These New Puritans - Field Of Reeds

De Britse band These New Puritans maakte met Beat Pyramid (2008) en Hidden (2010) de afgelopen jaren al twee buitengewoon fascinerende platen. De muziek van de band uit het Engelse Southend werd met van alles en nog wat vergeleken, maar uiteindelijk hield vrijwel geen enkele vergelijking lang stand. De muziek van These New Puritans bleek beide keren zeker geen makkelijke kost, maar als je eenmaal werd gegrepen door de muziek van de band bleken de platen al snel blijvertjes en bovendien groeibriljanten. Ook op haar derde plaat, Field Of Reeds, maakt These New Puritans zeker geen makkelijke muziek. De derde plaat van de Britten is zelfs nog een stuk lastiger te doorgronden dan zijn twee voorgangers, omdat de nog redelijk toegankelijke flirts met postpunk en elektronica van de eerste twee platen vrijwel volledig uit het muzikale landschap van These New Puritans zijn verdwenen. Field Of Reeds is een behoorlijk experimentele plaat met flink wat invloeden uit de klassieke muziek. Stemmige pianoklanken en blazers bepalen het geluid van These New Puritans op Field Of Reeds, maar hier blijft het zeker niet bij. De plaat deed me in eerste instantie vooral aan Elbow en Peter Gabriel denken, maar hierna had ik vooral associaties met de latere platen van Japan, de platen van David Sylvian en het experimentelere werk van Talk Talk, om vervolgens toch vooral invloeden van Philip Glass, Brian Eno of zelfs Mike Oldfield te horen. Het zijn wederom vergelijkingen die niet al te lang stand zullen houden, want de muziek die These New Puritans op Field Of Reeds maakt is wat mij betreft uniek. De meeste tracks op de plaat zijn stemmig, ingetogen en nogal symfonisch van aard, maar het zijn ook tracks met vele lagen, waaronder lagen die je constant op het verkeerde been zetten. De prachtige piano, toetsen en blazerspartijen zouden zeer geschikt zijn om bij weg te dromen, maar de knap in elkaar stekende ritmes, de verrassende onderlagen en het behoorlijk donkere karakter van de muziek van de Britten maken dit vrijwel onmogelijk. Field Of Reeds is geen plaat voor alle gelegenheden, maar zeker wat later op de avond wint de plaat heel snel aan kracht. In Engeland kwamen de gerenommeerde muziektijdschriften vorige maand al superlatieven te kort om de derde plaat van These New Puritans de hemel in te prijzen. In Nederland blijft het vooralsnog redelijk stil rond de band, maar Field Of Reeds is echt veel te mooi en veel te bijzonder om te laten liggen. Field Of Reeds is een plaat waar je flink in moet investeren, maar het rendement is uiteindelijk hoog. Zeer hoog. These New Puritans heeft een jaarlijstjesplaat gemaakt die door het experimentele karakter van de plaat uiteindelijk waarschijnlijk niet veel jaarlijstjes gaat halen. Dat is zonde, maar het maakt Field Of Reeds niet minder mooi. Integendeel zelfs. De derde van These New Puritans is een buitengewoon fascinerende plaat. Erwin Zijleman