London Grammar - If You Wait

If You Wait van London Grammar verscheen in Engeland al een week of tien geleden en werd daar binnengehaald als één van de belangrijke debuten van 2013. Dat we in Nederland een aantal weken langer hebben moeten wachten op deze plaat is voor mij onbegrijpelijk, maar laat ik me niet druk maken over het ondoorgrondelijke beleid van de platenmaatschappijen (die nog wel eens lijken te denken dat we nog in de tijd van de postkoets leven). Feit is dat het debuut van London Grammar nu eindelijk ook in Nederland in de winkel ligt en dat is goed nieuws voor een ieder die de plaat niet via Amazon of een andere webwinkel in huis heeft gehaald. Heel goed nieuws zelfs. London Grammar is een trio uit Londen dat bestaat uit twee heren die mooie muziek maken, maar verder volledig in de schaduw staan van de fantastische zangeres Hannah Reid. De stem van Hannah Reid is de belangrijkste reden om naar de muziek van London Grammer te willen luisteren, wat overigens niet betekent dat er veel mis is met de muziek van London Grammar. Op If You Wait domineren stemmige en donkere klanken, die in een aantal gevallen zijn voorzien van  triphop-achtige accenten. The Xx, Portishead en Massive Attack vormen in muzikaal opzicht relevant vergelijkingsmateriaal, al heeft London Grammar toch ook een duidelijk eigen geluid dat tegen toegankelijke pop aan kan schuren, maar ook verstild kan navelstaren. Ook dit eigen geluid wordt overigens voor een belangrijk deel bepaald door de geweldige zang van Hannah Reid. De jonge Britse zangeres ziet het leven over het algemeen niet door een roze bril en maakt van haar hart zeker geen moordkuil. Ze zingt met zoveel passie en overtuiging, dat het bijna onmogelijk is om niet geraakt te worden door haar stem. Mij raakt het in elk geval diep. Mensen die graag willen vergelijken zullen nu namen willen horen, maar daar kom ik niet goed uit. De stem van Hannah Reid heeft meer kleuren dan ik kan benoemen en een bereik om bang van te worden. Het is een stem die mij volledig inpakt en me zelfs nog zou verleiden wanneer Hannah Reid een flinke selectie uit het telefoonboek zou zingen. De meeste namen die ik op het Internet tegen kom als vergelijkingsmateriaal vind ik niet heel treffend, maar met Jessie Ware kom je enigszins in de buurt, al is ook dit een vergelijking die slechts een deel van de tijd op gaat. Toch is London Grammar uiteindelijk meer dan alleen de stem van Hannah Reid. De instrumentatie past zich weliswaar keurig aan, maar valt zeker bij herhaalde beluistering wel op door het subtiele en intieme karakter en de mooie, warme en stemmige klankkleuren, wat de kracht van de stem van Hannah Reid alleen maar versterkt. Ook de songs van de band blijven op een of andere manier alleen maar aan diepgang en aan kleur winnen, wat If You Wait een bijna bezwerende kracht geeft. London Grammar klinkt op If You Wait als een gelouterde band, maar een jaar geleden had de band nog geen noot muziek gemaakt. Het geeft het debuut van de band alleen maar meer glans. Het debuut van London Grammar is door de Britse muziekpers zoals eerder gezegd al uitgeroepen tot één van de meest memorabele debuten van 2013. Daar valt eigenlijk helemaal niets op af te dingen. Erwin Zijleman