te grijpen op de veel verkochte verzamelaars uit de jaren 70, alle 13 goed! Ze zijn overigens ook alle 13 zoet, wat voor een enkeling waarschijnlijk als een flinke drempel zal worden ervaren. Onder het buitenste suikerlaagje zit echter verschrikkelijk veel moois verstopt. Het is buiten nog lang geen lente, maar binnen brandt de lentezon al aangenaam. Wat een heerlijke plaat! Erwin Zijleman
