Jessica Pratt - Jessica Pratt
Wat heb je nodig voor het maken van een plaat die na een paar keer horen onmisbaar is? Soms heel veel, maar soms ook opvallend weinig. Neem nu het titelloze debuut van de Amerikaanse singer-songwriter Jessica Pratt uit San Francisco. Op de cover een eenvoudige zwart-wit foto, op de cd akoestische gitaar en zang, meer niet. Jessica Pratt maakt muziek zoals die in de jaren 60 en 70 werd gemaakt door onder andere Karen Dalton, Joni Mitchell, Vashti Bunyan en Linda Perhacs; allemaal zangeressen met een stem die niet door iedereen als mooi zal worden getypeerd en bovendien allemaal singer-songwriters die net wat verder gingen dan het maken van aangename luisterliedjes. Het debuut van Jessica Pratt past prachtig in het bovengenoemde rijtje. Ze beschikt over een mooie en warme stem, maar haar stem heeft ook meerdere onvaste randjes, waar niet iedereen tegen zal kunnen, maar die ook door heel wat liefhebbers als prachtig zullen worden ervaren, zeker omdat het een stem vol emotie en gevoel is. Ook de songs van Jessica Pratt vragen net wat meer van de luisteraar. Ondanks de eenvoud van de instrumentatie maakt Jessica Pratt muziek die je meer dan eens op het verkeerde been zet. Dat betekent overigens niet dat het titelloze debuut van Jessica Pratt een moeilijke plaat is. Voor liefhebbers van sobere en intieme folk is het debuut van Jessica Pratt een plaat die zich als een warme deken om je heen slaat, zeker wanneer de regen met bakken naar beneden komt, wat tijdens het schrijven van deze recensie het geval is. Het is ook een plaat die goed laat horen wat de kracht van eenvoud is. Het bij vlagen fluisterzachte akoestische gitaarspel heeft in combinatie met de eveneens zachte stem van Jessica Pratt een bijna hypnotiserende werking. Eenmaal bedwelmd door de intieme klanken van Jessica Pratt, neemt het debuut van Jessica Pratt je mee terug naar het verleden, maar hoor je ook dat sobere, intieme en akoestische folk volstrekt tijdloos is. De kracht van het debuut van Jessica Pratt schuilt niet alleen in de eenvoud en emotie, maar ook zeker in de imperfectie. Ze raakt op haar akoestische gitaar wel eens een verkeerde snaar en mist vocaal ook wel eens een noot. De meeste producers zouden er een nieuwe opname aan wagen en zouden bovendien de verleiding om de sobere muziek van Jessica Pratt in te kleuren met wat extra strijkers of zelfs elektronica niet kunnen weerstaan. Ik ben blij dat Jessica Pratt voor haar debuut niet zo’n producer heeft gekozen In een tijd waarin overvolle producties domineren, maakt Jessica Pratt eenvoudige en sobere muziek, maar wel eenvoudige en sobere muziek vol zeggingskracht. Het levert een plaat op die waarschijnlijk niet in brede kring potten zal breken, maar liefhebbers van sobere folk hebben er een plaat om te koesteren bij. Ik zet hem nog maar eens op en het is weer prachtig, misschien nog wel net iets mooier dan de vorige keer. En het regent inmiddels niet meer. Erwin Zijleman
