TOY - Join The Dots
De Britse band TOY was vorig jaar één van de meest opvallende debutanten van het mooie muziekjaar 2012. Het eind vorig jaar verschenen titelloze debuut van de band uit Londen wist uiteindelijk zelfs een aantal jaarlijstjes te halen en daar viel eigenlijk weinig op af te dingen. Dat kunstje gaat de band met haar nieuwe plaat Join The Dots helaas niet herhalen. Dat heeft helemaal niets te maken met de kwaliteit van de tweede plaat van TOY, maar alles met de wat ongelukkig gekozen releasedatum. Het zal de liefhebbers van de muziek van de band waarschijnlijk een worst zijn, want Join The Dots is een imponerende plaat die het al zo goede debuut dicht weet te benaderen of zelfs weet te overtreffen. Voor een ieder die TOY al weer vergeten is; de band maakte vorig jaar behoorlijk wat indruk met een mix van gelijke delen shoegaze, post-punk, psychedelica, Krautrock en noise-rock. Daarmee trad de band in de voetsporen van heel veel andere bands, maar op een of andere manier bleven de songs van de Britse band net wat beter hangen dan die van de concurrentie. Op haar tweede plaat doet TOY er nog een schepje bovenop. Join The Dots bevat alle ingrediënten die het debuut van de band vorig jaar onuitwisbaar maakte, maar heeft de kleine clubs verruild voor de grote zalen. TOY versie 2.0 klinkt nog net wat grootser en bezwerender dan het debuterende bandje van vorig jaar, maar de band houdt zeker geen artistieke uitverkoop. Ook Join The Dots is een heerlijk donkere plaat met muziek die je bij de strot grijpt maar je bovendien steeds op het verkeerde been zet. De groots klinkende songs op de tweede plaat van TOY overtuigen heel makkelijk, maar de muziek van TOY biedt ook alle ruimte aan het experiment. Net als het titelloze debuut van TOY is ook Join The Dots een plaat die nog lang nieuwe dingen laat horen. De band houdt haar muziek zeker niet klein, maar naar overbodig bombast zal je op Join The Dots tevergeefs zoeken. Lang niet iedereen was vorig jaar overtuigd van de kwaliteiten van TOY, maar iedereen die het debuut van de band schaarde onder de verrassingen van 2012, zal ook zeer gecharmeerd zijn van de opvolger. Persoonlijk vind ik vooral de wijze waarop TOY zweverige psychedelische klanken weet te combineren met grootse popsongs knap en bijzonder, maar Join The Dots heeft meer sterke wapens. TOY is alles bij elkaar genomen een verdomd leuk bandje dat een ruime en gevarieerde greep doet uit een bijzonder goed gevulde platenkast en vervolgens haar eigen ding doet met alle invloeden. Waarom de band niet veel breder wordt omarmd dan tot dusver begrijp ik echt niet. TOY is misschien niet de enige band die het kunstje op Join The Dots beheerst, maar de band beheerst het kunstje wel verdomd goed. Ik ben nog steeds fan. Erwin Zijleman
De Britse band TOY was vorig jaar één van de meest opvallende debutanten van het mooie muziekjaar 2012. Het eind vorig jaar verschenen titelloze debuut van de band uit Londen wist uiteindelijk zelfs een aantal jaarlijstjes te halen en daar viel eigenlijk weinig op af te dingen. Dat kunstje gaat de band met haar nieuwe plaat Join The Dots helaas niet herhalen. Dat heeft helemaal niets te maken met de kwaliteit van de tweede plaat van TOY, maar alles met de wat ongelukkig gekozen releasedatum. Het zal de liefhebbers van de muziek van de band waarschijnlijk een worst zijn, want Join The Dots is een imponerende plaat die het al zo goede debuut dicht weet te benaderen of zelfs weet te overtreffen. Voor een ieder die TOY al weer vergeten is; de band maakte vorig jaar behoorlijk wat indruk met een mix van gelijke delen shoegaze, post-punk, psychedelica, Krautrock en noise-rock. Daarmee trad de band in de voetsporen van heel veel andere bands, maar op een of andere manier bleven de songs van de Britse band net wat beter hangen dan die van de concurrentie. Op haar tweede plaat doet TOY er nog een schepje bovenop. Join The Dots bevat alle ingrediënten die het debuut van de band vorig jaar onuitwisbaar maakte, maar heeft de kleine clubs verruild voor de grote zalen. TOY versie 2.0 klinkt nog net wat grootser en bezwerender dan het debuterende bandje van vorig jaar, maar de band houdt zeker geen artistieke uitverkoop. Ook Join The Dots is een heerlijk donkere plaat met muziek die je bij de strot grijpt maar je bovendien steeds op het verkeerde been zet. De groots klinkende songs op de tweede plaat van TOY overtuigen heel makkelijk, maar de muziek van TOY biedt ook alle ruimte aan het experiment. Net als het titelloze debuut van TOY is ook Join The Dots een plaat die nog lang nieuwe dingen laat horen. De band houdt haar muziek zeker niet klein, maar naar overbodig bombast zal je op Join The Dots tevergeefs zoeken. Lang niet iedereen was vorig jaar overtuigd van de kwaliteiten van TOY, maar iedereen die het debuut van de band schaarde onder de verrassingen van 2012, zal ook zeer gecharmeerd zijn van de opvolger. Persoonlijk vind ik vooral de wijze waarop TOY zweverige psychedelische klanken weet te combineren met grootse popsongs knap en bijzonder, maar Join The Dots heeft meer sterke wapens. TOY is alles bij elkaar genomen een verdomd leuk bandje dat een ruime en gevarieerde greep doet uit een bijzonder goed gevulde platenkast en vervolgens haar eigen ding doet met alle invloeden. Waarom de band niet veel breder wordt omarmd dan tot dusver begrijp ik echt niet. TOY is misschien niet de enige band die het kunstje op Join The Dots beheerst, maar de band beheerst het kunstje wel verdomd goed. Ik ben nog steeds fan. Erwin Zijleman