Grace Jones was halverwege de jaren 70 een van de meest opvallende verschijningen in de uitbundige en extravagante disco scene van New York. Het leverde haar al snel een goedbetaalde baan als fotomodel op, maar Grace Jones manifesteerde zich ook nadrukkelijk als actrice en zangeres. Na een drietal weinig opvallende platen werd Grace Jones in 1980 in een studio gezet met het Jamaicaanse duo Sly & Robbie. Drummer Sly Dunbar en bassist Robbie Shakespeare hadden op dat moment hun sporen in de reggae muziek al ruimschoots verdiend als muzikanten en als producers en ook de combinatie met de eigenzinnige Grace Jones bleek een gouden greep.
Op het in 1980 verschenen Warm Leatherette vertolkte Grace Jones niet alleen op bijzonder eigenzinnige wijze songs van anderen, maar werd ze door Sly & Robbie bovendien voorzien van een uniek eigen geluid, waarin ritmes uit de reggae muziek prachtig samenvloeiden met invloeden uit de disco. Het is een geluid waar ik destijds overigens niet veel moest hebben, want ik vond Grace Jones vooral eng en verachtte alles dat ook maar iets met disco te maken had.
Warm Leatherette werd in 1981 gevolgd door Nightclubbing; de tweede plaat waarop Grace Jones samenwerkte met Sly & Robbie. Ook Nightclubbing bevat vrijwel uitsluitend covers en net als op Warm Leatherette heeft Grace Jones gekozen voor songs die vrijwel niemand op dat moment van haar had verwacht.
Nightclubbing ontging mij in 1981 vrijwel volledig, om dezelfde redenen als bij Warm Leatherette, maar dankzij de recent verschenen en echt bijzonder fraai uitgevoerde reissue, kan ik de plaat, 33 jaar na de oorspronkelijke release eindelijk alsnog op de juiste waarde schatten.
Ook op Nightclubbing zorgt Grace Jones voor de prima vocalen, maar bepalen Sly & Robbie vrijwel volledig het geluid dat wederom bestaat uit gelijke delen reggaemuziek en muziek die is geïnspireerd door de op dat moment nog steeds populaire discomuziek. Het is muziek waarin de ritmesectie bepalend is en de subtiel gevoegde gitaren en elektronica zorgen voor extra smaak en pit.
Grace Jones was er op Warm Leatherette al in geslaagd om in de huid te kruipen van songs die niemand op voorhand met haar had geassocieerd, maar op Nightclubbing slaagt ze hier nog veel beter in. Songs als Demolition Man, Use Me en Nightclubbing zijn inmiddels net zozeer Grace Jones songs als het songs van respectievelijk The Police, Bill Withers en Iggy Pop zijn.
De Deluxe Edition van Nightclubbing bevat een schijf vol extra’s, maar persoonlijk heb ik genoeg aan de geremasterde versie van een plaat die ik 33 jaar geleden niet wilde beluisteren, maar die me nu alsnog heeft ingepalmd. En hoe. Nightclubbing was in 1981 een revolutionaire plaat met een geheel eigen geluid en dat is het 33 jaar later nog steeds. Dat is knap. Uitzonderlijk knap. Erwin Zijleman
