Mama Loo - Whitecap

Er zijn heel veel jaren geweest waarin het zoeken naar goede releases van eigen bodem voor mij net zo makkelijk was als het zoeken naar een speld in een hooiberg, maar de afgelopen twee jaar vliegen de uitstekende releases van Nederlandse makelij me werkelijk om de oren. Mijn laatste ontdekking is Whitecap, de nieuwe plaat van de band Mama Loo (die zo te zien een jaar of negen geleden debuteerde en inmiddels al vier platen op haar naam heeft staan). Mama Loo is een trio uit Hoorn, dat eerder dit jaar met de in eigen beheer uitgebrachte single Dance, ook tot eigen verbazing, de playlists in clubs in onder andere de VS en Ierland wist te bereiken. Dance is een bijzonder aanstekelijke track met invloeden die je mee teug nemen naar de hoogtijdagen van de disco, maar het is ook een track die niet helemaal representatief is voor de muziek op Whitecap. Whitecap lijkt op het eerste gehoor flink geïnspireerd door de muziek uit de jaren 70. Dat was het natuurlijk het decennium van de disco, maar ook het decennium waarin de popmuziek uit de jaren 60 en vroege jaren 70 uiteindelijk een flinke opfrisbeurt kreeg, maar Mama Loo maakt zeker geen retro. De muziek van Mama Loo is niet zo heel makkelijk te beschrijven. Dat is lastig voor de recensent, maar het maakt het debuut van de band voor de luisteraar juist bijzonder aangenaam. Op Whitecap citeert Mama Loo uit de archieven van de pop en de rock, met een voorkeur voor muziek uit de jaren 70, 80 en 90. Het is muziek die wordt verrijkt met invloeden uit de funk en psychedelica, waardoor ook de tracks die de dansvloer niet zullen halen bijzondere aanstekelijk zijn. Whitecap wordt echt bijzonder omdat Mama Loo er in slaagt om de invloeden uit het deels verre verleden te voorzien van een eigentijds tintje, waarin meer dan eens verrassende elementen opduiken, waaronder de genoemde invloeden uit de funk (inclusief de stemvervormer die in de 70s even zeer in trek was) en de inzet van bij vlagen lekker stevige of juist breed uitwaaiende gitaren en stemmige strijkers. Bij beluistering van Whitecap komen bij mij 1001 namen op. En het zijn iedere keer weer andere namen. Het is hierbij opvallend dat de namen uit de jaren 70 en 80 langzaam maar zeker plaats maken voor namen uit de jaren 90 (op het moment hoor ik wel wat van dEUS, maar vorige week was het nog Japan en daarvoor Bowie). Mama Loo slaagt er niet alleen in om steeds weer een decennium op te schuiven met haar muziek, maar heeft bovendien een plaat afgeleverd die in iedere track weer net wat anders klinkt. Het klinkt altijd lekker, maar er valt ook altijd wat te beleven in de muziek van Mama Loo, die tijdloos klinkt, maar ondertussen sprankelt als de betere fles champagne en experiment niet uit de weg gaat. Ik vrees dat de meeste lezers op basis van de bovenstaande recensie nog geen idee hebben hoe de muziek van Mama Loo klinkt, maar luister zelf en oordeel. Zelf ben ik er wel uit. Whitecap van Mama Loo is een bijzondere plaat die het muziekjaar 2013 voor Nederland nog wat mooier maakt dan het al was. Erwin Zijleman

Whitecap van Mama Loo ligt zo te zien nog niet in de platenzaak, maar kan wel worden verkregen via iTunes (https://itunes.apple.com/nl/album/whitecap/id770709963). Voor een fysiek exemplaar kun je ook terecht bij cdbaby (http://www.cdbaby.com/cd/mamaloo3).