Tom Odell - Long Way Down

Het is niet makkelijk om onbevooroordeeld te luisteren naar Long Way Down, het lang verwachte debuut van de Britse singer-songwriter Tom Odell. De Brit werd eind vorig jaar op basis van een enkele single al door de voltallige Britse muziekpers uitgeroepen tot één van de muzikale sensaties van 2013 en is bovendien vergeleken met uiteenlopende grootheden, variërend van Elton John tot Jeff Buckley. Dit alles legt de lat voor Long Way Down wel erg hoog, waardoor de plaat eigenlijk alleen maar tegen kan vallen. Iets wat de plaat ook doet volgens de Britse critici, die inmiddels met geslepen sabels hebben uitgehaald naar de jonge Brit. Om Tom Odell toch een eerlijke kans te geven, heb ik mijn best gedaan om de voorspellingen van de glazen bol van de Britse muziekpers en het inmiddels al aangedragen vergelijkingsmateriaal te vergeten. Dat is natuurlijk niet helemaal gelukt, maar het maakt het wel een stuk makkelijker om van het debuut van Tom Odell te houden. Long Way Down is immers een opvallende plaat, waarop de jonge Brit een veelheid aan invloeden verwerkt maar er ook in slaagt om zichzelf te blijven. Dat levert niet altijd memorabele tracks op, maar het eindoordeel is wat mij betreft positief. Tom Odell maakt op zijn debuut muziek die wordt gedragen door zijn expressieve stem en zijn pianospel. Door dit pianospel ligt de vergelijking met pianomannen als Elton John en Billy Joel misschien voor de hand, maar persoonlijk hoor ik weinig overeenkomsten en draag ik liever de naam van Ben Folds aan, al is het maar omdat ook Tom Odell kan schakelen tussen toegankelijke akkoorden en stekelige bombast. Tom Odell’s bijzondere stemgeluid doet af en toe wel wat aan Jeff Buckley denken, maar roept bij mij minstens net zo veel associaties op met David Gray, Ed Sheeran, Passenger of Coldplay’s Chris Martin. Ook met de songs van Tom Odell kun je meerdere kanten op. Bij een aantal tracks kost het niet veel moeite om je de grootste festivalweides voor te stellen, maar Long Way Down bevat ook een aantal ingetogen tracks die je bij voorkeur met de koptelefoon moet beluisteren om alle emotie op te pikken (en in deze tracks is de vergelijking met Jeff Buckley echt niet zo gek). In een aantal van de ingetogen en meer folky tracks doet de muziek van Tom Odell wel wat denken aan die van The Waterboys; de volgende naam die we aan het inmiddels imposante rijtje toe kunnen voegen. Long Way Down doet het echter het best wanneer je alle vergelijkingen los laat. Het debuut van Tom Odell laat zich dan beluisteren als een plaat die bol staat van de belofte, maar misschien nog niet altijd de juiste keuzes maakt. Met tien songs van het kaliber van Another Love had Tom Odell een wereldplaat gemaakt, nu moeten we het doen met een bovengemiddeld debuut dat een flink aantal keren vermaakt, een aantal keren stevig verrast en een enkele keer diep weet te ontroeren. Is het voldoende? Ja voor mij wel. Erwin Zijleman