De Canadese singer-songwriter Ray Bonneville maakt inmiddels al bijna 20 jaar platen en wordt met name in zijn vaderland gerekend tot de grootheden in het rootssegment. Zelf ken ik Ray Bonneville overigens uitsluitend van het in 2011 verschenen Bad Man’s Blood, maar dat was ook direct een geweldige plaat, die terecht werd bejubeld op deze BLOG en ver daarbuiten.
Onlangs verscheen de opvolger van Bad Man’s Blood, Easy Gone. Gezien mijn enorme liefde voor Bad Man’s Blood waren mijn verwachtingen met betrekking tot Easy Gone bijzonder of zelfs onrealistisch hooggespannen, maar Ray Bonneville heeft me zeker niet teleurgesteld. Sterker nog, Easy Gone is misschien nog wel beter en indrukwekkender dan het al zo imponerende Bad Man’s Blood.
Op Easy Gone vult Ray Bonneville de grote leegte die door J.J. Cale is achtergelaten. Net als J.J. Cale maakt Ray Bonneville vooral door blues geïnspireerde muziek, maar het is zeker geen typische bluesmuziek. Het gitaarspel van Ray Bonneville is heerlijk laid-back en ook de vocalen zijn net wat meer ingetogen dan in het blues genre gebruikelijk is. Hiernaast verwerkt Ray Bonneville nog flink wat andere invloeden in zijn muziek, waardoor invloeden uit de country, folk en rock ’n roll, waarbij goed is te horen dat Bonneville tegenwoordig vanuit Texas opereert en de afgelopen jaren door alle uithoeken van de Verenigde Staten heeft gereisd.
Het levert muziek op die met van alles is te vergelijken, maar drie namen domineren voor mij. Easy Gone doet me, zoals gezegd denken aan de platen van J.J. Cale, vooral vanwege het vermogen om muziek terug te brengen tot de essentie, al is de muziek van Ray Bonneville wel wat rauwer dan die van J.J. Cale. Door deze rauwheid doet het me af en toe ook wel wat aan Bruce Springsteen denken, al domineren rootsinvloeden op Easy Gone en is er maar beperkte ruimte voor Springsteen achtige spierballenrock. Vanwege de manier van zingen van Ray Bonneville en het wat zompige en soms bijna griezelige geluid op de plaat waarin prachtig gitaarwerk domineert, blijf ik misschien nog wel het langst steken bij de naam Daniel Lanois. Easy Gone had zomaar een door Daniel Lanois geproduceerde plaat kunnen zijn of zelfs een plaat van de man die tegenwoordig vooral producer is, maar is natuurlijk geen van beiden.
Ondanks het vergelijkingsmateriaal van naam en faam is het Ray Bonneville die uiteindelijk zijn stempel op deze plaat drukt. De productie van Bonneville en de van Celine Dion (!?!) bekende Justin Douglas is werkelijk prachtig en de band verkeerd in grootse vorm, maar het zijn de songs van Ray Bonneville en zijn vertolking van deze songs die voor het meeste kippenvel zorgen.
Ray Bonneville schreef op Bad Man’s Blood al prachtige songs, maar de songs op Easy Gone zijn nog een stuk indrukwekkender. Het is veelzeggend dat deze songs nauwelijks onder doen voor de ene cover op de plaat, het van Hank Williams bekende So Lonesome I Could Cry; een onbetwiste klassieker. Ray Bonneville maakt er een duister klinkende en hartverscheurend mooie versie van, die prachtig past tussen de andere songs op de plaat.
Drie jaar geleden wist ik het eigenlijk al, maar nu zeg ik het ook: Ray Bonneville behoort tot de allergrootsten binnen het rootssegment en heeft een plaat gemaakt die de komende tijd maar door weinigen zal worden benaderd. Easy Gone is een grootse plaat die maar blijft groeien en verwonderen en die ook bij de zoveelste beluistering nog garant staat voor kippenvel. Heel veel kippenvel zelfs. Erwin Zijleman
