Ramona Lisa (geweldige naam) is het alter ego van de Amerikaanse muzikante Caroline Polachek. Polachek verdient haar brood tot dusver met het bespelen van keyboards en het zingen in de mij niet bekende band Chairlift, maar debuteerde onlangs ook als soloartiest. Haar debuut luistert naar de titel Arcadia en het is een debuut dat mij zeer goed bevalt, al moet ik er wel direct bij zeggen dat het wel even duurde voor dat ik tot deze conclusie kwam.
Arcadia werd opgenomen met een eenvoudige laptop en uitsluitend softwarematige instrumenten, maar dat hoor je er niet aan af. De plaat opent met duistere elektronische klanken, waarna kerklokken aanzwellen. Het heeft direct iets van filmmuziek, waarbij de associaties verschillen van Dr. Who tot Once Upon A Time In The West en van Out Of Africa tot een gemiddelde film van David Lynch.
Bij de filmische en vaak bijna ambient achtige muziek komen de pastorale vocalen van Caroline Polachek, die afwisselend klinkt als een Britse folkie uit een ver verleden en een Scandinavische ijsprinses. Af en toe is de instrumentatie wat voller en kiest Ramona Lisa voor een zwaarder aangezet elektronisch klankentapijt. In muzikaal opzicht klinkt het dan soms bijna aanstekelijk, maar de bijzondere zang van Caroline Polachek staat succes in brede kring nadrukkelijk in de weg.
In eerste instantie had ik eerlijk gezegd flink wat moeite met Arcadia, al intrigeerde de muziek van Ramona Lisa me ook wel bijna onmiddellijk. Na enige gewenning begin ik echter langzaam verslaafd te raken aan deze plaat, al blijft het ongemakkelijke gevoel aanwezig.
Ramona Lisa maakt muziek die zich niet heel makkelijk opdringt, maar het is wel muziek die nieuwsgierig maakt. Zeker wanneer wordt gekozen voor een uiterst sobere, maar ook altijd spannende instrumentatie (die wel wat doet denken aan de muziek van Ryuichi Sakamoto) komt de stem van Caroline Polachek uitstekend tot zijn recht, zeker wanneer ze wat lomer en zwoeler probeert te zingen en vervolgens klinkt als een toegankelijke versie van Elizabeth Fraser (Cocteau Twins).
Arcadia klinkt door de bijzondere instrumentatie, waarin kille elektronische klanken steeds worden gecontrasteerd met warme beeldende klanken, anders dan nagenoeg iedere andere plaat die ik in de kast heb staan. Het maakt beluistering van Arcadia tot een boeiende maar niet altijd even makkelijke luisterervaring. Zeker aan het eind van de plaat duiken wat 80s associaties op en wordt het net wat makkelijker te verteren, maar persoonlijk hou ik er wel van als Ramona Lisa tegen de stroom in zwemt en dingen doet die je niet verwacht.
Arcadia is uiteindelijk een fascinerende plaat. Niet geschikt voor alle momenten, maar op zijn tijd een waardevolle aanvulling op alle andere muziek die momenteel wordt uitgebracht. Alle respect dus voor deze eigenzinnige dame. Erwin Zijleman
