The Polyphonic Spree - Yes, It's True

The Polyphonic Spree dook aan het begin van dit Millennium op en wist dankzij het grote aantal leden (25+) en bijzondere uitdossing in witte jurken onmiddellijk de aandacht te trekken. De band uit Dallas, Texas, bleek echter ook in muzikaal opzicht interessant en sloot met haar heerlijk psychedelische klanken naadloos aan bij op dat moment populaire bands als Mercury Rev en The Flaming Lips en de muzikale erfenis van The Beach Boys. Bovendien liep het debuut van de Texanen voorzichtig vooruit op het debuut van The Arcade Fire dat pas een paar jaar later zou verschijnen. Het debuut van The Polyphonic Spree kon in muzikaal opzicht nog niet tippen aan de grote platen van de concurrentie, maar de originaliteit en de bijzondere uitdossing van de band, die wel wat weg had van een jaren 70 sekte, maakten veel goed. Na een weinig verrassende tweede plaat verraste The Polyphonic Spree in 2007 met het ijzersterke The Fragile Army; een plaat die zich qua niveau wel kon meten met de platen van de hierboven genoemde bands. De afgelopen jaren ben ik de band wat uit het oog verloren (de band maakte volgens mij ook niet veel meer dan een kerstplaat en een live-plaat), maar na beluistering van het onlangs verschenen Yes, It’s True heb ik The Polyphonic Spree weer stevig omarmd. Yes, It’s True blijkt een enorme verassing. The Polyphonic Spree maakt op haar nieuwe plaat nog altijd muziek die doet denken aan bands als Mercury Rev en The Flaming Lips, maar heeft de zweverigheid van het verleden voor een belangrijk deel van zich af gegooid. Het komt de kwaliteit van de muziek uit Dallas, Texas, flink ten goede. Yes, It’s True is een plaat met lekker in het gehoor liggende psychedelische popsongs vol invloeden. Waar The Polyphonic Spree in het verleden haar songs verstopte onder flink wat wolken en nevel, kiest de band nu voor een plekje in de zon. Het levert een aardse plaat op die net zo makkelijk citeert uit een aantal decennia psychedelica als uit 70s singer-songwriter pop, Britpop, indierock, West Coast pop, een beetje synthpop, heel veel Bowie en zo nog een flink lijstje genres. The Polyphonic Spree moest het in het verleden voor een belangrijk deel hebben van haar image en haar zweverigheid, maar ook als down-to-earth rockband maakt het muziek die er toe doet. Wat Yes, It’s True zo bijzonder maakt zijn de typische The Polyphonic Spree ingrediënten als het gebruik van het koor en het gevoel voor bezwerende popmuziek. Voor een doorbraak naar een groot publiek was de band uit Texas altijd net wat te eigenzinnig, maar met Yes, It’s True heeft het een plaat gemaakt die in brede kring bewierookt moet gaan worden. Ondertussen is het ook de soundtrack voor de mooie zomer die toch nog gekomen is. Heerlijk. Erwin Zijleman