Tori Amos werd vorig jaar 50 en is inmiddels 27 jaar actief in de muziekindustrie. Haar debuut met de band Y Kant Tori Read is iedereen (gelukkig) al lang weer vergeten, maar haar solodebuut Little Earthquakes uit 1992 heeft inmiddels de status van klassieker verworven en is een voorbeeld voor menige eigenzinnige vrouwelijke singer-songwriter. Na Little Earthquakes maakte Tori Amos in 1994 het minstens even goede Under The Pink, maar sindsdien zijn haar platen wat wisselvalliger, al vind ik ze persoonlijk voor het merendeel de moeite waard.
De afgelopen jaren heeft Tori Amos wat atypische platen gemaakt, waarop de Amerikaanse met name flirtte met klassieke muziek. Vooral Night Of Hunters uit 2011 vond ik redelijk geslaagd, maar als ik heel eerlijk ben is de plaat de afgelopen drie jaar de kast niet meer uit geweest. Twee jaar na de samen met het Metropole orkest opgenomen live-plaat Gold Dust is Tori Amos eindelijk terug met een plaat die weer in het hokje pop past.
Op Unrepentant Geraldines (ik probeer de titel al een tijdje te onthouden maar dat lukt maar niet) staat de piano van Tori Amos weer centraal en maakt ze weer muziek die in het verlengde ligt van haar eerste platen; platen die destijds overigens werden omschreven als een mix van Joni Mitchell en Kate Bush.
Unrepentant Geraldines bevat een flink aantal tracks die met een beetje fantasie ook op Little Earthquakes hadden kunnen staan, maar bevat ook tracks waarin de experimenteerdrift die sterk aan Kate Bush herinnert centraal staat.
Persoonlijk hoor ik Tori Amos het liefst in meeslepende piano ballads met aardedonkere pianoklanken (alleen Fiona Apple speelt nog zwaarder en donkerder) en emotievolle vocalen, al zorgen de wat afwijkende songs met vaak verrassende instrumentale accenten voor de broodnodige variatie en dynamiek. Dat haar dochter weer een nummer meezingt is inmiddels vrijwel standaard, maar ook deze klinkt overtuigender dan in het verleden.
Tori Amos staat zeker niet bekend om mooie cover art en de cover van Unrepentant Geraldines (als ik goed geteld heb al weer haar veertiende studioplaat) is misschien wel de lelijkste van allemaal, maar in muzikaal opzicht ben ik toch aangenaam verrast door deze nieuwe Tori Amos plaat. De afgelopen jaren zag het er niet naar uit dat Amos terug zou keren naar de stijl en naar het niveau van haar vroege werk, maar op haar nieuwe plaat doet ze allebei.
Tori Amos maakt nog altijd muziek waar niet iedereen even goed tegen kan, maar fans van het eerste uur of fans van weleer zullen Unrepentant Geraldines vrij makkelijk omarmen en uiteindelijk snel koesteren. Als ik in mijn geheugen graaf moet ik heel ver terug om een Tori Amos plaat van het niveau van Unrepentant Geraldines te vinden, misschien zelfs wel tot Under The Pink. Tori Amos is zoals gezegd de 50 inmiddels gepasseerd, maar slaat haar jonge soortgenoten nog altijd om de oren met muziek die net wat intenser en avontuurlijker is. Een plaat om heel erg blij mee te zijn al met al. Erwin Zijleman
