Mirah Yom Tov Zeitlyn, beter bekend als Mirah, verrast inmiddels al een jaar of 15 met platen die steeds weer net wat anders klinken. Het zijn platen die op hoofdlijnen schakelen tussen uiterst ingetogen folksongs en meer uitbundige lo-fi indie-pop, maar de muziek van Mirah is eigenlijk te bijzonder en te divers om op hoofdlijnen te worden bekeken c.q. beluisterd. Het leverde tot dusver al een aardig stapeltje platen op, met het eclectische Advisory Committee uit 2001 en het juist bijzonder ingetogen C’Mon Miracle uit 2004 als voorlopige hoogtepunten, al ben ik persoonlijk zo gecharmeerd van Mirah dat ik al haar platen als bescheiden meesterwerken ervaar.
Al weer vijf jaar geleden verraste Mirah met het opvallend toegankelijke (A)spera, dat uiteindelijk overigens toch te eigenzinnig bleek om in bredere kring mee te scoren en wat mij betreft ook net wat minder goed houdbaar bleek dan de genoemde hoogtepunten uit haar oeuvre. Na (A)spera volgde in 2011 nog de bijzonder geslaagde samenwerking met de al even eigenzinnige vrouwelijke singer-songwriter Thao, maar sindsdien was het helaas stil rond Mirah.
Het deze week verschenen Changing Light maakt duidelijk dat Mirah de afgelopen jaren haar relatie op de klippen zag lopen en mede daarom flink de tijd heeft genomen voor haar nieuwe plaat, die zich uiteraard laat beluisteren als een breakup-plaat. Op voorhand ging ik bij een breakup-plaat van Mirah uit van een uiterst donkere en sobere plaat met intieme folksongs met een laagje gruis, maar dat is Changing Light zeker niet geworden.
Direct in de openingstrack wordt duidelijk dat Mirah de ambities van haar vorige plaat niet is vergeten. Changing Light opent met een heerlijk toegankelijk, zelfs bijna radiovriendelijk popliedje, en zo bevat Changing Light er meer. Is Mirah, net als haar oorspronkelijke soortgenoot Liz Phair definitief gevallen voor de commercie? Nee, gelukkig blijft de muziek van Mirah heerlijk avontuurlijk, waardoor ieder toegankelijk popliedje kan worden gevolgd door een lastiger te doorgronden track of zo’n toegankelijk popliedjes in één keer om kan slaan, zoals een onweersbui in één klap een einde kan maken aan een mooie zomerdag.
Op Changing Light experimenteert Mirah flink met stevig aangezette elektronica of zelfs met beats, maar de nieuwe plaat van de Amerikaanse singer-songwriter biedt gelukkig ook nog steeds ruimte aan intieme folksongs, die met enige fantasie ook op haar oudere platen hadden kunnen staan.
Wanneer de elektronica stevig aanzwelt kan Mirah hier en daar worden beticht van flinke hitgevoeligheid, maar dit is vaak slechts een kwestie van tijd, waarna stekelige gitaren en verrassende wendingen de muziek van Mirah toch weer de indie-hoek in trekken.
Mirah heeft lang en op meerdere plekken gewerkt aan Changing Light en kreeg hierbij hulp van flink wat gastmuzikanten. Dat hoor je. De instrumentatie is bijzonder gevarieerd en laat naast meeslepende elektronica en tegendraadse gitaren ook smaakvol ingezette strijkers en blazers horen.
Ook de songs van Mirah zijn weer van hoog niveau en laten dit keer een roller coaster ride horen langs verdriet, geluk, woede, liefde, respect en haat. In flink wat tracks speelt de liefdesbreuk van Mirah een voorname rol, maar Changing Light bevat in de vorm van LC ook een prachtig eerbetoon aan de oude meester Leonard Cohen; een song die zomaar vertolkt zou kunnen worden door Cohen en The Webb Sisters of Cohen en Mirah.
Helemaal objectief ben ik nooit wanneer het gaat om Mirah, maar Changing Light is als je het mij vraagt een erg goede plaat vol emotie en lef. Net als alle andere platen van deze bijzondere singer-songwriter overigens. Erwin Zijleman
